Αν ο ΑΠΟΕΛ δεχόταν την ισοφάριση από τη Λιόν με γκολ μετά την αποβολή του Γουστάβο Μαντούκα (115’), σχεδόν άπαντες θα γνώριζαν πού έπρεπε να αποδώσουν τον αποκλεισμό. Και πιθανότατα ελάχιστοι δακτυλοδεικτούμενοι θα σημείωναν πως η δεύτερη κίτρινη του Βραζιλιάνου ήταν απόρροια της αναγκαστικής χρησιμοποίησής του σε θέση άλλη της φυσικής του.
Μετά την αντικατάσταση του («σκασμένου» από το τρέξιμο) Σόουζα και την αντικατάστασή του (όχι από τον Σατσιά, αλλά) από τον Αλεξάνδρου, ο Μαντούκα υποχρεώθηκε να παίξει παρτενέρ του Μοράις. Στη φάση του 115’ ήταν εκτός θέσης στην κόντρα της Λιόν, έτρεξε όσο άντεχε και χωρίς καθαρό μυαλό έκανε το φάουλ τακτικής που τον έθεσε εκτός αγώνα.
Το περιστατικό σημειώνεται, προκειμένου να γίνει αντιληπτό πόσο δυσδιάκριτα είναι (και) στο ποδόσφαιρο τα όρια μεταξύ επιτυχίας κι αποτυχίας. Σημειώνεται επίσης για να καταδείξει πόσο ο Γιοβάνοβιτς -εκτός των ποδοσφαιριστών του- αδίκησε και τον εαυτό του με τη μη περαιτέρω ενίσχυση της ομάδας τον περασμένο Ιανουάριο.
Διότι ο Σέρβος αξίζει (ενδεχομένως περισσότερο από κάθε άλλον) να έχει ένα ρόστερ που δεν θα τον κάνει ούτε να καρδιοχτυπά για το αν θα αντέξουν στην παράταση οι προερχόμενοι από τραυματισμούς παίκτες του ούτε να καταρτίζει αποστολή με παίκτες που αποδεδειγμένα δεν υπολογίζει για παιχνίδια τέτοιου επιπέδου. Επ’ αυτού εκτιμώ ότι δεν πρέπει να υπάρχει ποδοσφαιρόφιλος που να διαφωνεί…
Εξ ίσου μη επιδεχόμενο αμφισβήτησης είναι ότι πλέον ο ΑΠΟΕΛ διατρέχει μεγάλο κίνδυνο εν όψει της προσεχούς περιόδου σε περίπτωση αποτυχίας υπεράσπισης των εγχώριων πρωτείων του. Και ο κίνδυνος δεν είναι οικονομικός (αλίμονο…), αλλά αμιγώς αγωνιστικός. Τον έχει αντιληφθεί ήδη ο Γιοβάνοβιτς και τον έχει επισημάνει ήδη σε δημοσιογραφικά πηγαδάκια.
Μετά από μια τόσο γεμάτη πορεία στο Τσάμπιονς Λιγκ πώς δεν θα «αδειάσουν» οι παίκτες του στην προοπτική μιας σεζόν στο Γιουρόπα Λιγκ; Πόσο θα πρέπει να μοχθήσει ο ίδιος για να βρει κίνητρα και πειστικά επιχειρήματα που θα αποτρέψουν τους ποδοσφαιριστές του να αντιμετωπίσουν τη δεύτερη τη τάξει διοργάνωση όσο… μπλαζέ έχουν αντιμετωπίσει μέχρι στιγμής το εγχώριο πρωτάθλημα;
Και η επισήμανση δεν γίνεται ως μομφή προς τους παίκτες. Τουναντίον έρχεται ως αναγνώριση του γεγονότος ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό και ανθρώπινο να υπάρχει διαφοροποίηση στην προσέγγιση των δύο θεσμών. Όσο εύκολο είναι να λες ότι το «Ζερλάν» περνάει από το «Δασάκι», τόσο δύσκολο είναι να αποδώσεις στο «Αμμόχωστος» σε τόσο υψηλές στροφές όσο στο «Ντραγκάο». Να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας…
Πλην του Γιοβάνοβιτς τις εξαιρετικά δυσμενής συνέπειες της πιθανής απώλειας του πρωταθλήματος έχει συνειδητοποιήσει και τουλάχιστον ένα μέλος του Δ.Σ. του συλλόγου, εξ ου και προτάσσει την κατάκτηση του εγχώριου τίτλου από την οποιαδήποτε περαιτέρω διάκριση στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Είναι κι αυτό ενθαρρυντικό, διότι έχει έλθει το πλήρωμα του χρόνου, προκειμένου να καταστεί σαφές προς πάσα κατεύθυνση εντός της ομάδας ότι η ρεαλιστική ανανέωση της παραμονής στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση περνά πάνω από το πτώμα της ΑΕΛ, της Ομόνοιας και της Ανόρθωσης. Όχι μέσω του θριάμβου στον τελικό του Μονάχου…
Το κακό εν προκειμένω είναι ότι η εκ μέρους των παικτών συνειδητοποίηση της κρίσιμης κατάστασης δεν επαρκεί, αν τα ποδάρια αποδειχτεί ότι δεν είναι σε θέση να ακολουθήσουν. Αν δηλαδή αποδειχτεί ότι το μικρό ρόστερ και ο υπερβολικός αριθμός αγώνων έχουν προκαλέσει τέτοια κόπωση (σε όλα τα επίπεδα) που η θέληση δεν είναι ικανή να λυγίσει.
Αν συμβεί αυτό, δεν θα είναι κρίμα, θα είναι η συνέπεια των παραλείψεων του Ιανουαρίου. Και αν ο Γιοβάνοβιτς δεν επιθυμεί να τις πληρώνει για μια ολόκληρη σεζόν (την επερχόμενη), θα πρέπει να μηχανευτεί άμεσα έναν τρόπο, να οδηγήσει ξανά την ομάδα του στην κορυφή. Κατά τη γνώμη μου, θα αποδειχτεί πιο δύσκολο από το να την φέρει στην ημιτελική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου