Περιμένοντας τους βαρβάρους

Προσλαμβάνοντας από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα όλη αυτή τη θλίψη, την απογοήτευση και την απόγνωση για τη μη ευόδωση του τελικού-ονείρωξη ανάμεσα σε Μπαρσελόνα και Ρεάλ στο Μόναχο, μου ήρθε αυθόρμητα το τελευταίο δίστιχο ενός ποιήματος που μαθαίναμε στο Λύκειο: «Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους; Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις».

Για όσους τυχόν δεν το γνωρίζουν, στο (ψευδοϊστορικό) ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη αποδίδεται με συμβολικούς όρους η ανάγκη επιστροφής σε μια απλούστερη μορφή διαβίωσης και αναστροφής του κλίματος πλήξης και αδιαφορίας στις ευρισκόμενες στο ζενίθ της ανάπτυξής τους κοινωνίες, οι οποίες οδηγούνται στην παρακμή.

Στο ζενίθ μιας αντίστοιχης πλήξης και αδιαφορίας είχε φτάσει εδώ και ενάμισι μήνα η ποδοσφαιρική κοινωνία. Από την κλήρωση της προημιτελικής και ημιτελικής φάσης του Τσάμπιονς Λιγκ οι πλείστοι ζούσαν και ανέπνεαν για τον εμφύλιο Καταλανών και Μαδριλένων στην «Αλιάντς Αρένα».

Πέντε εβδομάδες κράτησε αυτή η παγκόσμια αντίστροφή μέτρηση. Κι ύστερα… Κι ύστερα ήρθαν (όχι οι μέλισσες, αλλά) οι… βάρβαροι! Και όχι μόνο ήρθαν, αλλά και νίκησαν! Με τρόπο πειστικό, εμφατικό, μάγκικο οι Τσέλσι και Μπάγερν «έβαλαν μπουρλότο» στο πιο αναμενόμενο clasico της ιστορίας και καπάρωσαν τις θέσεις για το Μόναχο.

Τις ευγνωμονούμε, διότι μας θύμισαν α) γιατί το ποδόσφαιρο παραμένει το ωραιότερο δευτερεύον πράγμα στη ζωή μας, β) πόση αξία συνεχίζουν να έχουν η καρδιά και το μυαλό στη σύγχρονη εκδοχή του αθλήματος, γ) ότι κάθε όνειρο που επιδιώκεται με πάθος μπορεί να γίνει πραγματικότητα και δ) πως η αλήθεια εξακολουθεί να ευρίσκεται στο χορτάρι και όχι στα πάσης φύσεως προγνωστικά.

Τις ευχαριστούμε από καρδιάς που μας απάλλαξαν από όσα είχαμε βαρεθεί, ήτοι τα -αναχθέντα σχεδόν σε υπαρξιακά- διλήμματα (Ρεάλ ή Μπαρσελόνα, Μουρίνιο ή Γκουαρδιόλα, Ρονάλντο ή Μέσι;) και τα -αναχθέντα σχεδόν σε ρητορικά- ερωτήματα (ποιος μπορεί να αποδιοργανώσει την Μπαρσελόνα, ποιος μπορεί να σταματήσει την επίθεση της Ρεάλ;).

Προφανώς ένας πολύ μεγάλος αριθμός ανθρώπων, αρκετοί εκ των οποίων δεν είναι καν ποδοσφαιρόφιλοι, απογοητεύτηκε από τη ματαίωση του τελικού, για τον οποίο υπέστη πλύση εγκεφάλου. Ας μην στενοχωριούνται. Το ποδόσφαιρο θα αντέξει την πισώπλατη μαχαιριά ενός τελικού του Τσάμπιονς Λιγκ ανάμεσα σε Τσέλσι και Μπάγερν.

Θα την αντέξουμε κι εμείς (οι λίγοι) που δεν αντέχαμε στην ιδέα της μετατροπής της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης σ’ ένα κακέκτυπο της Πριμέρα Ντιβισιόν, όπου οι δύο μεγάλοι «ξυλοφορτώνουν» τους υπόλοιπους 18 και μοιράζουν τους τίτλους στις μεταξύ τους αναμετρήσεις.

Από την περασμένη Τετάρτη ξεκίνησε η δική μας αντίστροφη μέτρηση, η οποία δεν ανακόπτεται πλέον και θα ολοκληρωθεί στις 19 Μαΐου, όταν θα στηθούμε στο γήπεδο και στις τηλεοράσεις για την αναμέτρηση στην «Αλιάντς Αρένα». Ήδη γνωρίζουμε ότι -ανεξαρτήτως ρυθμού, ποιότητας, αποτελέσματος- θα την ευχαριστηθούμε με την ψυχή μας.

Οι υπόλοιποι ας (μας κάνουν τη χάρη να) μας αδειάσουν τη γωνιά. Εκείνο το Σαββατόβραδο ας βγουν για φαγητό, ποτό, σινεμά, θέατρο, clubbing, bowling ή οτιδήποτε άλλο λαχταρούν. Διότι το ποδόσφαιρο δεν είναι ποίηση και οι βάρβαροι είναι ήδη εδώ, για να μας απαλλάξουν από την πλήξη των ελεγειών για το total football των μεν και τον mastermind προπονητή των δε. Thanks και danke, αντιστοίχως.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Το ευρωπαϊκό κουστούμι ξεχάστηκε στη Λευκωσία

Αυτή τη φορά δεν του έλειψαν οι ευκαιρίες. Στο έκτο (και τελευταίο για την τρέχουσα περίοδο) παιχνίδι του με την ΑΕΛ ο ΑΠΟΕΛ βρέθηκε σε θέση βολές περισσότερες φορές απ’ όσες στις προηγούμενες πέντε αναμετρήσεις αθροιστικά.

Αν συνυπολογίσουμε και τις επιθετικές πρωτοβουλίες που ξεκίνησαν υπό άριστες προϋποθέσεις και κατέληξαν στον κάλαθο των αχρήστων, ο συνολικός απολογισμός γίνεται (εγκληματικά) τραγικός και εξηγεί πειστικότητα γιατί πλέον ο πρωταθλητής δεν ορίζει τη μοίρα του στην κούρσα για τον τίτλο.

Στη χθεσινή εξόρμησή της στο «Τσίρειο» η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς φάνηκε να έχει ξεχάσει όσα τη χαρακτήριζαν στην απαράμιλλη πορεία της στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτοσυγκέντρωση, ακρίβεια, τακτική πειθαρχία, προσήλωση, αποτελεσματικότητα, ποιοτικά τρεξίματα, όλα έλειψαν από τον πρωταθλητή.

Στην ανάλυση του αγώνα είναι βέβαιο ότι οι ποδοσφαιριστές των «γαλαζοκιτρίνων» θα χτυπούν το κεφάλι τους με τις (κατά κανόνα) αλλοπρόσαλλες και ακατανόητες επιλογές τους, οι οποίους τους στέρησαν μια νίκη που ισοδυναμούσε με (κάτι παραπάνω από) μισό πρωτάθλημα.

Δεν είναι υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος ότι ο ΑΠΟΕΛ θα μπορούσε να είχε πετύχει ακόμη και τέσσερα γκολ, αν οι παίκτες του ήταν πιο αποφασιστικοί, πιο απλοί και πιο αποτελεσματικοί στο παιχνίδι τους. Δεν το κατόρθωσαν ούτε καν στο τελευταίο ημίωρο (μετά την αποβολή του Μοντέιρο) και κινδυνεύουν να γίνουν ένα τρανταχτό παράδειγμα του «τρέχω μόνος μου και τερματίζω δεύτερος»…

Η ΑΕΛ, από την άλλη, μπορεί αυτοδύναμα να ολοκληρώσει ό,τι από το ξεκίνημα της σεζόν σχεδίαζε και ονειρευόταν: ερχόμενη από την εξωτερική να κόψει πρώτη το νήμα εκμεταλλευόμενη στο έπακρο τα δώρα των ανταγωνιστών της.

Οι τελευταίοι έχουν υψηλότερο ταβάνι δυνατοτήτων, αυτή όμως φτάνει κατά κανόνα πιο κοντά στο δικό της απ’ ό,τι εκείνοι. Στο χθεσινό παιχνίδι η ανασταλτική λειτουργία δεν έφτασε (ακόμη και πριν την αποβολή) στα επίπεδα προηγούμενων αγώνων, ωστόσο οι «λέοντες» έμειναν στο παιχνίδι, απείλησαν περισσότερο στο πρώτο μέρος και πιστώθηκαν την πρώτη κλασική ευκαιρία του ντέρμπι.

Όση τύχη τους έλειψε στη συγκεκριμένη φάση τους επιστράφηκε… έντοκα στις μεγάλες φάσεις του ΑΠΟΕΛ στο τελευταίο τέταρτο. Και ίσως αυτός να είναι ο πιο αισιόδοξος οιωνός ότι αυτή τη φορά η κούπα θα καταλήξει στη Λεμεσό.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Το back to back της Ντόρτμουντ

«Όποιος μέσα σε διάστημα τριών ημερών νικά -για δεύτερη φορά μέσα στην ίδια περίοδο- τον δεύτερο και τον τρίτο της βαθμολογίας, αυτός ευρίσκεται δικαίως στην κορυφή». Τάδε έφη ο δρ. Ράινχαρντ Ράουμπαλ αμέσως μετά τις κολλητές επιτυχίες της Ντόρτμουντ επί των Μπάγερν (1-0) και Σάλκε (2-1) που «κλείδωσαν» το όγδοο πρωτάθλημα στην ιστορία του συλλόγου. Κι επειδή ο Ράουμπαλ εκτός της Μπορούσια προεδρεύει και της γερμανικής λίγκας, στις 5 Μαΐου θα έχει για δεύτερη συναπτή χρονιά την ευτυχία να παραδώσει τη «σαλατιέρα» στον αρχηγό της ομάδας του.

Η επανάληψη του περυσινού επιτεύγματος, το οποίο είχε χαρακτηριστεί έκπληξη, και η προοπτική του νταμπλ (σ.σ. στον τελικό του κυπέλλου αντιμετωπίζει την Μπάγερν) αποδεικνύουν ότι η Ντόρτμουντ επέστρεψε για να μείνει. Τις περασμένες τρεις δεκαετίες άλλωστε είναι η μόνη (πλην της Μπάγερν, εννοείται) που έχει καταφέρει να υπερασπιστεί επιτυχώς τον τίτλο της. Σε αντίθεση, όμως, με τη διετία 1995-96, οι βάσεις είναι πολύ πιο συμπαγείς και στέρεες.

Ο όρκος της τριανδρίας

Οι «κιτρινόμαυροι» πιθανότατα δεν θα κατακτήσουν το Τσάμπιονς Λιγκ την επόμενη περίοδο (όπως είχαν κάνει το 1997, υπό τον Ότμαρ Χίτσφελντ), ωστόσο δεν διατρέχουν τον κίνδυνο να χάσουν τον αρχιτέκτονα της επιτυχίας τους από τους Βαυαρούς. Στη διάρκεια της τρέχουσας περιόδου ο Γίργκεν Κλοπ ανανέωσε το συμβόλαιό του ως το 2016, ακριβώς όπως και οι Χανς-Γιόαχιμ Βάτσκε (εμπορικός διευθυντής) και Μίχαελ Τσορκ (αθλητικός διευθυντής).

Όπως αποκάλυψαν μάλιστα, έδωσαν όρκο ότι ουδείς θα αποχωρήσει από το σύλλογο νωρίτερα από το συγκεκριμένο χρονικό σημείο, ακόμη κι αν ο ενδιαφερόμενος είναι η εθνική ομάδα! Η πρόκληση της εκ του μηδενός δημιουργίας κάτι μεγάλου κι επιτυχημένου είναι η υπέρτατη και ουδείς θέλει ν’ αφήσει στη μέση τη δουλειά που έχει γίνει την περασμένη τετραετία. Θα την απόκλιση από την αρχή της συνέχειας, την οποία οι ίδιοι έχουν αναδείξει σε ύψιστη.

Οι άσοι του Κλοπ

Και τέτοια απόκλιση δεν έγινε ούτε σε χαλεπούς καιρούς, όπως για παράδειγμα το περασμένο φθινόπωρο, όταν μετά το πέρας της έκτης αγωνιστικής η Ντόρτμουντ είχε επτά πόντους (οκτώ λιγότερους από την Μπάγερν) και δεχόταν σκληρή κριτική. «Είχαμε υπολογίσει ότι μετά την αιφνίδια κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2011 θα δημιουργούνταν νέες καταστάσεις, τις οποίες έπρεπε να ελέγξουμε. Προπονητής και παίκτες ωστόσο αντιλήφθηκαν γρήγορα πώς να είναι εκ νέου επιτυχημένοι», τόνισε ο Τσορκ.

Από τα μέσα του Σεπτεμβρίου το λήμμα «ήττα» διαγράφτηκε από το λεξικό των Βεστφαλών, οι οποίοι απαλλαγμένοι από την επιβάρυνση του Τσάμπιονς Λιγκ πραγματοποίησαν εκρηκτικό ξεκίνημα στο β’ γύρο, ανέβηκαν στην κορυφή κι έπειτα ουδέποτε κοίταξαν πίσω τους. Ο Κλοπ συνέχισε να εξελίσσει τους νεαρούς, ταλαντούχους παίκτες του και να βγάζει λαγούς από το καπέλο (Σαντάνα, Λάιτνερ, Πέρισιτς, Μπλαστσικόφσκι) για κάθε πλήγμα που μετρούσε η ομάδα του (βλέπε τραυματισμοί Μπάριος, Σούμποτιτς, Μπέντερ, Γκέτσε).

Τεράστια περιθώρια βελτίωσης

Σε οικονομικό επίπεδο ο σύλλογος, ο οποίος μέσα σε μια επταετία έχει υπερδιπλασιάσει το μπάτζετ του, συνεχίζει να καλύπτει την (ακόμη) χαώδη διαφορά του από την Μπάγερν, εξ ου και στη Βεστφαλία δεν θέλουν καν ν’ ακούν για διαδοχή των Βαυαρών ως Νο1 στη Γερμανία. «Κάτι τέτοιοι θα μπορεί να ειπωθεί μόνον έπειτα από τουλάχιστον πέντε χρόνια επιτυχιών», κατέστησε σαφές ο Βάτσκε, ο οποίος γνωρίζει ότι «η απάλειψη της οικονομικής διαφοράς από την Μπάγερν είναι ουτοπική, αφού το Ντόρτμουντ -σε αντίθεση με το Μόναχο- δεν είναι ούτε μητρόπολη ούτε πόλη εκατομμυρίων. Το μόνο εφικτό είναι η μείωση του οικονομικού χάσματος».

Πώς μπορεί να γίνει αυτό; «Στα εισιτήρια έχουμε πιάσει ταβάνι σε επίπεδο διάθεσης και τιμών», υπογραμμίζει ο διευθυντής μάρκετινγκ, Κάρστεν Κράμερ, «αλλά σε επίπεδο χορηγιών και εμπορευματοποίησης έχουμε τεράστια περιθώρια βελτίωσης». Το δεύτερο συναπτό πρωτάθλημα φέρνει περαιτέρω αύξηση στα χορηγικά έσοδα, το νέο τηλεοπτικό συμβόλαιο της Μπούντεσλιγκα θα αποφέρει ακόμη περισσότερα χρήματα στα ταμεία, ενώ ήδη επιχειρείται εντατικό άνοιγμα στις ξένες αγορές για την προσέλκυση επενδυτών.

Ενισχύσεις κι αποδείξεις

Στην Μπορούσια, ωστόσο, έχει γίνει συνείδηση ότι τα άλματα σε οικονομικό επίπεδο είναι εφικτά μόνον αν ταυτόχρονα υλοποιούνται ανάλογα και στο αγωνιστικό κομμάτι. Πιστή στη στρατηγική εντοπισμού νεαρών, εξελίξιμων παικτών, τους οποίους ο Κλοπ μετατρέπει συστηματικά σε αστέρες πρώτης γραμμής, η Ντόρτμουντ έχει ολοκληρώσει ήδη τις μετεγγραφές του 22χρονου Μάρκο Ρόις (Γκλάντμπαχ) και του 18χρονο Λεονάρντο Μπιτενκούρ (Κότμπους). Αυτοί θα καλύψουν το κενό του Σίντζι Καγκάβα, αν ο Ιάπωνας αποφασίσει εν τέλει ν’ αποχωρήσει.

Μεγάλος στόχος για την επόμενη περίοδο είναι μια πολύ αξιοπρεπέστερη ευρωπαϊκή πορεία από αυτήν της περασμένης διετίας. Οι πρόωροι αποκλεισμοί σε Γιουρόπα και Τσάμπιονς Λιγκ πλήγωσαν ιδιαίτερα τους «κιτρινόμαυρους» και ήγειραν δικαιολογημένες αμφιβολίες για το αν είναι ικανοί να ανταποκριθούν ταυτόχρονα κι επιτυχώς στα εντός κι εκτός συνόρων μέτωπα. Μέχρι στιγμής οι πρωταθλητές Γερμανίας παραμένουν υπόχρεοι αυτής της απόδειξης…

ΤΑ ΡΕΚΟΡ ΤΗΣ ΜΠΟΡΟΥΣΙΑ

@ Με το 2-1 απέναντι στη Σάλκε έγινε η πρώτιστη ομάδα στα χρονικά της Μπούντεσλιγκα που συμπληρώνει 25 συναπτές αγωνιστικές άνευ ήττας (τελευταία τέτοια το 1-2 στο Ανόβερο στις 18.09.2011)!

@ Έχει μετρήσει τέσσερις συναπτές νίκες στο πρωτάθλημα επί της Μπάγερν, κάτι που έχει καταφέρει μόνον η Βέρντερ Βρέμης του Ότο Ρέχαγκελ από το 1991 ως το 1993!

@ Τόσο το τρέχον εκτός έδρας αήττητο 12 αγώνων (9-3-0) όσο και οι οκτώ συναπτές νίκες (από τη 17η ως και την 24η αγωνιστική) αποτελούν κορυφαίες επιδόσεις στην ιστορία του συλλόγου!

@ Στο 13ο από τα 17 εντός έδρας παιχνίδια της περιόδου (κόντρα στη Βέρντερ την 26η αγωνιστική) έσπασε το φράγμα του ενός εκατομμυρίου θεατών (1.045.980)!

@ Έγινε η πρώτιστη ομάδα στην ιστορία της Μπούντεσλιγκα που ξεκίνησε το β’ γύρο με επτά συναπτές νίκες!

@ Ο Γίργκεν Κλοπ αριθμεί πλέον 76 νίκες ως προπονητής της Ντόρτμουντ και υπολείπεται μόνον του Ότμαρ Χίτσφελντ (111)!

@ Ο Ρόμπερτ Λεβαντόβσκι έγινε ο πρώτος παίκτης της μετά τον Στεφάν Σαπουιζά (1991/92) που επιτυγχάνει 20 τέρματα σε μια περίοδο!

ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΗΣ ΝΤΟΡΤΜΟΥΝΤ

Πρωταθλήματα (8): 1956, 1957, 1963, 1995, 1996, 2002, 2011, 2012

Κύπελλα (2): 1965, 1989

Σούπερ Καπ (3): 1989, 1995, 1996

Τσάμπιονς Λιγκ (1): 1997

Κύπελλο Κυπελλούχων (1): 1966

Διηπειρωτικό (1): 1997

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Πιερμάριο Μοροζίνι: Τραγωδία αλά ιταλικά

Στην αρχαία Ελλάδα ή Αίγυπτο άπαντες θα μιλούσαν για κατάρα των θεών. Εν έτει 2012, ωστόσο, η Ιταλία θρηνεί και ταυτόχρονα απορεί για τον αδόκητο χαμό του Πιερμάριο Μοροζίνι, ο οποίος το προηγούμενο Σάββατο, στην εκτός έδρας αναμέτρηση του Λιβόρνο με την Πεσκάρα, κατέρρευσε στο 31’ και λίγο αργότερα άφησε την τελευταία του πνοή.

Η ερμηνεία της κατάρας γίνεται άμεσα αντιληπτή μέσω της απλής παράθεσης του πλήρους δράματος των Μοροζίνι. Η μητέρα Καμίλα απεβίωσε το 2002, ο πατέρας Άλντο το 2004, αμφότεροι λόγω καρδιάς. Μέσα στο 2004 αυτοκτόνησε ο (ανάπηρος) μικρός γιος, ενώ ο πρόσφατος θάνατος του Πιερμάριο άφησε ως μοναδικό εν ζωή μέλος της ξεκληρισμένης οικογένειας τη μεγαλύτερη (επίσης ανάπηρη) αδελφή του, την ψυχολογική και οικονομική υποστήριξη της οποίας ανέλαβε η Ουντινέζε, στην οποία ανήκε ο 25χρονος ποδοσφαιριστής.

Τι(ς) πταίει;

Ο τελευταίος κηδεύτηκε την περασμένη Πέμπτη στο Μπέργκαμο (γενέτειρά του), παρουσία των  ποδοσφαιριστών της Ουντινέζε, του Λιβόρνο, στο οποίο από τον Ιανουάριο αγωνιζόταν ως δανεικός, και της Αταλάντα, της ομάδας του Μπέργκαμο, πολυάριθμων αξιωματούχων του ιταλικού ποδοσφαίρου και πλήθους απλού κόσμου.

Δύο μέρες νωρίτερα, στο «Αρμάντο Πίτσι», το Λιβόρνο είχε πει το δικό του αντίο στον Μοροζίνι, η νεκροψία του οποίου κατέδειξε ότι δεν απεβίωσε από έμφραγμα ή ανεύρυσμα. Η παραγγελθείσα εξέταση DNAθα φανερώσει, αν κάποια γενετήσια δυσλειτουργία της καρδιάς ήταν υπεύθυνη για το μοιραίο, όμως ο Λουίτζι Αλμπόρε Μάτσια (δήμαρχος της Πεσκάρα) και η Βαλεντίνα Ντι Αγκοστίνο (εισαγγελέας) έχουν διατάξει ήδη έρευνα για τις συνθήκες του θανάτου.

Αιτία στάθηκαν οι μαρτυρίες ότι το ασθενοφόρο καθυστέρησε τρία λεπτά να ξεκινήσει για το νοσοκομείο Santo Spirito («Άγιο Πνεύμα»), διότι ένα αστυνομικό ήταν παρκαρισμένο μπροστά στην έξοδο των επειγόντων περιστατικών και οι φύλακες του σταδίου υποχρεώθηκαν να σπάσουν τα τζάμια του, προκειμένου να βάλουν «νεκρά» και να το μετακινήσουν σπρώχνοντας!

Μόνο συμπτωματικό δεν είναι ότι μετά το θάνατό του οι αστυνομικοί εξαφανίστηκαν από τους δρόμους της Πεσκάρα φοβούμενοι αντίποινα από τους εξαγριωμένους οπαδούς, όπως παραδέχτηκε ο Κάρλο Μαγκίτι (αρχηγός της αστυνομίας).

Ως φόρο τιμής στον αδικοχαμένο άσο η ιταλική ομοσπονδία ανέβαλε όλες τις ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις του Σαββατοκύριακου (σ.σ. θα διεξαχθούν μεσοβδόμαδα), ενώ μονόλεπτο σιγή σε όλες τις αθλητικές εκδηλώσεις στο ίδιο διάστημα διέταξε η Ιταλική Ολυμπιακή Επιτροπή, η οποία σκέφτεται να επιβάλει την ύπαρξη απινιδωτή σε κάθε αθλητικό συμβάν.

Ο ένατος σε μια δεκαετία

Ο χαμός του Μοροζίνι ώθησε τον Υπουργό Αθλητισμού Πιέρο Γκνούντι ν’ αναρωτηθεί δημόσια «αν οι εξετάσεις στους ποδοσφαιριστές πρέπει να γίνουν πιο ενδελεχείς και συχνές». Την άποψή του αντέκρουσαν τόσο ο -επί χρόνια γιατρός της Λέτσε- Τζουζέπε Παλάια («Η ιατρική περίθαλψη στις δύο επαγγελματικές κατηγορίες είναι πολύ καλή. Ωστόσο πάντα μένει ένα υπόλοιπο ρίσκου. Η στατιστική πάντως καταδεικνύει ότι τέτοια τραγικά συμβάντα δεν πυκνώνουν τα τελευταία χρόνια») όσο και ο -πρόεδρος της αθλητιατρικής ομοσπονδίας της Ιταλίας- Μαουρίτσιο Καζάσκο («Χάρη στην υποχρεωτική εξέταση καταλληλότητας ο αριθμός των αιφνίδιων θανατηφόρων κρουσμάτων στον αθλητισμό έχει μειωθεί σε ποσοστό 90% την τελευταία 20ετία»), ωστόσο υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος.

Ο Μοροζίνι έγινε ο 18ος ποδοσφαιριστής την τελευταία 35ετία και ήδη ο ένατος την περασμένη δεκαετία που κατέρρευσε (κι ακολούθως απεβίωσε) στη διάρκεια ενός παιχνιδιού. Στο ίδιο διάστημα ο θάνατος έχει χτυπήσει την πόρτα μόλις σε πέντε επαγγελματίες άλλων αθλημάτων. Οι γενετήσιες καρδιακές δυσλειτουργίες (σ.σ. εξαιρετικά δύσκολες στην ανίχνευσή τους), οι ανωμαλίες ή οι λοιμώξεις κατονομάζονται ως οι συνηθέστερες αιτίες αυτών των περιστατικών, από κοινού με τη χρήση απαγορευμένων ουσιών.

«Μειώστε τα παιχνίδια»

Για τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές, ωστόσο, η αιτία του κακού είναι γνωστή εδώ και καιρό. «Με τόσα παιχνίδια μέσα σε μια περίοδο αυξάνει ο κίνδυνος προβλημάτων. Προ πάντων στη Σέριε Α οι ποδοσφαιριστές αγωνίζονται αδιάλειπτα», τόνισε ο Νταμιάνο Τομάζι, πρόεδρος του συνδικάτου των ποδοσφαιριστών AIC.

«Πρέπει να μειωθεί ο αριθμός των αγώνων και ν’ αυξηθούν οι μέρες ξεκούρασης. Το υποστηρίζω εδώ και καιρό, το έχω συζητήσει και με τους γιατρούς μας. Είμαι 34, αλλά πέρυσι σκέφτηκα να αποχωρήσω, διότι απλά δεν μπορώ να κάνω ένα διάλειμμα. Λέω στους γιατρούς ότι το ποδόσφαιρο είναι ένα θαυμάσιο άθλημα, αλλά πρέπει να σκεπτόμαστε και την υγεία των ποδοσφαιριστών», συμπλήρωσε ο Αντόνιο ντι Νατάλε της Ουντινέζε.

«Ο Πιερμάριο λάτρευε να παίζει στη βροχή»

Το γράμμα της Άννα Βαβασόρι στον αρραβωνιαστικό της και ο επικήδειος λόγος της μητέρας της Μαριέλα για τον εκλιπόντα μέλλοντα γαμπρό της συγκλόνισαν την Ιταλία. «Ο Πιερμάριο λάτρευε να παίζει στη βροχή. Μου έλεγε ότι η μπάλα χρειάζεται διαφορετικούς χειρισμούς. Ήμουν σίγουρη ότι ήταν ευτυχισμένος, διότι το ποδόσφαιρο είχε δώσει νόημα στη ζωή του. Σήμερα ο ήλιος και ο ζεστός αέρας χαϊδεύουν το πρόσωπό μου και αυτά των φίλων και της οικογένειάς του», έγραψε η 20χρονη Άννα, ενώ η Μαριέλα ανέφερε στην επιμνημόσυνη δέηση: «Χάσαμε έναν γιο και έναν αδερφό, ο πόνος είναι μεγάλος, όμως ξέρουμε ότι δεν μας θέλεις λυπημένους, αλλά με το χαμόγελο -εκείνο το χαμόγελο που φώτιζε πάντα το πρόσωπό σου. Αντίο Μάριο, σε ευχαριστούμε για την παρουσία σου στη ζωή μας, μας έμαθες πάρα πολλά, έκανες τις καρδιές μας όμορφες και ελεύθερες όπως ήταν και η δική σου. Σε ευχαριστούμε που χάρισες τόσο πολλή αγάπη στην Άννα μας. Θα είσαι πάντα μαζί μας. Μόνο μία χάρη σου ζητώ. Σε παρακαλώ, φώναζέ με “Μαριέλα” και όχι πια “κυρία”, όταν θα με φωνάζεις από τον ουρανό».

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Η παρανοϊκή ιδέα του Πλατινί

Πριν ολοκληρωθεί η τρίτη σεζόν του Γιουρόπα Λιγκ ο Μισέλ Πλατινί άφησε να διαρρεύσει ότι σχεδιάζει από το 2016 την κατάργησή του και την αντικατάστασή του από ένα διευρυμένο Τσάμπιονς Λιγκ, στην κύρια φάση του οποίου θα συμμετέχουν πλέον 64 ομάδες, ήτοι διπλάσιες απ’ ό,τι τώρα.

Επίσημη αιτιολογία αυτής της μεταρρύθμισης είναι η (όντως) χαοτική διαφορά στα οικονομικά δεδομένα του Τσάμπιονς και του Γιουρόπα Λιγκ. Ο ανεπίσημος, πλην ουσιαστικός λόγος είναι η επιθυμία του Πλατινί να κάνει το επόμενο βήμα στην παραγοντική καριέρα του.

Ο Γάλλος δεν ξεχνά ότι από τις ψήφους των μικρών ομοσπονδιών διαδέχθηκε το 2007 τον Σουηδό Λέναρτ Γιόχανσον στην προεδρία της UEFAκαι αποσκοπώντας στην εδραίωση της θέσης του επιδιώκει να τους προσφέρει ένα σημαντικό δέλεαρ για την ανανέωση της εμπιστοσύνης τους στο πρόσωπό του.

Γι’ αυτό, άλλωστε, ο διπλασιασμός του Τσάμπιονς Λιγκ θα είναι ποσοτικός, όχι ποιοτικός. Οι πρόσθετες θέσεις δεν θα καταλήξουν στα μεγάλα ποδοσφαιρικά έθνη, τα οποία προπορεύονται στη βαθμολογία της UEFA. Οι Ισπανία, Αγγλία και Γερμανία δεν θα αυξήσουν σε έξι τις ομάδες τους στο θεσμό, όπως συλλήβδην αναπαράχθηκε -σ’ ακόμη ένα ρεσιτάλ άγνοιας και παραπληροφόρησης- από τα ελληνικά Μ.Μ.Ε..

Τουναντίον τα νέα εισιτήρια θα καταλήξουν σε ποδοσφαιρικούς Δαυίδ που μέχρι πρότινος ούτε να ονειρευτούν μπορούσαν την απευθείας πρόκριση στους ομίλους της διοργάνωσης (βλέπε Λετονία, Λευκορωσία, Σλοβακία κ.ο.κ.). Και, όπως είναι αυτονόητο, το όνειρο δεν αφορά τη συμμετοχή στην αγωνιστική ελίτ της Ευρώπης, αλλά στα εκατομμύρια του Τσάμπιονς Λιγκ.

Ως αιτία αυτής της μεταρρύθμισης πλασάρεται η όντως χαοτική διαφορά στα οικονομικά δεδομένα του Τσάμπιονς και του Γιουρόπα Λιγκ. Μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια ο Πλατινί έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το νέο προϊόν δεν τραβά εμπορικά, δεν μπορεί να πλασαριστεί τόσο επιτυχημένα όσο το μεγάλο αδελφάκι του ούτε σε επίπεδο χορηγών ούτε σε επίπεδο τηλεοπτικών δικαιωμάτων.

Ακόμη κι αν αυτό αληθεύει μέχρι κεραίας, δεν απαντά σε δύο καίρια ερωτήματα: γιατί επιλέγεται η κατάργηση (έναντι της περαιτέρω αναβάθμισης) του Γιουρόπα Λιγκ; Γιατί πρέπει να νερώσει σε επικίνδυνο βαθμό η ποιότητα του Τσάμπιονς Λιγκ;

Υπάρχουν όμως κι επιμέρους απορίες: πώς θα εξηγηθεί η μείωση των ομάδων που θα συμμετέχουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, ήδη από την προκριματική φάση; Τι θα συμβεί με τους κυπελλούχους, οι οποίοι είχαν εγγυημένο εισιτήριο για το Γιουρόπα Λιγκ;

Πόσο ενδιαφέρον (για τον κόσμο, την τηλεόραση και τους χορηγούς) θα έχουν από το 2016 τα παιχνίδια των ομίλων, όταν σε αυτά π.χ. η Μπαρσελόνα θ’ αντιμετωπίζει τις πρωταθλήτριες Μάλτας, Αλβανίας και Λουξεμβούργου;

Πώς θα δικαιολογηθεί η περαιτέρω αύξηση των αγώνων σε μια περίοδο, όπου οι διαρκείς θάνατοι στο χορτάρι έχει ωθήσει τους ποδοσφαιριστές σε διαρκείς διαμαρτυρίες για την απουσία επαρκούς χρόνο ξεκούρασης και αναζωογόνησης;

Ως πρώην ποδοσφαιριστής και μάλιστα σε επίπεδο κορυφής, ο Πλατινί όφειλε να γνωρίζει καλύτερα τις αγωνιστικές συνέπειες της τρελής ιδέας του (σ.σ. η πρώτη που θυμίζει επικίνδυνα τις αντίστοιχες του προέδρου της FIFA, Γιόζεφ Μπλάτερ), ωστόσο γι’ ακόμη μια φορά ο Γάλλος αποδεικνύει ότι ο παράγοντας έχει σκοτώσει τον αθλητή μέσα του.

Με στόχο το προσωπικό όφελος και παιανίζοντας τη σημαία του χρήματος ο πρόεδρος της UEFA είναι έτοιμος να τορπιλίσει το πλέον επιτυχημένο (αγωνιστικά και οικονομικά) προϊόν της ομοσπονδίας του μέσω της απερίσκεπτης κι ανεύθυνης διεύρυνσής του.

Το 2016 η ιστορία ενδεχομένως να γράψει ότι επί των ημερών αυτού του (δήθεν) ρομαντικού του ποδοσφαίρου τα πάλαι ποτέ τέσσερα ευρωπαϊκά κύπελλα (Πρωταθλητριών, Κυπελλούχων, ΟΥΕΦΑ, Ιντερτότο) συρρικνώθηκαν σε μια τεράστια λίγκα με γιγαντιαίες διαφορές μεταξύ των συμμετεχουσών ομάδων.

Θα είναι αυτό το σχεδιαζόμενο έκτρωμα το διαβατήριο του Πλατινί για την επόμενη ανέλιξή του στην πυραμίδα του παγκοσμίου ποδοσφαίρου; Η απάντηση προσεχώς…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ