Μην πυροβολείτε (άλλο) τον προπονητή

Η ιστορία της παραίτησης του Ραλφ Ράνγκνικ από τη Σάλκε καλό θα είναι να μας απασχολήσει και πέρα από τις αγωνιστικές προεκτάσεις της, ήτοι από την ανησυχία, στην οποία ρίχνει την προσεχή αντίπαλο της ΑΕΚ στο Γιουρόπα Λιγκ.

Αυτή η υπόθεση δέον εστί να μας προβληματίσει για την εν γένει στάση μας απέναντι στον επαγγελματία προπονητή και να γίνει η αφορμή, ώστε -σκεπτόμενοι ορισμένα πράγματα διαφορετικά- ν’ αναθεωρήσουμε ορισμένες στερεότυπες αντιλήψεις και συμπεριφορές μας.

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο (δηλαδή έναν γυάλινο κόσμο, όπου ουδείς έχει την ευκαιρία να αποτραβηχτεί κάπου και να ηρεμήσει και ο χορός δισεκατομμυρίων απαγορεύει τα λάθη και τις ανθρώπινες αδυναμίες) ο προπονητής έχει πάψει προ πολλού ν’ αποτελεί (μόνο) το εύκολο θύμα.

Εδώ και καιρό έχει εξελιχθεί στον αδύναμο κρίκο, στον οποίο από τη μία φορτώνονται διαρκώς αυξανόμενα βάρη και μεγαλύτερες ευθύνες, από την άλλη του αφαιρείται πολύτιμος χρόνος, προκειμένου να παρουσιάσει αποτελέσματα.

Και αντί να υψώνεται ασπίδα προστασίας ή έστω να επιδεικνύεται κατανόηση στους προπονητές που εργάζονται υπό τέτοια απάνθρωπη πίεση, η απαίτηση να συμπεριφέρονται ως υπεράνθρωποι έχει καταντήσει μια μη επιδεχόμενη αμφισβήτησης πραγματικότητα. Κι επειδή, οι προπονητές δεν παύουν να είναι άνθρωποι, συχνά ωθούνται στα όρια τους. Ή και εκτός αυτών. Ασχέτως αν ελάχιστοι το παραδέχονται και ακόμη λιγότεροι το δημοσιοποιούν ευθαρσώς, όπως ο Ράνγκνικ.

Για τον 53χρονο τεχνικό της Σάλκε χρησιμοποιήθηκε η έκφραση burnout-syndrom (σύνδρομο εξάντλησης). Είναι το νέο επιστημονικό ένδυμα της κατάθλιψης, η οποία ως όρος είναι κοινωνικά στιγματισμένος, μολονότι οι καταθλιπτικοί αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο στα αθλήματα ύψιστων επιδόσεων. Δυστυχώς, ωστόσο, οι σωματικοί τραυματισμοί εξακολουθούν να θεωρούνται πιο σημαντικοί και αποδεκτοί από τους αντίστοιχους της ψυχής.

Όσοι πάσχουν από burnout είναι συναισθηματικά, ψυχολογικά και νοητικά εξαντλημένοι, «καμένοι». Έχουν ουδέν κίνητρο, δεν αισθάνονται χαρά στη ζωή (εξ ου και οι αυτοκτονικές τάσεις ορισμένων), νιώθουν αδύναμοι και υπερφορτωμένοι, φοβούνται πως δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις, κλείνονται στον εαυτό τους, ζουν στο δικό τους κόσμο.

Όλα αυτά δεν συμβαίνουν από τη μια μέρα στην άλλη. Το σύνδρομο Burnout είναι ο τερματικός σταθμός μιας εξελικτικής γραμμής που ξεκινά συχνά με ιδεαλιστικό ενθουσιασμό και -μέσα από απογοητευτικές εμπειρίες- μπορεί να οδηγήσει σε παραισθήσεις και κατάθλιψη. Ως αίτια θεωρούνται η πίεση του χρόνου και της επιτυχίας και το στρες. Άνθρωποι που για μεγάλο διάστημα εργάζονται στα όριά τους, υπεραπασχολούνται στη δουλειά τους και επιβαρύνονται με εξαιρετικά υψηλές απαιτήσεις, είναι υποψήφιοι αυτής της ασθένειας.

Οι προπονητές ευρίσκονται υπό ιδιαίτερη πίεση, διότι α) καθίστανται υπεύθυνοι για τα πάντα, β) δεν έχουν βαλβίδα αποσυμπίεσης, γ) ευρίσκονται στο επίκεντρο όλων των Μ.Μ.Ε., δ) οι οπαδοί αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερη σημασία και απαιτούν ολοένα και περισσότερη επιρροή, ε) σε αντίθεση με τους παίκτες, τους μάνατζερ ή άλλους επαγγελματίες, αντικαθίστανται πολύ γρηγορότερα απ’ ό,τι μπορούν ν’ αντέξουν.

Παλαιότερα, όταν η ψυχολογία δεν ήταν εδραιωμένη επιστήμη στο ποδόσφαιρο και ο όρος burnout δεν υφίστατο, πλείστοι προπονητές προσπαθούσαν να πνίξουν την πίεση στο ποτό. Όποιος δημοσιογράφος ισχυριστεί ότι δεν έχει γνωρίσει ή ακούσει για (έστω έναν) τέτοιον προπονητή, ψεύδεται ασύστολα και ανερυθρίαστα.

Στη Γερμανία, όπου ο Ράνγκνικ έγινε ο πιο πρόσφατος κρίκος σε μια αρκετά μεγάλη αλυσίδα (Χάναβαλντ, Καν, Ντάισλερ, Χίτσφελντ, Σίμακ, Μπίρμαν, Ένκε, Μίλερ), ήδη γίνεται δημόσια συζήτηση αφ’ ενός για την ανάγκη καθιέρωσης ελεύθερου χρόνου και για τους προπονητές, αφ’ ετέρου για την υποχρεωτική πρόσληψη ενός ψυχολόγου σε κάθε επαγγελματικό σύλλογο (σ.σ. επί του παρόντος ο μόνος που απασχολεί τέτοιον είναι το Αμβούργο).

Προφανώς η κυπριακή ποδοσφαιρόφιλη κοινωνία δεν είναι ακόμη έτοιμη για μια τέτοια συζήτηση. Θα ήταν ωστόσο ευχής έργον να αρχίσει να δείχνει μεγαλύτερη υπομονή κι ανεκτικότητα απέναντι στους εκάστοτε τεχνικούς, προκειμένου μια ημέρα να μην υποχρεωθούμε άπαντες να επιδείξουμε υποκριτική έκπληξη στο άκουσμα της είδησης για έναν «Κύπριο» Ένκε ή έναν «Κύπριο» Ράνγκνικ.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Κριστιάν Κονσταντέν: ο δεύτερος Μποσμάν;

Στην Ελβετία είναι γνωστός για τη συνήθειά του ν’ αλλάζει προπονητές πιο συχνά απ’ ό,τι εσώρουχα. Προ διετίας μάλιστα είχε καθίσει για ένα φεγγάρι και ο ίδιος στον πάγκο της ομάδας. Ο Κριστιάν Κονσταντέν είναι ο ορισμός του ισχυρού άνδρα στη Σιόν, ένας τύπος πολωτικός, προκλητικός, μα πάνω απ’ όλα ατρόμητος απέναντι σε οποιεσδήποτε αρχές και εξουσίες.

Ένεκα του τελευταίου γνωρίσματός του δεν προκαλεί έκπληξη η επίμονη άρνησή του ν’ αποδεχτεί τον αποκλεισμό στα χαρτιά της Σιόν από το Europa League και ο ανένδοτος που έχει κηρύξει εδώ και λίγες εβδομάδες στην UEFA, την οποία μέμφεται για συμπεριφορές αρμόζουσες σε απολυταρχικό καθεστώς.

Χρήστος Κόντης: Η ζωή μετά το συμβάν

Τα δύο συμβάντα είχαν διαφορά επτά ημερών. Μια εβδομάδα μετά το καρδιακό επεισόδιο (και το τέλος της ποδοσφαιρικής καριέρας) του Χρήστου Κόντη ο ΑΠΟΕΛ πανηγύρισε την πρώτιστη νίκη  του στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Έλληνας άσος ανέμενε πώς και πώς τη συγκεκριμένη Τρίτη και 13. Όχι ένεκα προλήψεων, αλλά επειδή τη σχεδίαζε στο μυαλό του ως μία από τις ομορφότερες και σημαντικότερες μέρες της ζωής του.

Ανήμερα των 36 γενεθλίων του (γεννημένος Τρίτη, 13 Μαΐου 1975) ο αμυντικός στυλοβάτης του ΑΠΟΕΛ ήταν πεπεισμένος πως θα γιόρταζε μια ιστορική επιτυχία. Συμπαίκτες και οπαδοί του την αφιέρωσαν. Τι κι αν παρακολουθούσε από την τηλεόραση; Ήταν από τις σπανιότατες φορές που ένας απών ήταν τόσο αισθητά παρών σε κάθε γωνιά του ΓΣΠ…

Με τη δέουσα χρονική απόσταση από αυτά τα δύο συμβάντα ο Χρήστος Κόντης αποκάλυψε όσα ένιωσε το περασμένο δεκαήμερο, όσα σκέπτεται για το μέλλον του και τις εκτιμήσεις του για το αύριο του ΑΠΟΕΛ, του κυπριακού και του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η «Α.τ.Κ.» έχει τη χαρά και την τιμή να φιλοξενεί μια εκ βαθέων συνέντευξη, στην οποία ο 36χρονος άσος έκανε ό,τι ακριβώς και τις περασμένες δύο δεκαετίες στα γήπεδα: μια κατάθεση καρδιάς.

Χρήστο, δέκα ημέρες μετά το καρδιακό επεισόδιο αισθάνεσαι περισσότερο τυχερός ή άτυχος;

Τυχερός, αφού προλάβαμε έγκαιρα το κακό (με την επιτυχημένη αγγειοπλαστική) και δεν συνέβη κάτι χειρότερο. Το ποδόσφαιρο σταματά εδώ, πλέον υπάρχουν άλλα πράγματα που μπορώ να κάνω. Αν ήμουν 25, θα το έβλεπα διαφορετικά, αλλά στα 36 το τέλος είχε πλησιάσει, είτε αυτό είτε το επόμενο καλοκαίρι θα σταματούσα.

Πώς δεν ανιχνεύτηκε τόσο καιρό αυτό το πρόβλημα; Είναι κάτι ύπουλο που πρέπει να προσέξουν και νεότεροι ποδοσφαιριστές;

Ήταν ένα εντελώς ατυχές γεγονός της στιγμής. Δεν είχα ιστορικό ή άλλον ανησυχητικό παράγοντα που να οδηγεί σε αυτό. Είτε τεστ κοπώσεως έκανα είτε καρδιογραφήματα θα έδειχναν καθαρά, όπως καθαρές ήταν όλες οι εξετάσεις που είχα κάνει. Ίσως να οφειλόταν στο πολύ στρες του τελευταίου μήνα. Όσο έμπειρος κι αν είναι ένας ποδοσφαιριστής, στρες υπάρχει πάντα, πάντα νιώθεις μια πίεση, ιδίως όταν κάνεις πρωταθλητισμό και θέλεις πάντα να κερδίζεις. Οι πιο πολλοί προσπαθούμε να το αποβάλλουμε, αλλά δεν περιορίζεται, υποσυνείδητα είναι εκεί, λειτουργεί κι επηρεάζει.

Πόσο σκληρή ήταν η προσγείωση στη νέα χωρίς ποδόσφαιρο πραγματικότητα;

Μακάρι να μην είχαν έρθει έτσι τα πράγματα, αφού ήρθαν όμως σκέπτομαι ότι στο τέλος της ημέρας αυτό το αιφνίδιο γεγονός ίσως έκανε και πιο εύκολα τα πράγματα. Μολονότι σκεπτόμουν την αποχώρηση στο άμεσο μέλλον, νομίζω ότι θα μου ήταν πολύ δύσκολο να επιλέξω εγώ την κατάλληλη στιγμή για ν’ αποχωρήσω. Όπως ήρθαν τα πράγματα, έγινε πιο εύκολα το κλικ στο μυαλό μου, η μετάβαση στη νέα πραγματικότητα.

Ανέμενες όλο αυτό το κύμα συμπαράστασης μετά τη δημοσιοποίηση του περιστατικού;

Να πω την αλήθεια, όχι, και με συγκίνησε. Μ’ έκανε να νιώσω σαν το σπίτι μου. Ο κόσμος έδειξε την εκτίμησή του σε όσα είχα κάνει αυτά τα χρόνια. Είναι συναίσθημα που δεν περιγράφεται με λόγια. Ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιά σε όσους στάθηκαν δίπλα μου σε αυτή τη δύσκολη στιγμή. Και ένα ιδιαίτερο ευχαριστώ στους «πορτοκαλί» για το σκηνικό που έστησαν προς τιμήν μου στην είσοδο των δύο ομάδων την περασμένη Τρίτη. Δεν είχα ενημερωθεί σχετικά και, όταν το αντίκρισα, ήταν μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή.

Έχεις αρχίσει να επεξεργάζεσαι την επόμενη μέρα;

Προσπαθώ, είναι κάτι που θα πρέπει να μιλήσω και με τον προπονητή. Δεν έχω προτίμηση, είναι κάτι που δεν το γνωρίζω καλά. Μετά από 15-20 χρόνια επαγγελματικού ποδοσφαίρου έχω πολλές εμπειρίες και παραστάσεις, αλλά για το πώς θα τις αξιοποιήσω στο χώρο κάποιος θα πρέπει να με καθοδηγήσει. Θα μιλήσουμε με τον προπονητή και νομίζω ότι θα βρεθεί κάτι που θα μ’ αρέσει και θα μου επιτρέψει να συνεχίσω να προσφέρω στην ομάδα.

Πώς βίωσες τα πρώτα δύο παιχνίδια (Αλκή, Ζενίτ) που παρακολούθησες από την τηλεόραση;

Με την Αλκή παρακολούθησα την αναμέτρηση σαν να είχα κάρτες. Μου φάνηκε εντελώς φυσιολογικό. Με τη Ζενίτ, όμως, θα ήθελα να ήμουν εκεί, να ζήσω την ατμόσφαιρα, τον κόσμο, τη μεγαλειώδη νίκη της ομάδας μας. Εκεί μου έλειψαν το γήπεδο και η δράση.

Από καθαρά ποδοσφαιρική σκοπιά πώς το είδες το παιχνίδι;

Ο ΑΠΟΕΛ ήταν πολύ καλός, έχει πάει πλέον σε άλλο επίπεδο, όλα τα παιδιά δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό, ειδικά σε αυτά τα παιχνίδια που έχεις ένα κίνητρο παραπάνω εξ αιτίας αυτής της μαγικής διοργάνωσης, στην οποία όλοι θέλουν το κάτι παραπάνω. Εμείς αυτή τη φορά θέλαμε την πρώτη νίκη, ήρθε από το πρώτο παιχνίδι και αυτό είναι καλό για την ψυχολογία μας. Δεν πρέπει όμως να πάρουν τα μυαλά μας αέρα, αλλά να παραμείνουμε συγκεντρωμένοι και ταπεινοί, να συνεχίσουμε με το ίδιο πάθος και την ίδια λογική. Θεωρώ ότι μπορούμε να κάνουμε πράγματα, να διεκδικήσουμε κάτι στη διοργάνωση.

Όπως έβλεπες το παιχνίδι να κυλά, πίστευες στην ανατροπή μετά το 0-1;

Δεν ήμουν σίγουρος ότι θα γίνει το 2-1, αλλά ήμουν σίγουρος ότι μπορούσαμε να πετύχουμε γκολ. Έβλεπα δηλαδή πιο κοντά το 1-1 παρά το 2-1 και μάλιστα τόσο γρήγορα. Όλα τα παιδιά όμως δούλεψαν πολύ γι’ αυτό και το άξιζαν, διότι ήταν καλύτεροι από τη Ζενίτ σ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού, αν εξαιρέσεις τα τελευταία λεπτά, όπου είναι λογικό να υποχωρήσεις, για να κρατήσεις το αποτέλεσμα.

Βοήθησαν και οι εμπειρίες από την πρώτη συμμετοχή;

Σίγουρα, αυτά είναι παιχνίδια εμπειριών, κάθε χρόνο γίνεσαι και καλύτερος. Η ομάδα έχει πλέον τις παραστάσεις, τα τελευταία χρόνια στην Ευρώπη παίζει το δικό της ποδόσφαιρο εντός κι εκτός έδρας, κοιτά κάθε αντίπαλο στα μάτια, ακόμη κι αν αυτός είναι θεωρητικά ισχυρότερος. Αν είσαι καλύτερος μια βραδιά, μπορείς να πάρεις αποτέλεσμα στο ποδόσφαιρο, όπως συνέβη και κόντρα στη Ζενίτ.

Ο στόχος της πρώτης νίκης επετεύχθη. Ποιος είναι ο επόμενος;

Τρώγοντας ανοίγει η όρεξη. Πρέπει παιχνίδι με το παιχνίδι να κοιτάξουμε να πάρουμε ό,τι περισσότερο μπορούμε. Γιατί να μην είναι πλέον στόχος να περάσεις στην επόμενη φάση είτε είναι του Τσάμπιονς είτε του Γιουρόπα Λιγκ; Μακάρι από δω και πέρα η Ζενίτ να εμφανιστεί δυνατή, ώστε να έχουμε μια ομάδα στον όμιλο που θα κόψει βαθμούς από τις άλλες, αλλά φυσικά χρειαζόμαστε και τύχη.

Σας χαμογελά, αν κρίνουμε από την απουσία των δύο βασικών στόπερ της Σαχτάρ στο μεταξύ σας παιχνίδι…

Αυτές οι ομάδες έχουν ρόστερ ικανό να καλύψει τέτοια κενά ανά πάσα στιγμή. Δεν θα είναι πιο εύκολο το παιχνίδι ένεκα αυτών των απουσιών. Τόσο στο Ντόνετσκ όσο και στην Αγία Πετρούπολη οι αναμετρήσεις θα είναι διαφορετικές, θα έχουν άλλο ρυθμό και θα απαιτήσουν μέγιστη προσοχή. Πολλά θα κριθούν και από τη βραδιά, στην οποία θα βρεθούν οι δύο αντίπαλοι, διότι ομάδες και παίκτες δεν είναι ρομπότ, μπορεί μια μέρα να μην πιάσουν την καλύτερή τους απόδοση.

Θεωρείς ότι αυτές οι ομάδες ένεκα μεγαλύτερων προϋπολογισμένων και πληρέστερων ρόστερ θα υποτιμήσουν, έστω και υποσυνείδητα, τον ΑΠΟΕΛ;

Αυτό ισχύει πάντα, ιδίως από τη στιγμή που πρόκειται για ομάδες, οι οποίες πριν λίγα χρόνια κατέκτησαν το Κύπελλο UEFA. Σίγουρα νιώθουν ότι είναι καλύτεροι, αλλά νομίζω ότι μετά την επιτυχία μας επί της Ζενίτ θα μας προσέξουν παραπάνω, δεν θα είναι χαλαροί. Θα ξέρουν τι ομάδα είμαστε, όσο περνούν τα χρόνια ο ΑΠΟΕΛ αποκτά όνομα και στην Ευρώπη και δεν αντιμετωπίζεται όπως πριν δύο χρόνια.

Πού βασίστηκε η αλλαγή επιπέδου;

Κατ’ αρχήν σ’ έναν προπονητή που δούλεψε με την ομάδα πολλά χρόνια απερίσπαστος, χωρίς έξωθεν παρεμβάσεις, με μια σταθερή διοίκηση και παίκτες με μεγάλες φιλοδοξίες. Τα τελευταία χρόνια επίσης ο κορμός έχει διατηρηθεί σχεδόν ίδιος και ενισχύεται με ποιοτικές μετεγγραφές. Αυτή η ομοιογένεια νομίζω ότι είναι το πιο σημαντικό. Και φυσικά υπάρχει και ο κόσμος που είναι δίπλα στην ομάδα, στα εύκολα και στα δύσκολα. Νομίζω ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια ένεκα αυτής της σταθερότητας έχουν γίνει άλματα σε όλα τα επίπεδα.

Στον κορμό υπάρχουν αρκετοί ποδοσφαιριστές που ήρθαν από ελληνικούς συλλόγους σχεδόν ως ξοφλημένοι. Βοήθησε το πείσμα τους να αποδείξουν το αντίθετο;

Ο καθένας που πηγαίνει σε έναν καινούργιο σύλλογο θέλει ν’ αποδείξει ότι αξίζει. Θεωρώ όμως ότι και ο ΑΠΟΕΛ είναι ομάδα που στο βγάζει με το οικογενειακό κλίμα. Σου δίνει τη δυνατότητα να βγάλεις τον καλύτερό σου εαυτό, να επικεντρωθείς 100% στην μπάλα, να παίξεις καλό ποδόσφαιρο, όπως αυτό που τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε καταφέρει να συνδυάσουμε με αποτελέσματα. Η ομάδα είναι αυτή που ωθεί τον καθένα σε υψηλές επιδόσεις ανεξαρτήτως του πού αγωνιζόταν προηγουμένως.

Ποια θα αξιολογούσες ως κορυφαία στιγμή σου στην ομάδα;

Είναι πολλές. Θα έλεγα ότι μία από τις πιο όμορφες και γεμάτες χρονιές ήταν το 2009, όταν κατακτήσαμε εμφατικά τον τίτλο θέτοντας μια σειρά ρεκόρ και ακολούθως πετύχαμε την πρώτη πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Κι εφέτος όμως θεωρώ ότι μπορεί να γίνει το ίδιο. Ο ΑΠΟΕΛ συγκεντρώνει πλέον όλες τις προϋποθέσεις για να υλοποιήσει ό,τι όλοι ονειρεύονται. Αν είναι συγκεντρωμένος και προσηλωμένος στους στόχους, οι οποίοι είναι πολλοί, μπορεί να φτάσει στο πολυπόθητο back to back.

Και, εξαιρουμένου του ατυχούς περιστατικού, ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή;

Η επόμενη χρονιά, το 2010, όταν χάσαμε πρωτάθλημα και κύπελλο. Υπήρχε απογοήτευση, αλλά εκεί φάνηκε πόσο μεγάλη ομάδα είμαστε. Ο κόσμος στάθηκε δίπλα μας και την επόμενη χρονιά δείξαμε χαρακτήρα, προχωρήσαμε, αλλάξαμε σελίδα. Και νομίζω ότι ο ΑΠΟΕΛ θα γίνει ακόμη καλύτερος τα επόμενα χρόνια, δεν έχει χτυπήσει ταβάνι στην ανάπτυξή του.

Πώς αξιολογείς την εξέλιξη του κυπριακού πρωταθλήματος;

Τα τελευταία χρόνια όλες οι ομάδες, όχι μόνο οι μεγάλες, έχουν ανέβει επίπεδο. Σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα ανώτερο του ελληνικού. Όποιος τώρα υποτιμά το κυπριακό ποδόσφαιρο ή πρωτάθλημα, διαπράττει πολύ μεγάλο λάθος. Πλέον οι σύλλογοι βελτιώνονται κάθε χρόνο χάρη και στην έλευση ποιοτικών αλλοδαπών, οι οποίοι δίνουν πρεστίζ σε μια λίγκα. Θεωρώ ότι χρόνο με το χρόνο το επίπεδο θα ανεβαίνει και θα έχουμε όλο και περισσότερες ομάδες στις διεθνείς διοργανώσεις. Είθε κάποια στιγμή να βγάζουμε κι εμείς δύο συλλόγους στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Γίνεται ωστόσο αρκετός ντόρος για τις μη επαρκείς ευκαιρίες σε γηγενή ταλέντα με άμεσο αντίκτυπο στην εθνική ομάδα.

Θέλω να πω κάτι. Ο Κύπριος ποδοσφαιριστής πρέπει να προσπαθήσει περισσότερο. Εγώ αυτό έκανα από μικρός. Το 1999 στον Πανιώνιο έπαιζαν δέκα ξένοι κι εγώ. Τι σημαίνει αυτό; Ότι εγώ ως Έλληνας έπρεπε να τα παρατήσω, επειδή ήρθε ο αλλοδαπός να μου πάρει τη θέση; Δεν γίνεται έτσι. Όποιος αξίζει και δουλεύει σκληρά στις προπονήσεις, δεν έχει να φοβάται. Είναι θέμα εγωισμού, προσπάθειας κι επιμονής. Το μεγαλύτερο λάθος είναι να μείνεις προσκολλημένος σε άλλες εποχές, όταν έπαιζαν μόνον τρεις ξένοι. Πρέπει αυτό να το βγάλεις από το μυαλό σου και να κοιτάξεις μόνο πώς μπορείς εσύ να βελτιωθείς. Ουδείς προπονητής είναι τρελός, ώστε ν’ αφήνει εκτός έναν που είναι καλύτερος από κάποιον άλλο μόνο ένεκα της υπηκοότητάς του. Ο προπονητής βάζει αυτόν που πιστεύει ότι θα του δώσει αυτό που περιμένει στο γήπεδο. Αυτή η καραμέλα πρέπει να σταματήσει να πιπιλίζεται και από τα ανώτερα κλιμάκια, προκειμένου να μη δίδεται ένα εύκολο άλλοθι στους παίκτες.

Πώς βλέπεις από απόσταση τα ποδοσφαιρικά δρώμενα στην Ελλάδα;

Στην Ελλάδα με μια λέξη επικρατεί μπάχαλο. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Έχουν γίνει και συνεχίζουν να γίνονται λάθη επί λαθών που έχουν πάει το ποδόσφαιρο, και όχι μόνον αυτό, πολλά χρόνια πίσω. Μακάρι μια μέρα να βρουν τη λύση, να διαγράψουν τα κακώς κείμενα και να πάνε μπροστά, γιατί το ποδόσφαιρο εξακολουθεί να προσφέρει διέξοδο και εκτόνωση στον κόσμο, αλλά ρεαλιστικά αυτή τη στιγμή δεν βλέπω αχτίδα φωτός. Υπάρχει δυσπιστία που έχει καλλιεργηθεί εδώ και χρόνια.

Ποιος ευθύνεται περισσότερο για το χάλι;

Η βασικότερη αιτία αφορά τους παράγοντες, αφού αυτοί διοικούν, αυτοί κάνουν μετεγγραφές, αυτοί διώχνουν παίκτες και προπονητές, αυτοί περιπλέκονται σε σκάνδαλα με διαιτητές. Χρειαζόμαστε σε αυτές τις θέσεις ανθρώπους του ποδοσφαίρου με πολύπλευρη γνώση του αθλήματος, με σημαντικές παραστάσεις από αυτό και με αγάπη για την ομάδα τους. Μπορούν να βοηθήσουν περισσότερο απ’ όσους μπαίνουν για να κάνουν τη λεζάντα τους ή για να βγάλουν χρήματα.

Πώς διασώζεται η εθνική;

Καλοί Έλληνες ποδοσφαιριστές υπάρχουν πολλοί. Έχω ζήσει προσωπικά τον Σάντος, θεωρώ ότι είναι ένας από τους κορυφαίους προπονητές στο χτίσιμο ομάδων και η εθνική τώρα είναι μια νέα ομάδα με καινούργιους ποδοσφαιριστές, αλλά εξακολουθεί να κουβαλά τη στόφα του πρωταθλητή. Όταν φτιάξεις υποδομή κι αποδείξεις ότι μπορείς να πάρεις τίτλους και να είσαι ανταγωνιστικός σε υψηλό επίπεδο, μετά και οι επόμενοι θα μπουν σε αυτή τη φιλοσοφία, στη στόφα του πρωταθλητή. Μ’ έναν προπονητή που ξέρει πώς να δουλεύει και να παίρνει το 100% κάθε παίκτη έρχονται και τα αποτελέσματα.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Η αβάσταχτη μακαριότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου

Ας υποθέσουμε ότι σας ζητείται από κάποιον εκτός του ευρύτερου ελλαδικού χώρου να περιγράψετε τι συμβαίνει στο ελληνικό ποδόσφαιρο τους τελευταίους μήνες.

Πώς θα του εξηγήσετε πειστικά γιατί ξεκίνησε το πρωτάθλημα της Superleague με 13 ομάδες, οι οποίες στην πορεία έγιναν 14, αλλά ακόμη ουδείς γνωρίζει αν θα παραμείνουν τόσες ή, αν τελικά αυξηθούν σε 16, ποιες θα είναι οι δύο που θα τις πλαισιώσουν;

Πώς θα του εξηγήσετε πειστικά πώς οι δύο από τις τρεις εναπομείνασες στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ομάδες της Superleague υποχρεώθηκαν να δώσουν διεθνείς αγώνες χωρίς παιχνίδια πρωταθλήματος στα πόδια τους;

Πώς θα του εξηγήσετε πειστικά γιατί η μπάλα κυλά στο χορτάρι, αφ’ ης στιγμής γίνονται ακόμη συλλήψεις και προκύπτουν νέα στοιχεία για τη νέα παράγκα που ξεσκεπάστηκε μέσα από την υποκλοπή τηλεφωνικών συνομιλιών;

Πώς θα του εξηγήσετε πειστικά όσα έχουν διαδραματιστεί στις διάφορες επιτροπές της ΕΠΟ, της Superleague και τις αίθουσες των δικαστηρίων, από τις οποίες προκύπτουν πορίσματα που το ένα παίζει ξύλο με το άλλο;

Προφανώς δεν θα μπορέσετε να προσκομίσετε πειστικές απαντήσεις. Ακόμη κι έτσι, ωστόσο, ο συνομιλητής σας θα αντιληφθεί τα αυτονόητα. Γιατί, παραδείγματος χάρη, το ελληνικό ποδόσφαιρο βυθίζεται καθημερινά στο βούρκο της ανυποληψίας. Γιατί έχει εξελιχθεί πλέον σε ό,τι πιο απωθητικό για σοβαρούς επιχειρηματίες, επενδυτές και ανθρώπους του αθλήματος και έλκει τις πλέον ύποπτες και αμφιβόλου προελεύσεως και προθέσεων φυσιογνωμίες.

Προφανώς όλα τα προαναφερθέντα είναι εις γνώση και των αρμόδιων φορέων για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ωστόσο ειλικρινείς προσπάθειες για επίλυση των προβλημάτων και κάθαρση της κόπρου του Αυγεία είτε δεν ξεκινούν είτε δεν ολοκληρώνονται. Για τα αίτια υπάρχει πρόσφορο έδαφος για πλείστες ερμηνείες.

Ασφαλώς υπάρχουν κάποιοι που σκεπτόμενοι εγωιστικά και κοντόφθαλμα επιθυμούν τη διατήρηση της καθεστηκυίας τάξης, την οποία γνωρίζουν και μπορούν να ελέγχουν. Σίγουρα υπάρχουν κάποιοι άλλοι που αποτρέπονται να εμπλακούν. Και αναμφίβολα υπάρχουν κι αυτοί που θεωρούν ότι δεν συντρέχει σοβαρός λόγος αλλαγής των πραγμάτων. Χαρακτηρίστε το όπως θέλετε (ανήκουστο, ασύλληπτο), αλλά είναι μια πραγματικότητα.

Πραγματικότητα είναι επίσης ότι στο ελληνικό ποδόσφαιρο κυκλοφορούν ελάχιστοι πρόθυμοι να κοιτάξουν κατάματα την αλήθεια. Αναζητήστε απλώς τις δηλώσεις προπονητών και παικτών αμέσως μετά από τα πρόσφατα ευρωπαϊκά παιχνίδια των ελληνικών ομάδων. Ο ευρών μία αυτοκριτική ατάκα αμειφθήσεται.

Κι επειδή όποιος δεν αισθάνεται υπεύθυνος για κάτι, αδιαφορεί για τη βελτίωση και την πρόοδό του, το ελληνικό ποδόσφαιρο των μύριων προβλημάτων εξακολουθεί να δίνει την ισχυρή εντύπωση πως τελεί εν μέσω μιας αβάσταχτα εξοργιστικής μακαριότητας. Άπαντες συμπεριφέρονται ωσάν και τίποτε από τα στραβά του χώρου να μην οφείλεται σε αυτούς, άπαντες δείχνουν να μην πολυσκοτίζονται για το αν, πότε και πώς θα ξημερώσει μια καινούργια, καλύτερη εποχή.

Προσκολλημένοι σε όσα γνωρίζουν ή έμαθαν να πιστεύουν θυμίζουν με τις συμπεριφορές του ξεπεσμένου βασιλιά, του οποίου τη γύμνια έχουν αντιληφθεί όλοι, πλην του ιδίου. Και με αυτή τη στάση εκθέτουν και εκτίθενται διαρκώς. Προφανώς, η κατάσταση είναι βαρέλι χωρίς πάτο. Και ακριβώς γι’ αυτό μπορείτε να είστε βέβαιοι για ένα πράγμα: η πρώτη χώρα που στο βραχυπρόθεσμο μέλλον θα πληρώσει για τα τηλεοπτικά δικαιώματα του κυπριακού πρωταθλήματος θα είναι η Ελλάδα.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ανδρέας Σπυρίδης: «Στο 2-1 δάκρυσα…»

Απόσπασμα πρώτο: «Μολονότι εμπορικά δεν είναι ο καλύτερος, πιστεύω ότι είναι ένας όμιλος, στον οποίο ο καλός ΑΠΟΕΛ μπορεί να πετύχει το κάτι παραπάνω».

Απόσπασμα δεύτερο: «Στο ΓΣΠ μπορούμε να κερδίσουμε και τις τρεις ομάδες και να συνεχίσουμε στην Ευρώπη. Αν μάλιστα μας ευνοήσουν και τα αποτελέσματα στα παιχνίδια μεταξύ των υπολοίπων ομάδων, τότε μπορούμε να χτυπήσουμε ακόμη και την πρώτη θέση. Ίσως ακούγεται υπερβολικά αισιόδοξο, αλλά δεν το θεωρώ αδύνατο».

Απόσπασμα τρίτο: «Πιστεύω πως είναι ό,τι καλύτερο ότι την πρώτη αγωνιστική υποδεχόμαστε τη Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης και την τελευταία τη Σαχτάρ Ντόνετσκ. Θεωρώ ότι αυτά τα παιχνίδια θα είναι κλειδιά».

Οι συγκεκριμένες τοποθετήσεις δεν έγιναν τα μεσάνυχτα της περασμένης Τρίτης, αμέσως μετά την πρώτιστη νίκη του ΑΠΟΕΛ στο Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά 18 ημέρες πριν το ιστορικό 2-1 επί της Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης!

Ανήκουν στον Ανδρέα Σπυρίδη και καταγράφηκαν -αποκλειστικά από την «Α.τ.Κ.»- αμέσως μετά την κλήρωση των ομίλων της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης στο Μονακό. Πώς βίωσε όσα συνέβησαν έκτοτε και πώς (προ)βλέπει το μέλλον της ομάδας ο γραμματέας του Δ.Σ. του ΑΠΟΕΛ αποκαλύπτει στην εφημερίδα που κρατάτε στα χέρια σας.

Κύριε Σπυρίδη, ήσασταν βέβαιος για την εντός έδρας δυναμική του ΑΠΟΕΛ. Πώς νιώσατε, όμως, στο 0-1 των Ρώσων;

Απογοητευμένος από την αδικία. Αισθάνθηκα ότι δυσκόλευαν τα πράγματα. Δεν πίστευα ότι θα βάζαμε δύο γκολ σε τρία λεπτά, πίστευα όμως ότι θα ισοφαρίζαμε γρήγορα και μετά ίσως να ερχόταν κι ένα δεύτερο τέρμα. Όταν ήρθε, ήταν ίσως η καλύτερη στιγμή μου στον ΑΠΟΕΛ. Ήταν ένα ξέσπασμα που είχα χρόνια να βιώσω. Πίστευα ότι θα το ζούσαμε, πίστευα στην ομάδα, πίστευα ότι άξιζε μια νίκη σε τέτοιο επίπεδο και δεν σας κρύβω ότι, όταν επετεύχθη το δεύτερο γκολ, δάκρυσα…

Ξύπνησαν μνήμες από τα προ τριετίας εντός έδρας παιχνίδια στο Τσάμπιονς Λιγκ, όταν οι καλές εμφανίσεις δεν είχαν συνοδευτεί από νίκες;

Όχι, διότι έβλεπα έναν άλλο ΑΠΟΕΛ. Ακόμη και μετά το 0-1 υπήρχε η διάθεση, η πίεση στον αντίπαλο. Τα παιδιά δεν τα παράτησαν, δεν έχασαν την αυτοσυγκέντρωση και την προσήλωση στο στόχο, εξ ου και δέκα λεπτά αργότερα είχαμε ισοφαρίσει. Ο ΑΠΟΕΛ στην έδρα του δεν έχει να φοβηθεί ουδεμία από τις ομάδες στον όμιλό του, έχει αποδείξει διαχρονικά ότι δεν πάσχει από σύμπλεγμα κατωτερότητας και το απέδειξε και το βράδυ της Τρίτης.

Έπαιξαν ρόλο οι παραστάσεις από την πρώτη παρουσία στη διοργάνωση;

Σίγουρα ήταν σημαντική αυτή η εμπειρία, όπως άλλωστε και η διατήρηση του 80% του κορμού εκείνης της ομάδας, η παραμονή του τεχνικού επιτελείου και η ποιοτική ενίσχυση του ρόστερ. Αυτά είναι τα στοιχεία που μας επιτρέπουν να εμφανιζόμαστε με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση.

Ήταν απονομή ποδοσφαιρικής δικαιοσύνης η ατυχία της Ζενίτ στα τελευταία λεπτά;

Η τύχη πάντα παίζει ένα ρόλο και σίγουρα μας χαμογέλασε στο δοκάρι των Ρώσων. Αν όμως κοιτάξει κάποιος και τα 90 λεπτά, τότε ακόμη και η ισοπαλία θα ήταν άδικη για τον ΑΠΟΕΛ, ο οποίος είχε περισσότερη ώρα την μπάλα στα πόδια και δημιούργησε περισσότερες και πιο κλασικές ευκαιρίες απέναντι σε μια μεγάλη ομάδα όπως είναι η Ζενίτ, η αξία της οποίας δίνει ακόμη περισσότερη δόξα στην επιτυχία μας.

Πώς αξιολογείτε πλέον τις πιθανότητες του ΑΠΟΕΛ απέναντι στη Σαχτάρ;

Εν πρώτοις, θεωρώ πολύ καλό αποτέλεσμα για μας την ήττα των Ουκρανών από την Πόρτο. Από κει και πέρα, μολονότι στα γκρουπ δυναμικότητας της UEFA η Σαχτάρ είναι πιο ψηλά από τη Ζενίτ, πιστεύω ότι με μια καλή εμφάνιση της ομάδας μας σε συνδυασμό με τις δύο απώλειες των Ουκρανών (σ.σ. θα λείψουν λόγω τιμωρίας οι βασικοί στόπερ Τσιγκρίνσκι και Ρακίτσκι) μπορούμε να τα καταφέρουμε και στο Ντόνετσκ. Δεν ξέρω αν θα είναι νίκη ή ισοπαλία, αλλά στην καλή βραδιά μας μπορούμε να φύγουμε με αποτέλεσμα από εκεί.

Αν συμβεί αυτό, θα κριθούν τα πάντα στα δύο κολλητά παιχνίδια με την Πόρτο;

Στα μέσα Οκτωβρίου και στις αρχές Νοεμβρίου που θα λάβουν χώρα εκτιμώ ότι η ομάδα θα είναι σε καλύτερο επίπεδο ετοιμότητας, υπό την έννοια ότι θα έχουν ενσωματωθεί καλύτερα και θα μπορούν να συνεισφέρουν και οι νεοφερμένοι. Σε αυτά τα παιχνίδια πιστεύω ότι θα κριθεί σε ποσοστό 80% η τύχη μας στον όμιλο. Δεδομένου ότι έχουμε αντιμετωπίσει τους «δράκους» προ διετίας, συνεπώς τους ξέρουμε, και ότι έχουμε πιο καλή ομάδα απ’ ό,τι το 2009, νομίζω ότι στο ΓΣΠ μπορούμε να τους νικήσουμε.

Ο Γολγοθάς του Αυγούστου

Το τελευταίο διήμερο του περασμένου μήνα ήταν ένα από τα δυσκολότερα για τη διοίκηση του ΑΠΟΕΛ. Η αιφνίδια κακοδαιμονία που έπληξε τον Χρήστο Κόντη σήμανε κόκκινο συναγερμό για την Επιτροπή Προγραμματισμού που επιδόθηκε σ’ ένα πρωτοφανή αγώνα δρόμου, προκειμένου να βρει αντικαταστάτη. Ο Ανδρέας Σπυρίδης περιγράφει στην «Α.τ.Κ.» όσα διαδραματίστηκαν εκείνες τις ημέρες.

«Το πρωί της Τρίτης, όταν πληροφορηθήκαμε την κατάσταση του Χρήστου, σχεδόν σύσσωμο το Δ.Σ. σπεύσαμε στο νοσοκομείο κι αναμέναμε τα αποτελέσματα. Άπαντες ήμασταν σοκαρισμένοι, διότι ο Κόντης ήταν πρότυπο αθλητή: γυμνασμένος, προσεκτικός στη διατροφή του, μακριά από αναβολικά ή ουσίες που ακούστηκε ότι τάχα είχε χρησιμοποιήσει, άνθρωπος πάντα τυπικός που πήγαινε στην ώρα του για ύπνο, δεν ξέφευγε, δεν ξενυχτούσε, δεν έπινε, δεν κάπνιζε. Ήταν και θέμα χαρακτήρα. Ο Χρήστος ήταν πάντα πρώτος στις προπονήσεις, ακολουθούσε κατά γράμμα τις αποθεραπείες, γενικά ήταν υπόδειγμα. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και τώρα αναρρώνει», δήλωσε αρχικά ο γραμματέας του ΑΠΟΕΛ.

«Για να καλύψουμε το μεγάλο κενό που άφησε ξεκίνησε ένας Γολγοθάς. Η Επιτροπή Προγραμματισμού έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά και τελικά βρέθηκε αντικαταστάτης (σ.σ. Κακά), ενώ έγιναν και άλλες δύο μετεγγραφές. Ήταν μια δοκιμασία για τη διοίκηση, όμως ανταποκριθήκαμε. Άλλωστε στα δύσκολα φαίνονται η αξία και η ικανότητα. Εκείνες τις μέρες μέτρησε η ομαδικότητα και η αγαστή συνεργασία μεταξύ των μελών της Επιτροπής Προγραμματισμού και του Διοικητικού Συμβουλίου. Αναδείχθηκε η εμπιστοσύνη και ο επαγγελματισμός μεταξύ των διοικούντων, σε τελική ανάλυση σε ποσοστό 90% είναι οι ίδιοι άνθρωποι με το προ τριετίας ΔΣ», κατέληξε ο κ. Σπυρίδης.

«Περήφανος κόσμος που αναγνωρίζει αξίες»

Από τη συζήτηση με τον Ανδρέα Σπυρίδη δεν θα μπορούσε να λείψει και η αναφορά στους φίλους της ομάδας, οι οποίοι μετά το ρεκόρ διάθεσης εισιτηρίων διαρκείας διέψευσε -με την πρωτοφανή ζήτηση των πακέτων του Τσάμπιονς Λιγκ- και τις Κασσάνδρες που έκαναν λόγο για αντιεμπορικό όμιλο.

«Ο κόσμος του ΑΠΟΕΛ αγκάλιασε την ομάδα στο παιχνίδι με τη Ζενίτ, απέδειξε ότι -ανεξαρτήτως αντιπάλων στον όμιλο- διψά για τέτοια παιχνίδια, χαίρεται και είναι περήφανος που η ομάδα του αγωνίζεται στην Ευρώπη και διεκδικεί νίκες παίζοντας καλό ποδόσφαιρο», εκτίμησε ο γραμματέας του ΑΠΟΕΛ.

«Ήμουν και παραμένω σίγουρος ότι όσες φορές και να πάμε στην κύρια φάση της διοργάνωσης, όποιοι κι αν είναι οι αντίπαλοι, η αντίδραση αυτού του περήφανου κόσμου, του Έλληνα για να το πω απλά, θα είναι ν’ αγκαλιάσει την ομάδα. Κόντρα στη Ζενίτ νομίζω ότι ήταν το έβδομο κατά σειρά παιχνίδι, στο οποίο κόψαμε πάνω από 20.000 εισιτήρια».

Ο κ. Σπυρίδης μνημόνευσε και την απότιση φόρου τιμής στον Χρήστο Κόντη από το πέταλο των οργανωμένων οπαδών του ΑΠΟΕΛ: «Το choreoτων “πορτοκαλί” ήταν κάτι που είχαν σχεδιάσει σε συνεννόηση μαζί μας και ακόμη μια απόδειξη της αγάπης του κόσμου για τον Χρήστο, για τον οποίο από την πρώτη μέρα είχαν υπάρξει πολλά μηνύματα συμπαράστασης. Ήμασταν σίγουροι ότι θα υπήρχε αυτή η αντιμετώπιση για έναν παίκτη που επί έξι χρόνια πρόσφερε τα πάντα και ήταν αγαπημένος της κερκίδας, «μιλούσε» μαζί της. Μολονότι όμως ήταν αναμενόμενο αυτό το choreo, δεν παύει να είναι θετικό ότι ο κόσμος ξέρει ν’ αναγνωρίζει και το δείχνει».

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ