Για ακόμη μια φορά μετά από ανεπιτυχές αποτέλεσμα της εθνικής ομάδας βρεθήκαμε να συζητούμε για την καταλληλότητα του ομοσπονδιακού προπονητή και να διαβάζουμε επιδερμικές αναλύσεις, οι οποίες συνοψίζονται στην εξής φράση: «Με όσα (δεν) κάνουμε (σ.σ. παράγοντες, αξιωματούχοι, παίκτες, φίλαθλοι, δημοσιογράφοι) για το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, δεν νομιμοποιούμαστε να απαιτούμε περισσότερα απ’ αυτό».
Όση λογική κι αν ενέχει η συγκεκριμένη φράση, δεν παύει να είναι διαπίστωση. Και με διαπιστώσεις δεν λύνεις προβλήματα. Χρειάζονται ουσιαστικές και συγκεκριμένες προτάσεις για την άρση του αδιεξόδου, στο οποίο έχει περιέλθει η εθνική ομάδα. Επ’ αυτού δεν είναι απαραίτητο να ανακαλύψουμε την Αμερική, ούτε να εφεύρουμε τον ηλεκτρισμό. Αρκεί ο προσανατολισμός στη μεθοδολογία χωρών, οι οποίες αντιμετώπισαν ταυτόσημο πρόβλημα και το έλυσαν επιτυχώς.
Πριν λίγες ημέρες η εφημερίδα “Welt” δημοσίευσε ένα εξαιρετικό αφιέρωμα για το πώς η Γερμανία κατάφερε να καταστήσει ξανά ανταγωνιστικό το αντιπροσωπευτικό της συγκρότημα. Σύντομη αναδρομή: πέντε χρόνια μετά το πόρισμα Μποσμάν ο αριθμός των γηγενών ποδοσφαιριστών στους γερμανικούς συλλόγους είχε καταποντιστεί από το 82% (1995) στο 60% (2000), οι διεθνείς διακρίσεις (όνειρο των ομάδων με τις καραβιές των ξένων και κοινοτικών) είχαν μειωθεί αντί να αυξηθούν και η εθνική (το καμάρι όλων των Γερμανών) είχε αποκλειστεί από τη φάση των ομίλων στο Euro2000.
Ο Γκέρχαρντ Μάιερ-Φόρφελντερ (τότε πρόεδρος της γερμανικής ομοσπονδίας) συνέστησε εσπευσμένα μια επιτροπή αναζήτησης λύσεων. Στις 28.02.2001, σε σύνοδο των 36 επαγγελματικών συλλόγων α’ και β’ κατηγορίας, συμφωνήθηκε ότι εφ’ εξής οι ιδιόκτητες ακαδημίες έπρεπε να συμπεριληφθούν στις απαραίτητες προϋποθέσεις για την εξασφάλιση άδειας συμμετοχής μιας ομάδας της Μπούντεσλιγκα στο πρωτάθλημα της επόμενης περιόδου.
Από το 2002 το συγκεκριμένο μέτρο επεκτάθηκε και στους συλλόγους β’ κατηγορίας. Σήμερα στις ακαδημίες των 36 ομάδων μαθαίνουν τα μυστικά της μπάλας περισσότεροι από 5.400 πιτσιρικάδες και οι 19 από τους 22 ποδοσφαιριστές της εθνικής προέρχονται από αυτές τις ακαδημίες. Από το 2001 οι συνολικές επενδύσεις στο συγκεκριμένο τομέα έχουν ξεπεράσει τα 600 εκατομμύρια και οι Γερμανοί υπερηφανεύονται ότι α) στο πρόσφατο Παγκόσμιο Κύπελλο εμφάνισαν μία από τις καλύτερες και νεαρότερες ομάδες (μέσος όρος ηλικίας κοντά στα 24 χρόνια), β) η δουλειά τους στα τμήματα υποδομής έχει αναδειχθεί σε πρότυπο ακόμη και για μεγάλα ποδοσφαιρικά έθνη, όπως η Αγγλία (σ.σ. το παραδέχτηκε δημόσια ο εκλέκτορας Φάμπιο Καπέλο) και γ) η νυν ουραγός της Μπούντεσλιγκα, Γκλάντμπαχ, διαθέτει ακαδημίες τριών αστέρων (σ.σ. η ύψιστη διάκριση της γερμανικής ομοσπονδίας).
Ιδού συνεπώς το πρότυπο. Ιδού και το δίδαγμά του: η επιτυχία έχει τίμημα. Κοστίζει σε χρόνο και σε χρήμα. Κι επίσης έχει βασικές προϋποθέσεις: την καθολική παραδοχή ότι «κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας» και τη συμφωνία όλων πως πρέπει να ληφθούν μέτρα που να προτάσσουν το συμφέρον της εθνικής έναντι αυτών των συλλόγων.
Όσο αυτό δεν αποτελεί κοινή συνείδηση μεταξύ ποδοσφαιρόφιλων, δημοσιογράφων, παικτών, παραγόντων και αξιωματούχων, το αυτί του Κωστάκη Κουτσοκούμνη δεν χρειάζεται να ιδρώνει. Ουδείς πρόκειται να του γυρέψει τα ρέστα για παραμέληση του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Οι όποιες καταγγελίες θα εξαντλούνται στους διαιτητές και τις χαριστικές προπληρωμές σε σωματεία.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου