Μπορούμε να τα καταφέρουμε χωρίς τα κατοικίδια του Σόιμπλε, του ΔΝΤ και της ΕΕ

«Ακόμα και ο Σόιμπλε είπε ότι δεν υπάρχει αμφιβολία πως η ελληνική κυβέρνηση εφαρμόζει ό,τι έχει συμφωνηθεί και συνεργάζεται με τους θεσμούς με πολύ πιο εποικοδομητικό τρόπο», λέει ο κ. Τσακαλώτος σε συνέντευξή του στην Guardian (10/12). Δεν γνωρίζω, αν έπειτα από μια τέτοια δήλωση νομιμοφροσύνης εισέπραξε ζαχαρίτσα, όπως συνηθίζουν να επιβραβεύουν οι Πρώσοι άρχοντες τα κατοικίδιά τους, όταν δείχνουν με τόσο προφανή τρόπο την υποταγή τους. Αν όχι, είναι κρίμα. Για μια ζαχαρίτσα ζει και αναπνέει η φάρα του κ. Τσακαλώτου.

Στην ίδια συνέντευξη o κ. Τσακαλώτος παραδέχεται ότι αναγκάστηκε να αφήσει στην άκρη τις μαρξιστικές του απόψεις, όταν διαπραγματεύτηκε τη συμφωνία της Ελλάδας με τους πιστωτές το περασμένο καλοκαίρι. Ω, τι θυσία! Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων εξαναγκάζονται να χάσουν δουλειά, σύνταξη, οικογένεια, την ίδια την πατρίδα τους, αλλά αυτός έκανε την υπέρτατη θυσία: άφησε στην άκρη τις μαρξιστικές του απόψεις!

«Ήταν ένας πολύ δύσκολος συμβιβασμός», συνεχίζει χωρίς αντίλογο ο κ. Τσακαλώτος, αλλά «όσοι πιστεύουν πως η Ελλάδα θα ήταν καλύτερα στη δραχμή, κάνουν λάθος. Στηρίζονται στην υπόθεση ότι η χώρα δεν θα είχε χρηματοδοτικές ανάγκες και ότι δεν θα χρειαζόταν να προσφύγει στο ΔΝΤ για ένα νέο δάνειο, για να τις καλύψει, και ότι το ΔΝΤ δεν θα επέβαλε και πάλι τους όρους του. Αυτή η ιδέα ότι εκτός Ευρωζώνης θα είσαι απολύτως ελεύθερος να κάνεις ό,τι σου αρέσει δεν υποστηρίζεται από καμία οικονομική θεωρία και δεν υπάρχει ποτέ στην οικονομική ιστορία», εξηγεί ο κ. Τσακαλώτος.

Μάλιστα. Ποιοι είναι οι λόγοι που οι κυβερνήσεις καταφεύγουν στο ΔΝΤ; Κατά τον κ. Τσακαλώτο είναι οι χρηματοδοτικές ανάγκες. Μέγα ψέμα. Το να καταφύγει μια χώρα στο ΔΝΤ δεν είναι προϊόν οικονομικών ή χρηματοδοτικών αναγκών, αλλά πολιτικής απόφασης. Οι κυβερνήσεις καταφεύγουν στο ΔΝΤ, για να προστατέψουν την ολιγαρχία της χώρας τους, τις σχέσεις εξάρτησης και υποτέλειας, αλλά και για να νομίζει ο λαός ότι τα «προγράμματα προσαρμογής» είναι μονόδρομος.

Ας μας αναφέρει ο κ. Τσακαλώτος μια χώρα στον κόσμο που να κατέφυγε στο ΔΝΤ λόγω χρηματοδοτικών αναγκών κι όχι για να προστατευθούν συγκεκριμένα πολιτικά, ταξικά και ιμπεριαλιστικά συμφέροντα. Δεν υπάρχει ούτε μία. Επομένως, η προσφυγή στο ΔΝΤ δεν είναι νομοτέλεια, αλλά επιλογή με βάση το ποια συμφέροντα η κυβέρνηση θέλει να προασπίσει. Εκείνα της ολιγαρχίας και του εξαγορασμένου πολιτικού συστήματος ή τα συμφέροντα του απλού πολίτη και της πατρίδας.

Απόδειξη αυτού του γεγονότος είναι η Ισλανδία. Μετά την κατάρρευση των τραπεζών της το 2008, το πολιτικό προσωπικό της μικρής αυτής χώρας έτρεξε αμέσως στο ΔΝΤ. Η Βρετανία, η Ολλανδία, η Γερμανία απαιτούσαν ο Ισλανδός φορολογούμενος να πληρώσει τη χασούρα των τραπεζών, των οποίων τα ενεργητικά ήταν πάνω από 10 φορές το ΑΕΠ της χώρας. Το ΔΝΤ πήγε να εξασφαλίσει ακριβώς αυτό.

Κλείστηκε η συμφωνία για $2,1 δισ. και το ΔΝΤ εισηγήθηκε τα συνηθισμένα: οριζόντιες περικοπές, εσωτερική υποτίμηση μισθών και συντάξεων, ανακεφαλαιοποίηση των χρεοκοπημένων τραπεζών, διάλυση του κοινωνικού κράτους, the works, όπως λένε στην Ουάσινγκτον.

Όμως οι Ισλανδοί πολίτες δεν «μάσησαν». Με διαρκείς κινητοποιήσεις εξανάγκασαν τις κυβερνήσεις τους να μην ακολουθήσουν τις «συνταγές» του ΔΝΤ. Το ίδιο το ΔΝΤ αποχώρησε από την Ισλανδία το 2011 και σήμερα η χώρα αυτή είναι η μόνη -καθ’ ομολογία του ίδιου του ΔΝΤ- ευρωπαϊκή χώρα που έχει αναρρώσει από την κατάρρευση του 2008/09. Χωρίς την επιβολή περικοπών και λιτότητας σε βάρος των πολιτών. Χωρίς να πληρώσει ο απλός πολίτης τη χασούρα των τραπεζών.

Μάλιστα, το ΔΝΤ σήμερα θεωρεί πρότυπο την Ισλανδία. Ο ίδιος ο περιβόητος Τόμσεν, που ορίστηκε επικεφαλής του κλιμακίου του ΔΝΤ για την Ισλανδία, αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι η Ισλανδία ανέκαμψε, γιατί δεν ακολούθησε τις πολιτικές από την «κύρια εργαλειοθήκη» του ΔΝΤ. «Κατά τη διαμόρφωση του προγράμματος για την Ισλανδία, εμείς στο ΔΝΤ έπρεπε να αποδεχθούμε εργαλεία πολιτικής που δεν αποτελούσαν μέρος της κύριας εργαλειοθήκης μας. Αυτό το εκλεκτικό μείγμα πολιτικής υπήρξε αποτελεσματικό στην περίπτωση της Ισλανδίας, αλλά κατά πόσον τα μαθήματα που έχουμε μάθει ισχύουν αλλού, συμπεριλαμβανομένης της κρίσης που πλήγει την ζώνη του ευρώ, δεν είναι καθόλου σαφές», έγραφε ο Τόμσεν το IMF direct (26/10/2011).

Ε, πώς να είναι σαφές. Οι πολιτικές που έβγαλαν την Ισλανδία από το αδιέξοδο δεν ήταν του ΔΝΤ, αλλά των εξεγερμένων πολιτών της χώρας. Αυτοί επέβαλαν την πτώχευση των τραπεζών, προκειμένου να μην πληρώσουν οι ίδιοι τα δανεικά κι αγύριστα. Αυτοί ανέτρεψαν όλες τις πολιτικές της «κύριας εργαλειοθήκης» του ΔΝΤ και επέβαλαν αντί για μειώσεις, αυξήσεις μισθών, συντάξεων και κοινωνικών δαπανών. Αυτοί έκλεισαν στην φυλακή τραπεζίτες και πολιτικούς που οδήγησαν τη χώρα στην κατάρρευση.

Όταν ο Τόμσεν και το ΔΝΤ έχει να κάνει με κυβερνήσεις σαν τις δικές μας, γιατί να αρνηθεί τις πολιτικές της «κύριας εργαλειοθήκης»; Γνωρίζει πολύ καλά ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας είναι τόσο ξεπουλημένο, εθελόδουλο και ενδοτικό, που ούτε ο μέσος Έλληνας δεν μπορεί να φανταστεί πόσο. Κι έτσι οι απλοί πολίτες πέφτουν ξανά και ξανά στην ίδια παγίδα. Στην παγίδα του λιγότερου κακού, που στην πράξη αποδεικνύεται χειρότερο.

Θα πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχουν μονόδρομοι. Οι μονόδρομοι είναι μόνο για τους ραγιάδες, που προτιμούν να εκπορνεύουν εαυτόν και αλλήλους, να χάνουν παιδιά και πατρίδα με αντάλλαγμα την ησυχία τους. Ο πλανήτης είναι γεμάτος με ερείπια χωρών και πληθυσμών, που αποδέχθηκαν το μονόδρομο του ΔΝΤ.

Να τι αναφέρει μια γνωστή στη βιβλιογραφία συλλογική μελέτη για τη δράση του ΔΝΤ: «100 χώρες έχουν υποστεί σοβαρή οικονομική ύφεση κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών δεκαετιών. Το κατά κεφαλήν εισόδημα σε αυτές τις 100 χώρες είναι τώρα χαμηλότερο από ό,τι ήταν 10, 15, 20 ή σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και πριν από 30 χρόνια. Στην Αφρική, το μέσο νοικοκυριό καταναλώνει 20% λιγότερο σήμερα από ό,τι πριν από 25 χρόνια. Παγκοσμίως, περισσότεροι από 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι είδαν τα πραγματικά τους εισοδήματα να πέφτουν κατά τη διάρκεια της περιόδου 1980-1993. Εν τω μεταξύ, σύμφωνα με την έκθεση του 1998 για την ανθρώπινη ανάπτυξη του Προγράμματος Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών, οι 15 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο απολαμβάνουν συνδυασμένα περιουσιακά στοιχεία που υπερβαίνουν το συνολικό ετήσιο ακαθάριστο εγχώριο προϊόν της υποσαχάριας Αφρικής. Στο τέλος της δεκαετίας του 1990, ο πλούτος των τριών πλουσιότερων ανθρώπων του πλανήτη ξεπέρασε το συνδυασμένο ετήσιο ΑΕΠ των 48 λιγότερο ανεπτυγμένων χωρών». (Dying For Growth: Global Inequality and the Health of the Poor, Common Courage Press, 2002, σ. 38)

Κι αυτά διαπιστώνονταν το 2002. Σε μια εποχή που ακόμη δεν είχε εκδηλωθεί η σημερινή παγκόσμια ύφεση. Η κατάσταση σήμερα είναι κατά πολύ χειρότερη. Με την Ελλάδα ήδη να αποτελεί παράδειγμα ολοσχερούς καταστροφής χάρις στο ΔΝΤ και την ΕΕ.

Ένα είναι σίγουρο. Όσο ανεχόμαστε όλους αυτούς που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν, θα αντιμετωπίσουμε καταστάσεις απόγνωσης, που δεν έχουμε δει ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας. Λύση υπάρχει. Αρκεί ο απλός πολίτης να αποκτήσει το σθένος, το κουράγιο και την αποφασιστικότητα να διεκδικήσει την πατρίδα του από μηχανισμούς σαν το ΔΝΤ και την ΕΕ, αλλά και τις διεφθαρμένες κάστες της επίσημης πολιτικής.

Πηγή