Οριστικά θα αποδειχτεί μετά το πέρας της αγωνιστικής περιόδου, ωστόσο έχω τη βεβαιότητα ότι το σημείο μεταστροφής για τον ΑΠΟΕΛ ήταν το εκτός έδρας παιχνίδι με τον Άρη. Για την ακρίβεια το μη καταλογισθέν πέναλτι υπέρ της «ελαφράς ταξιαρχίας» με το σκορ στο 1-0 υπέρ της.
Ο πρωταθλητής επισκέφτηκε το «Τσίρειο», στο πλαίσιο της 18ης αγωνιστικής, έχοντας πίσω του ένα αήττητο επτά αγώνων (5-2-0) σε όλες τις διοργανώσεις (μετά το 0-2 στη Φρανκφούρτη), προερχόμενος από το διπλό-πρόκριση στο «Τσίρειο» επί της ΑΕΛ (στον επαναληπτικό για τη φάση των 16 του κυπέλλου) και με τον Τόμας ντε Βινσέντι για πρώτη φορά στη σύνθεσή του σε παιχνίδι πρωταθλήματος, αλλά μέχρι τότε δεν είχε πείσει για τη σταθερότητά του σε υψηλό επίπεδο απόδοσης. Με την τότε εικόνα του ο ΑΠΟΕΛ δεν θα επέστρεφε ποτέ από ένα πιθανό 0-2, θα ξέμενε στο -8 ή -9 από την κορυφή και η αμφιβολία για τις ικανότητες του Γιώργου Δώνη και των παικτών του θα επέστρεφε στον Αρχάγγελο.
Αντ’ αυτού, το πέναλτι δεν δόθηκε, το 0-1 έγινε 2-1 (μεταξύ άλλων και με αυτογκόλ του Ολίβα) πριν βγει το ημίχρονο, με το τελικό 3-1 το νερό μπήκε στο αυλάκι και έκτοτε οι «γαλαζοκίτρινοι» τρέχουν ένα νικηφόρο σερί τεσσάρων αγωνιστικών, έχουν σκαρφαλώσει δεύτεροι και είναι στο -4 από την κορυφή.
Το ντέρμπι της περασμένης Κυριακής με τον Απόλλωνα αποτέλεσε ως ένα σημείο déjà vu της αναμέτρησης στο Τσίρειο. Και πάλι οι πρωταθλητές κινδύνευσαν να βρεθούν πίσω στο σκορ με 2-0 σε καίριο χρονικά σημείο (ξεκίνημα της επανάληψης), και πάλι είδαν την τύχη να τους χαμογελά, αφού ο Σανγκόι σπατάλησε την κραυγαλέα ευκαιρία. Αυτή όμως ήταν και η μοναδική πραγματική ομοιότητα των δύο αγώνων.
Σε αντίθεση με το «Τσίρειο», ο ΑΠΟΕΛ στο «ΓΣΠ» ήταν η καλύτερη, πιο λειτουργική και φρέσκια ομάδα. Οι παίκτες εξέπεμπαν και η κερκίδα προσλάμβανε την αυτοπεποίθηση ότι -κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο- η υπεροχή θα μετουσιωνόταν στα απαραίτητα για την ανατροπή γκολ. Όπερ και εγένετο, έστω κι αν η αρχή έγινε με το ανύπαρκτο για μένα πέναλτι εις βάρος του Μερκή. Ακόμη κι αν δεν το σφύριζε ο διαιτητής, είμαι σίγουρος ότι οι «γαλαζοκίτρινοι» θα έφταναν στη νίκη.
Η ομάδα του Δώνη είναι αυτή τη στιγμή η πλέον φορμαρισμένη και αυτή με τα μεγαλύτερα περιθώρια βελτίωσης σε σύγκριση με τους άμεσους ανταγωνιστές της. Γιατί; Διότι οι τέσσερις νεοφερμένοι αύξησαν την ποιότητα και το βάθος του ρόστερ, διότι έχουν αρχίσει να βρίσκουν ρυθμό παίκτες ξεγραμμένοι (Γκιλιέρμε, Σέρινταν, Μπενασούρ), διότι υπάρχουν ακόμη μονάδες που ακόμη δεν έχουν δείξει τον πραγματικό τους εαυτό (Χαραλαμπίδης, Μοράις, Αλεξάνδρου, Γκόμες).
Η άνοδος και η δυναμική, οι οποίες έχουν αρχίσει να πείθουν τον κόσμο του ΑΠΟΕΛ ότι η χρονιά από ξεγραμμένη ίσως καταλήξει μεγαλειωδώς, πιστώνονται σε μεγάλο βαθμό στον προπονητή. Τι ομάδα μπορεί να φτιάξει ο Δώνης δεν θα το μάθουμε αυτή την περίοδο, αλλά την επόμενη, όταν θα έχει προετοιμάσει και στελεχώσει τον ΑΠΟΕΛ κατά το δοκούν. Αυτή τη σεζόν παρατηρούμε τον διαχειριστή Δώνη. Και η διαχείρισή του παρουσιάζεται -εκ του αποτελέσματος- πιο συνετή απ’ αυτήν του προκατόχου του (Πάουλο Σέρτζιο), ο οποίος και διαμόρφωσε εν πολλοίς αυτό το ρόστερ.
Η επαναφορά των δύο αμυντικών μέσων, η προτίμηση στους δύο επιθετικούς, το «βάπτισμα» σε τέτοιων δύο εξτρέμ (Μαντούκα, Αλεωνεύτης), το «μασκάρεμα» του ελλείμματος σε φυσική κατάσταση (απότοκο της θερινής προετοιμασίας) είναι μόνον ορισμένοι από τους τομείς αποτελεσματικής διαχείρισης του νυν προπονητή του ΑΠΟΕΛ.
Λένε πως η τύχη χαμογελά σε όσους δουλεύουν σκληρά. Δεν ισχύει. Το χαμόγελο της τύχης τον περασμένο Αύγουστο (με τη… wild card για το Europa League) ήταν πολύ πιο πλατύ απ’ ό,τι το αντίστοιχο στο μη καταλογισθέν πέναλτι υπέρ του Άρη. Παρατηρήστε όμως ποιας αξιοποίησης έτυχε η εύνοια της τύχης από τον Σέρτζιο και ποιας από τον Δώνη. Είναι η διαφορά της δουλειάς τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου