Στην πολιορκία πέφτει πάντα η Τροία

Αν ισχύουν όσα έχουμε ακούσει και διαβάσει το περασμένο εξάμηνο από κάθε πιθανό ή/και απίθανο τύπο που ασχολήθηκε με τα πρωτοφανή ευρωπαϊκά επιτεύγματα του ΑΠΟΕΛ, τότε το κυπριακό ποδόσφαιρο στο σύνολό του μάλλον οφείλει να τερματίσει πάραυτα την εκπροσώπησή του στις διεθνείς διοργανώσεις.

Αφού η πορεία των «γαλαζοκιτρίνων» είναι μοναδική, ανυπέρβλητη, ανεπανάληπτη, γιατί να πασχίζουν μάταια τα σωματεία μας; Γιατί να επιδιώκουν το ακατόρθωτο, το αδύνατο, το ανέφικτο; Καλύτερο γι’ αυτά θα είναι να γλιτώσουν και την ταλαιπωρία και το χρόνο και (κυρίως) τα χρήματά τους.

Το ίδιο ισχύει για τους ποδοσφαιρόφιλους. Όσοι βίωσαν το θαύμα του ΑΠΟΕΛ, «έκλεισαν» δια παντός ως φίλαθλοι. Οι υπόλοιποι, οι οποίοι δεν είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν δια ζώσης την ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς; Ας ψάξουν πλέον σε άλλη χώρα την ευκαιρία τους. Αφού αδιαφόρησαν, αφού άργησαν να καταλάβουν τη μοναδικότητα της ιστορικής συγκυρίας, αφού δεν δανείστηκαν για να ταξιδέψουν μαζί με την ομάδα (ω, ναι, το διαβάσαμε κι αυτό, εν μέσω παρατεταμένης παγκόσμιας οικονομικής ύφεσης), είναι άξιοι της μοίρας τους…

Τα… παπαγαλάκια αυτών των απόψεων είναι φυσικά οι ίδιες ομιλούσες κεφαλές που προ πενταετίας διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους ότι κυπριακό σύλλογο στην κύρια φάση των ευρωπαϊκών διοργανώσεων δεν επρόκειτο να δούμε. Είναι οι ίδιοι που διαβεβαίωναν ότι η επιτυχία της Ανόρθωσης δύσκολα θα εύρισκε μιμητές.

Είναι οι ίδιοι που απέκλειαν κατηγορηματικά τη διπλή εκπροσώπηση της Κύπρου στη φάση των ομίλων των διεθνών διοργανώσεων. Και, φυσικά, είναι οι ίδιοι που προεξοφλούσαν τον αποκλεισμό του ΑΠΟΕΛ ήδη από τη φάση των ομίλων του τρέχοντος Τσάμπιονς Λιγκ.

Τι διδάχτηκαν όλοι αυτοί από τις επιτυχίες των κυπριακών συλλόγων τα περασμένα χρόνια; Τίποτε. Πώς να μπουν στη διαδικασία αποκωδικοποίησης μηνυμάτων όσοι θεωρούν εαυτούς παντογνώστες; Πώς να σκαλίσουν την επιφάνεια και να ανακαλύψουν τις ομοιότητες στα θεμέλια της επιτυχίας της Ανόρθωσης, του ΑΠΟΕΛ και της ΑΕΚ; Πώς ν’ αντιληφθούν τη συνταγή της επιτυχίας;

Το μοντέλο όμως είναι εκεί. Δοκιμασμένο κι επιτυχημένο. Μια σοβαρή και στιβαρή διοίκηση που περιβάλλει με εμπιστοσύνη τον προπονητή της επιλογής της, ο οποίος διαμορφώνει κατά το δοκούν την ομάδα του και προϊόντος του χρόνου τη βελτιώνει βήμα-βήμα. Αυτή είναι η φόρμουλα των υπερβάσεων. Δεν απαιτεί ούτε πακτωλό εκατομμυρίων ούτε συναλλαγές κάτω από το τραπέζι. Μόνο σηκωμένα μανίκια και διάθεση για δουλειά.

Αλλά αυτό ακριβώς απεχθάνονται οι κήρυκες του μοναδικού και του ανεπανάληπτου των επιτευγμάτων του ΑΠΟΕΛ. Τον κόπο, το μόχθο και τον ιδρώτα που συνεπάγονται αυτά τα ανδραγαθήματα. Μόνο που ιστορία με χρυσά γράμματα δεν γράφεται από τους κάθε είδους φυγόπονους, τεμπέληδες, ανίκανους και μυαλοπώληδες.

Γράφεται από όσους πίσω από κάθε δυσκολία ανακαλύπτουν μια πρόκληση. Από όσους δεν φοβούνται να χάσουν τη θέα της θάλασσας, προκειμένου ν’ ανακαλύψουν νέους ωκεανούς. Από όσους, εν κατακλείδι, αρνούνται να αποδεχτούν ως όρια των εαυτών τους αυτά που οι άλλοι τους καταδεικνύουν ή (προσπαθούν να) τους επιβάλλουν.

Κι επειδή στον αθλητισμό (άρα και στο ποδόσφαιρο) τέτοιοι άνθρωποι ευδοκιμούν σε πολύ μεγαλύτερο ποσοστό απ’ ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο τομέα, οι επιδόσεις θα συνεχίσουν να βελτιώνονται, τα ρεκόρ θα συνεχίσουν να καταρρίπτονται. Αργά ή γρήγορα, όλα τα κάστρα πέφτουν, αρκεί να έχεις μέθοδο κι επιμονή στην πολιορκία.

Το δίστιχο «στην πολιορκία πέφτει πάντα η Τροία, βγάλε την τελεία, ψάξε για το πώς» (από το τραγούδι «Ελένη» του Κώστα Μάντζιου οφείλει να γίνει ο τρόπος ζωής και σκέψης όσων επιθυμούν να βαδίσουν στα χνάρια του εφετινού ΑΠΟΕΛ. Του ΑΠΟΕΛ του ιδίου μη εξαιρουμένου…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ