Τι διδάσκει το παράδειγμα της Αργεντινής;

του Δημήτρη Καζάκη
Πώς διαπραγματεύεσαι με μια χώρα υπό καθεστώς χρεοκοπίας; Φροντίζεις να εξαγοράσεις την κυβέρνησή της και ύστερα όλα τ’ άλλα είναι εύκολα. Τι γίνεται, όταν αυτή δεν εξαγοράζεται; Τότε βρίσκεις έναν ασυνείδητο γηραλέο δικαστή στις ΗΠΑ, όπου βαραίνει πρώτα και κύρια το πορτοφόλι, και ξεκινάς ολόκληρη εκστρατεία ποινικοποίησης της κυβέρνησης που αρνείται να πληρώσει.

Τι γίνεται όμως, όταν αυτό το κράτος και η κυβέρνησή του «δεν μασάει»; Τι γίνεται, αν σε αντιμετωπίζει με όρους εθνικής κυριαρχίας και αρνείται να υποταχθεί στις αποφάσεις του ασυνείδητου δικαστή; Τότε βάζεις μπρος τα πλάγια μέσα. Φροντίζεις να πέσει η κυβέρνηση που δεν εξαγοράζεται και δεν εκβιάζεται, για να αναδειχθεί μια νέα απόλυτα διεφθαρμένη και εξαγορασμένη κυβέρνηση.

Αυτό δείχνει και το παράδειγμα της Αργεντινής. Τα επενδυτικά κεφάλαια-«γύπες» μετά από 14 χρόνια άκαρπες δικαστικές διαμάχες με την Αργεντινή, για να την εξαναγκάσουν να πληρώσει ομόλογα που είχαν αγοράσει σε εξευτελιστικές τιμές μετά τη χρεοκοπία της, τελικά βρήκαν τη λύση. Χρηματοδότησαν και υποστήριξαν τον υποψήφιο που νίκησε στις τελευταίες προεδρικές εκλογές στην Αργεντινή, Μαουρίσιο Μάκρι.

Και τι έκανε η κυβέρνηση Μάκρι; Φρόντισε να εξυπηρετήσει τους πάτρωνές της. Προχώρησε σε συμβιβασμό της τάξης των 4,65 δισ. δολαρίων το βράδυ της προηγούμενης Κυριακής μεταξύ του Προέδρου της Αργεντινής Μαουρίσιο Μάκρι -που η Wall Street Journal χαρακτηρίζει «φιλικό προς τις επιχειρήσεις», έναντι της «λαϊκίστριας» Φερνάντεζ- και τα 4 hedge fund των ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένων των Elliott Management Corp. και NML Capital Ltd με ιδρυτή και CEO τον Πολ Σίνγκερ.

Ο Πολ Σίνγκερ έγινε ζάμπλουτος κερδίζοντας από τη χρεοκοπία των χωρών. Ιδίως χωρών με τρομακτικά προβλήματα φτώχειας και κοινωνικής αποσύνθεσης. Μια από τις πιο αγαπημένες πρακτικές του είναι να αγοράζει κρατικά ομόλογα χωρών υπό καθεστώς χρεοκοπίας. Τα αγοράζει μερικά σεντς στο δολάριο και έπειτα πιέζει την κυβέρνηση της χώρας να πληρωθεί όσο πιο κοντά γίνεται στην ονομαστική τους αξία.

Η πρακτική αυτή έχει καταδικαστεί επανειλημμένα από τους διεθνείς οργανισμούς. Ενώ χώρες όπως η Βρετανία έχουν πάρει μέτρα, ώστε τα δικαστήριά τους να μην παίρνουν αποφάσεις υπέρ τέτοιων πρακτικών. Όχι όμως οι ΗΠΑ. Ούτε βέβαια η ευρωζώνη, που συνιστά παράδεισο για αυτούς τους «γύπες». Όπως άλλωστε πολύ, μα πολύ σύντομα θα ανακαλύψει ο δανειολήπτης στην Ελλάδα, αλλά και οι λίγες βιώσιμες επιχειρήσεις της χώρας.

Το Elliott θα ανταμειφθεί αδρά για την υπομονή του, αναφέρει η Wall Street Journal την Τετάρτη, προσθέτοντας ότι το Hedge Fund θα κάνει ένα κέρδος «περίπου 10 με 15 φορές την αρχική επένδυσή του». H εφημερίδα αναφέρει ότι τα κέρδη λαμβάνουν υπόψη «πάνω από $100 εκατομμύρια για αμοιβές δικηγόρων και άλλα ζητήματα».

Ο Jay Newman, ένας διαχειριστής χαρτοφυλακίου Elliott, δήλωσε στην εφημερίδα ότι είδε την ευκαιρία, όταν το δημόσιο χρέος της Αργεντινής διαπραγματευόταν στα 20 σεντς στο δολάριο «κατά τις πρώτες ημέρες της πρώτης θητείας του George W. Bush», την αρχή του 2001. Κι έτσι αγόρασαν ομόλογα σε εξευτελιστικές τιμές, ποντάροντας ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθεί εκείνος που θα τα παίρνει χοντρά, χωρίς να του καίγεται καρφί για τη χώρα και το λαό της, ώστε να πληρώσει τους «γύπες».

Και βρέθηκε. Ο Μαουρίσιο Μάκρι, ο οποίος αποδέχθηκε να πληρώσει τους «γύπες» στο 75% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων που κατέχουν. Και φυσικά να τους αποζημιώσει με τους τόκους υπερημερίας για όλα τα χρόνια, που η κυβέρνηση Κίχνερ και Φερνάντεζ αρνιόταν κάθε αξίωσή τους.

Χαράς ευαγγέλια για τις διεθνείς αγορές. Η Αργεντινή ξαναγυρίζει στις αγορές. Δεν έχει καμιά σημασία για την κατάρρευση που κυριολεκτικά βιώνει η χώρα στους τρεις πρώτους μήνες της διακυβέρνησης Μάκρι. Ούτε την έναρξη ενός νέου φαύλου κύκλου δανεισμού, απ’ όπου οι μόνοι κερδισμένοι θα είναι οι τοκογλύφοι και οι διεφθαρμένοι της κυβέρνησης.

Τι αποδεικνύει η περίπτωση της Αργεντινής; Κάτι που επιβεβαιώνεται κάθε φορά σε κάθε μία από τις περίπου 296 χρεοκοπίες κρατών τους τελευταίους δύο αιώνες. Δίχως ουδεμία εξαίρεση. Κανείς δεν μπορεί να εξαναγκάσει μια κυβέρνηση να ενδώσει στους δανειστές της. Κανένα δικαστήριο, κανενός είδους εξωτερική πίεση. Μόνο η εξαγορά της κυβέρνησης εξασφαλίζει την πληρωμή των δανειστών.

Όσες φορές έχουν χρεοκοπήσει κράτη και οι κυβερνήσεις τους έχουν ενδώσει στις πιέσεις των δανειστών, αυτό συμβαίνει, γιατί έχουν εξαγοραστεί. Δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας άλλος λόγος. Είναι το μόνο και το πιο αποτελεσματικό όπλο που διαθέτουν οι δανειστές απέναντι στα κράτη-οφειλέτες. Έτσι συνέβη και στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια των 4 παλαιότερων επίσημων χρεοκοπιών της χώρας, αλλά και της σημερινής. Προς γνώση λοιπόν και συμμόρφωση.

Πηγή