Το σημαίνον ερώτημα εν όψει του 2013

Το τέλος των αυτονόητων, για το οποίο έγραφα στο αντίστοιχο σημείωμα πέρυσι, ήρθε και για την Κύπρο το 2012. Με χειρότερο τρόπο απ’ ό,τι σκιαγραφούσα. Ήδη πολύς κόσμος είναι στην ανεργία ή εργάζεται περισσότερο για μικρότερη αμοιβή. Ήδη η ύφεση πλήττει τον προϋπολογισμό κάθε νοικοκυριού στερώντας το ακόμη και από είδη πρώτης ανάγκης.

Πολύ σύντομα θ’ αδυνατούμε να πληρώνουμε λογαριασμούς και δάνεια, ο προγραμματισμός μας θα γίνεται όλο και πιο κοντόφθαλμος (από μήνα σε μήνα, από εβδομάδα σε εβδομάδα, από μέρα σε μέρα) και θα καταλήξουμε να παλεύουμε (όχι για να ζήσουμε, αλλά) για να επιβιώσουμε.

ΚΟΠ, όπως λέμε… ευρωζώνη!

Απολογούμαι προκαταβολικά για τον μη ενθουσιασμό μου από τα πλάνα της Κ.Ο.Π. περί ριζικής αναδιάρθρωσης του ποδοσφαίρου μας. Παραμένω ένθερμος υποστηρικτής της μείωσης του αριθμού των κυπριακών ομάδων α’ και β’ κατηγορίας, παραμένω όμως και οπαδός της κοινής λογικής.

Και αυτή υπαγορεύει ότι η αιτία του προβλήματος δεν μπορεί να γίνει και η λύση του. Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα, η πανταχόθεν και σφοδρότατα επικριθείσα διοργανώτρια αρχή του πρωταθλήματος, η οποία εφευρίσκει διαρκώς τρόπους να ξεπερνά το χειρότερο εαυτό της (με πρόσφατα παραδείγματα τις περιπτώσεις Μιγκέλ και Μπόρδα), αυτή η Κ.Ο.Π. ως δια μαγείας θα πρωτοστατήσει και θα χαράξει το δρόμο για ένα καλύτερο αύριο του κυπριακού ποδοσφαίρου;

Επίκειται μέγα «κάζο Μπόρδα» για την ΚΟΠ

Ότι η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου αδυνατεί να ερμηνεύσει όσα η ίδια νομοθετεί, το συνειδητοποιήσαμε πρόσφατα στην περίπτωση Ρούι Μιγκέλ. Ότι παρερμηνεύει και όσα η FIFA και η UEFA νομοθετούν, το πληροφορηθήκαμε με τη δημοσιοποίηση του σκεπτικού για την παραμονή των νομικών συνεπειών της (παντελώς άδικης) κάρτας στον Αρίτς Μπόρδα.

Μολονότι στους Πειθαρχικούς Κανονισμούς αναφέρεται πως «οι νομικές συνέπειες των πειθαρχικών αποφάσεων του διαιτητή μπορούν να αναθεωρηθούν, αν σε τέτοιες αποφάσεις εμφιλοχώρησε προφανές λάθος, όπως είναι το λάθος ως προς την ταυτότητα του προσώπου που τιμωρήθηκε» και μολονότι ο Κώστας Ψευδιώτης παραδέχτηκε τέτοιο λάθος στην αποβολή του Ισπανού στόπερ, η Κ.Ο.Π. αρνήθηκε να εφαρμόσει τον κανονισμό ισχυριζόμενη πως, αν το πράξει, θα δημιουργήσει δεδικασμένο που θα οδηγήσει στην απόλυτη καταστροφή του αθλήματος!

Στα χνάρια του Μπαρόζο ο Πλατινί

Οι τελευταίοι σκεπτικιστές λογικά πρέπει να εξέλειψαν προχθές. Μετά την απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της UEFA για πανευρωπαϊκό Euro το 2020 το Τσάμπιονς Λιγκ των 64 ομάδων δεν είναι απλώς μια σκέψη, αλλά η απτή πραγματικότητα από το 2015 και μετά.

Τα γεγονότα ομιλούν από μόνα τους. Από το 2007 το Τσάμπιονς Λιγκ απέκτησε τον περίφημο δρόμο των πρωταθλητών και μια πενταετία αργότερα βρίθει ομάδων-σάκων του μποξ που θέτουν το ένα αρνητικό ρεκόρ πίσω από το άλλο. Ντινάμο Ζάγκρεμπ, Μονπελιέ, Νόρντζελαντ και Λιλ ήταν η σχετική φουρνιά στη φάση των ομίλων που έριξε αυλαία μεσοβδόμαδα…

Η επόμενη καινοτομία ήταν η αύξηση των συμμετεχόντων στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από 16 σε 24. Το 2016 στα γήπεδα της Γαλλίας έχουν εκ των προτέρων μηδαμινές πιθανότητες να παρευρεθούν μόνον ποδοσφαιρικοί νάνοι επιπέδου Λίχτενσταϊν, Αγίου Μαρίνου, Ανδόρας και Φερόε. Όλες οι υπόλοιπες χώρες έχουν δικαίωμα στην ελπίδα τόσο βάσιμο όσο και το ενδεχόμενο αδιάκοπων χασμουρητών από τους ποδοσφαιρόφιλους στη διάρκεια των προκριματικών και των ομίλων της διοργάνωσης.

Το Euro σε διψήφιο αριθμό χωρών έρχεται απλώς να προστεθεί στην ήδη σημαντική χορεία επιχειρημάτων όσων υποστηρίζουν πως ο Μισέλ Πλατινί είναι απαράμιλλος στο πλασάρισμα των εμπορικών συμφερόντων της ομοσπονδίας του με τον μανδύα ενός σοσιαλιστικού ποδοσφαιρικού ρομαντισμού.

Η UEFA ισχυρίζεται ότι διαπλατύνοντας το ποδοσφαιρικό πάρτι βάζει πολύ περισσότερες χώρες στον πυρετό του Euro μειώνοντας συνάμα τα έξοδα διοργάνωσης για κάθε μία εξ αυτών. Προφανώς δεν μπορούσε να επιχειρηματολογήσει υπέρ της καινοτομίας της παραδεχόμενη δημοσίως ότι δεν συγκινήθηκε από τις υποψηφιότητες της Τουρκίας και του διδύμου Γεωργίας/Αζερμπαϊτζάν.

Αλλά, όσο κι αν προσπαθήσουν ο Πλατινί και η παρέα του, αποκλείεται να αποκρύψουν τη στυγνή πραγματικότητα: τη θυσία ακόμη ενός μέρους της ταυτότητας του ποδοσφαίρου στο βωμό του χρήματος. Διότι στα ταμεία της UEFAκαι της βιομηχανίας τουρισμού θα καταλήξει σχεδόν εξ ολοκλήρου ο πακτωλός χρημάτων που καλούνται πλέον να ξοδέψουν οι ποδοσφαιρόφιλοι για τις μετακινήσεις τους στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις που θα φιλοξενούν τα παιχνίδια των εθνικών ομάδων τους.

Η εθνική σφραγίδα της εκάστοτε οικοδέσποινας χώρας στη διοργάνωση αφανίζεται και αυτή η ποδοσφαιρική εξέλιξη είναι απόλυτα ταιριαστή με τις πολιτικές ζυμώσεις του καιρού μας. Για την ακρίβεια ακολουθεί τη δημόσια τοποθέτηση του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο (πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) υπέρ της κατάλυσης των κρατών στο βωμό μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης.

Αυτό είναι το επόμενο στάδιο στήριξης του (ασθμαίνοντος) ευρώ των τραπεζών εις βάρος του εργαζόμενου κοσμάκη, στην πλάτη του οποίου αποφάσισε πλέον να κερδοσκοπήσει και ο Πλατινί.

Μην απελπίζεστε και μην απογοητεύεστε πάντως. Τα σημεία των καιρών είναι ευανάγνωστα: ως το 2020 είτε οι λαοί της Ευρώπης θα είναι τόσο εξαθλιωμένοι που ουδόλως θα ενδιαφέρονται για μπάλα είτε η οργίλη αντίδρασή τους θα έχει επιφέρει τέτοιες κοσμογονικές αλλαγές που τύπου όπως οι νυν ηγέτες της ευρωζώνης και της UEFA θα έχουν από καιρού εξαφανιστεί από το χάρτη.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Όταν η UEFA δείχνει το δρόμο στην ΚΟΠ…

Μετά τη λανθασμένη αποβολή του Μπόρδα στο ντέρμπι ΑΕΛ-ΑΠΟΕΛ (1-3) το εύκολο είναι α) να ζητήσεις επί πίνακει την κεφαλή των Κώστα Ψευδιώτη και Σωτήρη Βίκτωρος (σ.σ. εκτός από τη συγκεκριμένη φάση είχε χάσει και την αντίστοιχη του οφσάιντ τέρματος του Πίντο), και β) να βγάλεις ακόμη έναν δεκάρικο κατά του Χανς Ρέιγκβαρτ και της Κ.Ο.Π.

Το δύσκολο είναι να απαντήσεις στο ερώτημα: γιατί να υπάρχουν απαιτήσεις και παράπονα από την εγχώρια ομοσπονδία, όταν η αντίστοιχη ευρωπαϊκή της έχει δώσει το παράδειγμα και της έχει ανοίξει διάπλατα το δρόμο;

Στις 17 Σεπτεμβρίου 2008, στον αγώνα Σέλτικ-Άαλμποργκ για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ ο Ματέο Τρεφολόνι είχε αποβάλει με απευθείας κόκκινη τον Μάικλ Μπότσαμπ, μολονότι το μαρκάρισμα ως τελευταίος παίκτης είχε κάνει ο Μίκαελ Γιάκομπσεν.

Η UEFA δικαίωσε μεν την ένσταση της Άαλμποργκ (σ.σ. ήρε την ποινή του Μπότσαμπ και τιμώρησε με αποκλεισμό ενός αγώνα τον Γιάκομπσεν), αλλά ο Ιταλός διαιτητής την επόμενη περίοδο σφύριξε ξανά στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση (σ.σ. διηύθυνε μάλιστα και το παιχνίδι Τσέλσι-ΑΠΟΕΛ 2-2)!

Να το… χοντρύνουμε; Η πρόσφατη απόφαση της Κ.Ο.Π. για τις κίτρινες κάρτες του Σούπερ Καπ πόσο πιο ανεκδιήγητη είναι από την αντίστοιχη της UEFAνα τιμωρήσει με αποκλεισμό μιας αγωνιστικής τον Λουίζ Αντριάνο της Σαχτάρ για καταστρατήγηση του fair playστον εκτός έδρας αγώνα των «πορτοκαλί» με τη Νόρντζελαντ;

Βάσει κανονισμών το τέρμα του Βραζιλιάνου ήταν πεντακάθαρο και ο μόνος που θα μπορούσε να είχε απονείμει δικαιοσύνη ήταν ο διαιτητής (ακυρώνοντας το τέρμα και δείχνοντας κίτρινη για αντιαθλητική συμπεριφορά). Η εκ των υστέρων τιμωρία δεν στηρίζεται πουθενά, το άρθρο 5 των πειθαρχικών κανονισμών που επικαλέστηκε η UEFA (δεν προβλέπει ποινή, απλώς) καθορίζει ότι η ομοσπονδία έχει παντελή ελευθερία κινήσεων.

Φυσικά, αν η Σαχτάρ είχε αφήσει την Νόρντζελαντ να σκοράρει ανεμπόδιστα ένα τέρμα ή αν οι Δανοί είχαν κερδίσει το παιχνίδι, η UEFAδεν θα είχε κάνει το παραμικρό, μολονότι η «αλητεία» του Αντριάνο δεν θα είχε παραγραφεί. Όμως μετά από την «πιο βρώμικη νίκη της χρονιάς» η ευρωπαϊκή ομοσπονδία αισθάνθηκε την πίεση για μία αντίδραση.

Προέκυψε μια αντίδραση-ανέκδοτο για τα μάτια του κόσμου. Όταν (υποτίθεται πως) προωθείς μαζικά και ισχυρά το Fair-Play (πινακίδες εντός κι εκτός γηπέδων, το περίφημο Respectστις φανέλες των παικτών και σε διαφημιστικά), τότε η ποινή για τους παραβάτες οφείλει να είναι παραδειγματικά σκληρή.

Πώς θα συναισθανθεί ο Αντριάνο και οι επίδοξοι ζηλωτές του την αποφασιστικότητα της UEFA για επιβολή του Fair-Play, όταν η τιμωρία του περιορίζεται σ’ ένα παιχνίδι λίγο-πολύ αδιάφορο (σ.σ. η Σαχτάρ έχει εξασφαλίσει την πρόκριση); Αντιθέτως, αν ο αποκλεισμός του ίσχυε και για τα παιχνίδια της φάσης των 16, τότε άπαντες θα εισέπρατταν άριστα το μήνυμα.

Η UEFA, ωστόσο, επιχείρησε να φτιάξει ομελέτα, δίχως να σπάσει αυγά. Να έχει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Στην προσπάθεια να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα εξετέθη κι άφησε άπαντες με την απορία: με τόσο σθένος και πυγμή θα επιβάλει αύριο-μεθαύριο και το Financial Fair Play;

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Για τα λεφτά τα κάνεις όλα

Τι κοινό έχουν οι διαρκείς αλλαγές προπονητών και διαμαρτυρίες για τη διαιτησία στο κυπριακό ποδόσφαιρο με το unfair-play του Λουίζ Αντριάνο και τη σύναψη μνημονίου με την τρόικα; Τον παρονομαστή, φυσικά: το χρήμα.

Η Κύπρος δανείζεται (πρωτίστως), διότι της επιβλήθηκε η κρατικοποίηση του χρέους ιδιωτικών τραπεζών, ο Λουίζ Αντριάνο κλότσησε (επανειλημμένα και στα… αχαμνά) την αθλητοπρέπεια, διότι διακυβεύονταν τα εκατομμύρια της πρόκρισης στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ, και οι σύλλογοί μας διαγωνίζονται σε αντικαταστάσεις τεχνικών και φωνές προς τους διαιτητές, επειδή τα ταμεία τους έχουν στεγνώσει από ρευστό.

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Επειδή αφαίρεση βαθμών για μη εκπλήρωση κριτηρίων της UEFA έχει γίνει μόνον σε δύο ομάδες (Πάφος, Ολυμπιακός), δεν σημαίνει ότι τα οικονομικά των υπολοίπων είναι ανθηρά. Τουναντίον, οι ισολογισμοί της συντριπτικής πλειονότητας είναι στο (κατα)κόκκινο και το κραχ επικρέμαται ως δαμόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι τους.

Όσοι μπορούν να δουν πιο μακριά από τη μύτη τους, αντιλαμβάνονται τι σημαίνει το μνημόνιο για τον αθλητισμό (και το ποδόσφαιρο, κατ’ επέκταση). Η Ελλάδα, άλλωστε, αποτελεί υπερβολικά κοντινό και νωπό παράδειγμα. Οι ιθύνοντες των κυπριακών σωματείων διαβλέπουν ότι μελλοντικά δεν θα μπορούν να είναι τόσο κρατικοδίαιτοι όσο μέχρι σήμερα.

Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη αρνητικό, τουναντίον εδώ και καιρό άπαντες θα πρέπει να είχαν δραστηριοποιηθεί για την εξεύρεση πηγών εσόδων που θα τους επέτρεπαν την απεξάρτηση (σε μεγάλο βαθμό) από τον κρατικό κορβανά. Το πρόβλημα εν προκειμένω είναι ότι πλέον θα υποχρεωθούν να αναπληρώσουν τα χαμένα έσοδα μέσα σ’ ένα ρημαγμένο οικονομικό τοπίο, μέσα σε μια στεγνή αγορά.

Δεδομένης της έλλειψης τεχνογνωσίας σε ζητήματα χορηγιών, προώθησης, διαφήμισης και προσέλκυσης πελατών οι πλείστες ομάδες θα βρεθούν με μαθηματική ακρίβεια ενώπιον δύο επιλογών: την εύρεση ενός επενδυτή ή την καταβαράθρωσή τους. Επί του παρόντος δεν δείχνουν να έχουν αντιληφθεί τι τους περιμένει στο τέλος της διαδρομής.

Παραμένουν αγκιστρωμένοι στην (εσφαλμένη) πεποίθηση πως θα είναι βιώσιμοι με τα χρήματα του ΚΟΑ, της ΚΟΠ και της Cytavision(αποδεδειγμένα η μόνη πλατφόρμα που έχει ρευστότητα). Εξ ου και οκτώ ομάδες πασχίζουν να κρατηθούν στην κατηγορία, εξ ου και άλλες τέσσερις παλεύουν με νύχια και με δόντια για το πλασάρισμα στην τετράδα, εξ ου και οι δύο που προβάλουν ως μεγάλα φαβορί για τον τίτλο (Ανόρθωση, ΑΠΟΕΛ) έχουν οξύνει την αντιπαράθεσή τους.

Η μισή ντουζίνα μνηστήρων της τετράδας γνωρίζει ότι με τα σημερινά δεδομένα μια είσοδος στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ εξασφαλίζει οικονομική βιωσιμότητα διετίας και μια αντίστοιχη στο Γιουρόπα Λιγκ τον προϋπολογισμό μιας ολόκληρης περιόδου. Και αν μετά από δέκα αγωνιστικές στο τρέχον πρωτάθλημα η μάχη σε όλα τα επίπεδα (αγωνιστικό, διαιτησίας, εντυπώσεων) έχει φουντώσει τόσο, φανταστείτε απλώς τι επίκειται την ερχόμενη περίοδο, όταν θα διακυβεύεται ακόμη ένα εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ. Το «ο θάνατός σου η ζωή μου» θα αποκτήσει πιο κυριολεκτική σημασία από ποτέ.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Το γκολ της δεκαετίας και το αυτογκόλ του αιώνα!

Η υπόθεση της ένστασης της Νέας Σαλαμίνας για αντικανονική χρησιμοποίηση του Ρούι Μιγκέλ από την ΑΕΛ στο μεταξύ τους παιχνίδι πρωταθλήματος έριξε αυλαία την Τετάρτη ανοίγοντας περισσότερα μέτωπα συζήτησης απ’ όσα (υποθετικά) έκλεισε.

Τα εμπλεκόμενα μέρη αισθάνονται ανακουφισμένα. Η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου αποφάσισε να προβεί σε τροποποιήσεις, προκειμένου μελλοντικά οι κίτρινες του σούπερ καπ να μην προσμετρώνται στο πρωτάθλημα, η ΑΕΛ πήρε τους τρεις πόντους που πάση θυσία ήθελε και η Νέα Σαλαμίνα υπαναχώρησε σε μια υπόθεση που έκρινε ότι όσο τραβούσε ζημίωνε την ίδια και το κυπριακό ποδόσφαιρο.

Στο προσφυγικό σωματείο η απόσυρση της ένστασης ώθησε τους οπαδούς σε κήρυξη αποχής από τα παιχνίδια της ομάδας μέχρι παραιτήσεως της νυν διοίκησης. Φυσιολογική αντίδραση δεδομένου ότι υπήρχαν διοικητικά στελέχη έτοιμα να παραιτηθούν, αν η ομάδα δεν προσέφευγε στο Εφετείο εναντίον της απόφασης της Δικαστικής Επιτροπής.

Είναι κυρίως αυτά τα στελέχη (που παραμένουν στις θέσεις τους), τα οποία οφείλουν να επιχειρηματολογήσουν πειστικά για τα ακόλουθα ζητήματα: α) πώς η απόσυρση της ένστασης ωφελεί το κυπριακό ποδόσφαιρο, β) πώς πείστηκαν ότι «αυτή η απόφαση δεν πρόκειται να κερδηθεί, η πιθανότητα ήταν μικρή, αν όχι ανύπαρκτη(!)» (πρόεδρος Γιώργος Γεναγρίτης) και γ) γιατί είναι αδύνατο να πουν «περισσότερα πράγματα στη δημοσιότητα» (εκπρόσωπος Τύπου Ανδρέας Παρασκευάς).

Χωρίς ν’ αμφισβητώ τις διαβεβαιώσεις των διοικούντων της Νέας Σαλαμίνας περί απουσίας ανταλλαγμάτων, εκτιμώ πως και στην αντίθετη περίπτωση πάλι εκτεθειμένοι θα ήταν. Όποιο αντάλλαγμα κι αν ελάμβαναν, δεν θα τους δικαίωνε στα μάτια του κόσμου για την απόφαση να εγκαταλείψουν τη μάχη. Στην ιστορία του ελληνισμού ο ρίψασπις ουδέποτε και πουθενά ήταν αγαπητός.

Αν το τέταρτο τέρμα του Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς κόντρα στην Αγγλία ήταν το γκολ της δεκαετίας (τουλάχιστον), τότε η αιφνίδια(;) οπισθοχώρηση ήταν για το προσφυγικό σωματείο το αυτογκόλ του αιώνα (τουλάχιστον), αφού ακολούθησε την απόφαση του Δ.Σ. της Κ.Ο.Π. που έδειχνε να γέρνει αποφασιστικά τη ζυγαριά της δικαιοσύνης προς το μέρος της Νέας Σαλαμίνας.

Στη διοργανώτρια αρχή αξίζουν θερμά συγχαρητήρια αφ’ ενός για την απίθανη κωλοτούμπα αναφορικά με την ημερομηνία στην προκήρυξη του σούπερ καπ (ο Ιωάννης Μελισσανίδης θα ζήλευε…), αφ’ ετέρου για την εν μέσω της περιόδου τροποποίηση δύο προκηρύξεων και των πειθαρχικών κανονισμών. Μπροστά σ’ αυτήν την Κ.Ο.Π. ωχριά ακόμη και η ελληνική Superleague, το μοντέλο της οποίας προωθείται εσχάτως και στην Κύπρο!

Όσο για την ΑΕΛ; Η νέα πρόκληση της διοίκησης και του νομικού επιτελείου αφορά την εύρεση μιας πειστικής απάντησης στο ακόλουθο ερώτημα: γιατί έπρεπε να κάνει η ΚΟΠ τόσες τροποποιήσεις προκηρύξεων και κανονισμών, προκειμένου να ισχύσει μελλοντικά αυτό που η πρωταθλήτρια διατυμπάνιζε ότι ισχύει ήδη εδώ και μια τετραετία; Όχι τίποτε άλλο, δηλαδή, αλλά να μάθουμε κι εμείς επιτέλους ποιος έβαλε τα γυαλιά σε ποιον σε αυτήν την υπόθεση…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Είμαστε έτοιμοι για την πενταπλή εκπροσώπηση;

Το χρονικό μιας προαναγγελθείσης πρεμιέρας για το κυπριακό ποδόσφαιρο ολοκληρώθηκε (όπως λέει και το τραγούδι) μια βραδιά στο Λεβερκούζεν. Η ήττα της Ραπίντ Βιέννης έθεσε νοκ άουτ την Αυστρία και «διπλοκλείδωσε» το πλασάρισμα της χώρας μας στην πρώτη 15άδα της βαθμολογίας της UEFA, αφού πλέον δύνανται να μας προσπεράσουν μόνον Δανία και Ελβετία.

Το καλοκαίρι του 2014 στην αφετηρία των ευρωπαϊκών διοργανώσεων θα τεθούν για πρώτη φορά πέντε σύλλογοί μας. Τι συνεπάγεται αυτό; Εκρηκτική άνοδο του ενδιαφέροντος για την αγωνιστική περίοδο 2013/14 και ολόχρυση ευκαιρία για ακόμη μία ομάδα μας να «φλερτάρει» με τα εκατομμύρια του Τσάμπιονς Λιγκ, στο οποίο η Κύπρος θα εκπροσωπηθεί εις διπλούν.

Αν το πρόσθετο εισιτήριο ωθήσει τη διοργανώτρια αρχή σε αναδιάρθρωση του πρωταθλήματος, είναι εξαιρετικά αμφίβολο (πώς να γίνει αλλιώς με αυτήν την Κ.Ο.Π.;), συνάμα όμως και το ήσσον. Το μείζον εν προκειμένω είναι η ανταπόκριση της Κύπρου στη νέα πρόκληση.

Τα ευρωπαϊκά εισιτήρια έχουν το ίδιο χαρακτηριστικό γνώρισμα με τα φύλλα που πωλούν οι εφημερίδες: δύσκολα κατακτώνται, εύκολα χάνονται. Η πενταπλή εκπροσώπηση έχει δύο όψεις. Και η ζοφερή της πλευρά αφορά την αύξηση του διαιρέτη των κερδισμένων ευρωπαϊκών βαθμών, ο οποίος από το καλοκαίρι του 2014 θα ανέβει στο πέντε.

Ταυτόχρονα ανεβαίνουν ο πήχης και η πίεση. Οι διώκτες μας (θα διαιρούν ως επί το πλείστον δια τέσσερα) θα καλύπτουν πιο εύκολα και γρήγορα την απόσταση. Στραβοπατήματα, υπό μορφή αποκλεισμού όλων των ομάδων μας στα προκριματικά, απαγορεύονται. Από το μεθεπόμενο καλοκαίρι η Κύπρος δεν θα αντέχει να μην βάζει τουλάχιστον ομάδες της στους ομίλους. Η Κύπρος έχει ενάμισι χρόνο, προκειμένου να προετοιμαστεί κατάλληλα για τη μετατροπή της από διώκτη σε διωκόμενο.

Ήδη το καλοκαίρι του 2013 η αφαίρεση της εξαιρετικής (ελέω Ανόρθωσης) συγκομιδή της περιόδου 2008/09 (6.333) μας υποχρεώνει να εκκινήσουμε από τη 16η θέση, δηλαδή να προσπεράσουμε τουλάχιστον μία χώρα, προκειμένου να διατηρήσουμε το πέμπτο εισιτήριο και για την περίοδο 2015/16.

Ακόμη κι αν το καταφέρουμε, το καλοκαίρι του 2016 θα αφαιρεθεί η ανεπανάληπτη (ελέω ΑΠΟΕΛ) περυσινή συγκομιδή μας (9.125). Θα έχουμε μαζέψει μέχρι τότε τους απαραίτητους πόντους, προκειμένου να μη βρεθούμε εκ νέου εκτός 15άδας; Μπορούμε μέσα στους επόμενους 18 μήνες να βρούμε πέντε ομάδες ικανές να μας εξασφαλίζουν κάθε χρόνο διπλή εκπροσώπηση στην κύρια φάση των ευρωπαϊκών διοργανώσεων; Αν ναι, έχει καλώς. Αν όχι, το όνειρο θα κρατήσει ελάχιστα και θα μετατραπεί σε εφιάλτη.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ