του Λεωνίδα
Βατικιώτη
Δεν χρειαζόταν
να ακούσουμε τι ακριβώς θα ψήφιζαν οι λεγόμενοι ανεξάρτητοι βουλευτές το
μεσημέρι της Δευτέρας 29ης Δεκεμβρίου, για να μάθουμε, αν θα καταφέρει ο
αθλιότερος πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης, ο Αντώνης Σαμαράς, να βρει τους 180
βουλευτές που θα του επέτρεπαν να εκλέξει πρόεδρο της Δημοκρατίας της αρεσκείας
του, παρατείνοντας έτσι τη ζωή της κυβέρνησης του. Η κάθετη πτώση των τιμών των
μετοχών στο ελληνικό χρηματιστήριο από νωρίς το πρωί εκείνης της ημέρας είχε
προεξοφλήσει το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας στη Βουλή. Και δεν ήταν η πρώτη φορά.
Μένοντας μόνο
στα σημαντικότερα πολιτικά γεγονότα της χρονιάς που πέρασε, του 2014, το ίδιο
ακριβώς είχε συμβεί τόσο με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος στη Σκοτία για την
ανεξαρτητοποίησή της από την Αγγλία, στις 18 Σεπτεμβρίου, όσο και με τις
ευρωεκλογές στην Ελλάδα την Κυριακή 25 Μαΐου. Η βεβαιότητα του Σίτι ότι θα
μπορεί εξ ίσου άνετα και στο μέλλον να εδράζει το διεθνή του ρόλο σε ολόκληρο
το Ηνωμένο Βασίλειο κι όχι στα δύο τρίτα του είχε φανεί από την ανοδική πορεία
των δεικτών των βρετανικών χρηματιστηρίων την ίδια κιόλας ημέρα. Στην Ελλάδα, ο
υπερφίαλος χαρακτήρας του συνθήματος «στις
25 ψηφίζουμε στις 26 φεύγουν» (για τον Μάιο του 2014 κι όχι για τον
Ιανουάριο του 2015) είχε αποδειχθεί από το πρωί της Παρασκευής 23 Μαΐου, όταν η
πορεία των μετοχών κι όγκος των συναλλαγών το προεξοφλούσαν μια διαχείρισιμη
ήττα από τη μεριά της συγκυβέρνησης κι ότι στις 26, τελικά, Τρόικα και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ
«μένουν», δεν φεύγουν.