Το σημείο μεταστροφής

Εν αρχή ην η επιτυχία. Κατ’ ακρίβεια οι διαστάσεις της. Ο ΑΠΟΕΛ έγινε ο πρώτιστος κυπριακός σύλλογος, ο οποίος προκρίνεται στις 16 κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Σε αυτήν την ελίτ θα έχει τρία ξεχωριστά χαρακτηριστικά έναντι των υπολοίπων:

-(θα) είναι η μόνη ομάδα, η οποία κατάφερε να ξεχειμωνιάσει στη διοργάνωση έχοντας εκκινήσει την προσπάθειά της από το β’ προκριματικό γύρο (σ.σ. οι Βικτόρια Πλζεν, Ντινάμο Ζάγκρεμπ και ΜΠΑΤΕ Μπόρισοφ απέτυχαν να τερματίσουν σε μία από τις δύο πρώτες θέσεις των ομίλων τους).

-(θα) είναι η μόνη ομάδα, η οποία προκρίθηκε από έναν αυθεντικό όμιλο Τσάμπιονς Λιγκ, αφού ο έβδομος είναι ο μοναδικός που απαρτίζεται μόνον από πρωταθλήτριες.

-(θα) είναι η μόνη ομάδα, η οποία πιθανώς (αναλόγως της έκβασης του ακροτελεύτιου αγώνα με τη Σαχτάρ Ντόνετσκ) θα έχει προκριθεί ως πρωτοπόρος και αήττητη, μολονότι μπήκε στον όμιλο από το τέταρτο γκρουπ δυναμικότητας. Ήδη είναι η μόνη από εκείνο το γκρουπ που έχει εξασφαλίσει την πρόκριση πρόωρα.

Αφού προσδιορίστηκε το τι έχει πετύχει ο πολυπρωταθλητής Κύπρου, ας δούμε τώρα και το πώς. Αναμφίβολα τα παθήματα της παρθενικής συμμετοχής έγιναν πλήρως κατανοητά και χρήσιμα μαθήματα εν όψει της δεύτερης. Η ομάδα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς δεν «ψάρωσε» απέναντι σε ουδεμία ομάδα, έδρα ή αναποδιά. Αυτή είναι η αληθινή υπέρβασή της, για την οποία ανταμείφθηκε με την πρόκριση.

Από εκεί και πέρα, η τύχη της συνίσταται στο ότι α) η Πόρτο εμφανίζεται μέχρι στιγμής πού χειρότερη της ομάδας που μάζευε σωρηδόν τίτλους τον περασμένο Μάιο και β) η Σαχτάρ παρουσιάστηκε αγνώριστη και στα πέντε παιχνίδια της μέχρι στιγμής. Όταν όμως σε πέντε αναμετρήσεις έχεις υποχρεώσει και τους τρεις αντιπάλους σου να κινηθούν (πολύ) κάτω από τα συνηθισμένα επίπεδα απόδοσης, προφανώς είσαι άξιος τέτοιας τύχης.

Όσον αφορά το χρονικό σημείο-κλειδί γι’ αυτήν την εξαιρετική πορεία, η οποία έχει φέρει τον ΑΠΟΕΛ στην έκτη θέση της βαθμολογία της UEFA για την τρέχουσα αγωνιστική περίοδο; Ας μου επιτραπεί να διαφωνήσω με όσους ονοματίζουν ως τέτοια την άφιξη του Ιβάν Γιοβάνοβιτς τον Ιανουάριο του 2008.

Ο Σέρβος, άλλωστε, είχε προσληφθεί και παλαιότερα (2003) από το σύλλογο του Αρχαγγέλου, τον οποίο και τότε είχε οδηγήσει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Η ουσιώδης διαφορά ανάμεσα στις δύο θητείες, το αληθινό σημείο μεταστροφής σε αυτήν την υπόθεση, ήταν το καλοκαίρι του 2010.

Μετά από μία αγωνιστική περίοδο άνευ οποιουδήποτε τίτλου η διοίκηση των «γαλαζοκιτρίνων» δεν έσπευσε να απομακρύνει τον προπονητή (όπως είχε πράξει το 2005 μετά την πρώτη ήττα στο πρωτάθλημα), αλλά έδειξε έμπρακτα τη στήριξή της στο πρόσωπο και τη δουλειά του φέρνοντάς του (μεταξύ άλλων) τον Αΐλτον, τη μέχρι σήμερα πιο δαπανηρή μετεγγραφή στην ιστορία του συλλόγου.

Ήταν εκείνο το καλοκαίρι που ο ΑΠΟΕΛ λειτούργησε με αμιγώς ποδοσφαιρικές λογικές και πρακτικές, τις ευεργετικές συνέπειες των οποίων άρχισε να γεύεται εννέα μήνες αργότερα και θα συνεχίσει να τις γεύεται τουλάχιστον ως τον Μάρτιο του 2012. Διότι, κι αυτό είναι αξίωμα της ζωής (όχι μόνο του ποδοσφαίρου), μπροστά προχωρούν μόνον όσοι διδάσκονται από τα λάθη τους και στη δύσκολη στιγμή έχουν την ψυχραιμία να λαμβάνουν τις σωστές αποφάσεις.

Επειδή πριν από 18 μήνες οι διοικούντες το σύλλογο επέδειξαν πρωτόγνωρη για τα κυπριακά δεδομένα συμπεριφορά, πανηγυρίζουν σήμερα μαζί με παίκτες, προπονητές και οπαδούς πρωτόγνωρες για τα κυπριακά δεδομένα επιτυχίες. Λέγεται και νομοτέλεια…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Αυτοί που ξέρουν τη δουλειά

Αν ως Έλληνας πολίτης ήμουν υποχρεωμένος (άνευ εναλλακτικής) να βάλω Γερμανούς πάνω από το κεφάλι μου, προκειμένου να συγυρίσουν οικονομικά τον οίκο μου, αλλά είχα το δικαίωμα επιλογής, θα διάλεγα χωρίς δισταγμό τους διοικούντες την Μπάγερν. Και θα ήμουν σίγουρος ότι, αν ακολουθούσα το πρόγραμμά τους, το μέλλον μου θα ήταν εξασφαλισμένο και με λαμπρές προοπτικές.

Αντί τεκμηρίωσης παραθέτω όσα ανακοινώθηκαν στην προχθεσινή Ετήσια Γενική Συνέλευση Μετόχων του βαυαρικού συλλόγου, στην οποία παρουσιάστηκε ο απολογισμός της περιόδου 2010/11, ήτοι μιας σεζόν άνευ τίτλου που ακολούθησε τη σχεδόν τέλεια περίοδο 2009/10 (κατάκτηση νταμπλ, τελικός Τσάμπιονς Λιγκ).

Την περασμένη σεζόν η Μπάγερν αύξησε τα ίδια κεφάλαιά της στα 268,3 εκατομμύρια ευρώ (έναντι 206,4 το 2009/10), πέτυχε το δεύτερο μεγαλύτερο τζίρο στην ιστορία της με 290,9 εκατομμύρια ευρώ (σ.σ. ο κορυφαίος ήταν τα 312 της περιόδου 2009/10), κατέγραψε κέρδη 1,3 εκατομμυρίων ευρώ, διπλασίασε τη ρευστότητά της (129,1 εκατομμύρια ευρώ έναντι 63,7 την περασμένη περίοδο) και έφτασε τα 171.345 εγγεγραμμένα μέλη και 2.952 φαν κλαμπ (με 204.235 μέλη)!

Όλα αυτά εν μέσω αυξανόμενης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και σε μια σεζόν δίχως την παραμικρή διάκριση (σ.σ. ακόμη και η τρίτη θέση στο εγχώριο πρωτάθλημα εξασφαλίστηκε μετά κόπων και βασάνων στις τελευταίες αγωνιστικές).

Αν επιζητείτε τον αντίποδα, τον προσφέρει ο επίσης πρόσφατα δημοσιοποιηθείς οικονομικός απολογισμός της (νεόπλουτης) Μάντσεστερ Σίτι, η οποία -παρά την κατάκτηση του κυπέλλου και την απευθείας πρόκριση στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ- έκλεισε την περασμένη περίοδο με παθητικό 227 εκατομμυρίων ευρώ (αρνητικό ρεκόρ όλων των εποχών για βρετανικό σύλλογο)!

Τις σχεδόν εξωπραγματικές οικονομικές επιδόσεις της Μπάγερν υπογραμμίζει περαιτέρω το γεγονός ότι εδώ και δεκαετίες του Διοικητικού Συμβουλίου της προΐστανται (σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στις πλείστες ΠΑΕ του κόσμου) παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές του συλλόγου, όπως οι Φραντς Μπέκενμπαουερ, Ούλι Χένες, Καρλ-Χάιντς Ρούμενιγκε και (προσεχώς) Κρίστιαν Νέρλινγκερ.

Όλοι αυτοί καταφέρνουν να «τρέχουν» έναν ποδοσφαιρικό κολοσσό με αδιάλειπτη κερδοφορία εδώ και 19 συναπτά έτη (!) βάζοντας τα γυαλιά στη συντριπτική πλειονότητα των ανά των κόσμο CEO. Γιατί; Διότι, πολύ απλά, γνωρίζουν από μέσα και άριστα το αντικείμενό τους και ακολουθούν απαρέγκλιτα δύο βασικές αρχές του εμπορίου: α) ουδέποτε ξοδεύω περισσότερα απ’ όσα έχω στο χέρι και β) cash is king (τα μετρητά βασιλεύουν).

Η πλήρης αντιδιαστολή, δηλαδή, στα τοξικά δάνεια, τα οποία προκάλεσαν την παγκόσμια κρίση και απειλούν να τινάξουν στον αέρα κάθε οικονομική νόρμα που είχαμε μάθει τον περασμένο αιώνα. Ηθικό δίδαγμα; Αν θέλεις μια δουλειά να γίνει σωστά, άσε να την κάνουν όσοι αποδεδειγμένα τη γνωρίζουν καλύτερα. Αλήθεια, πόσοι από εσάς πιστεύετε ότι -σε Κύπρο, Ελλάδα και Ευρωπαϊκή Ένωση- τις κρίσιμες αποφάσεις για την έξοδο από την κρίση θα τις λάβουν τέτοια άτομα;

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Οι κορυφαίοι νεοφερμένοι των πρώτων 100 ημερών

Στην πολιτική οι πρώτες 100 ημέρες της εκάστοτε νεοεκλεγείσας κυβέρνησης θεωρούνται ως δείγμα αντιπροσωπευτικό των προθέσεων και των δυνατοτήτων της. Κατ’ αντιστοιχία, στο ποδόσφαιρο οι πρώτες 100 ημέρες των εκάστοτε νεοφερμένων είναι ενδεικτικές των ικανοτήτων τους. Η ποιότητα άλλωστε επιβάλλεται φυσιολογικά, σπανιότατα χρειάζεται ιδιαίτερα μεγάλο χρόνο προσαρμογής στα νέα δεδομένα. Σε τελική ανάλυση, η γλώσσα της μπάλας είναι η ίδια ανά την υφήλιο.

Από την 1η Ιουλίου, όταν άνοιξε και επισήμως το παράθυρο της θερινής μετεγγραφικής περιόδου, και ως την περασμένη Δευτέρα, όταν ολοκληρώθηκε το πρόγραμμα της ένατης αγωνιστικής στο εγχώριο πρωτάθλημα, κύλησαν 100 ημέρες, στις οποίες παρέλασαν μπροστά στα μάτια μας 144 μετεγγραφέντες ποδοσφαιριστές. Η «Α.τ.Κ.» σταχυολογεί τις εννέα πιο αξιόλογες περιπτώσεις -ακριβώς όσες και οι αγωνιστικές που έχουμε διανύσει μέχρι στιγμής.

ΦΡΕΝΤΙ ΝΤΟ ΣΑΝΤΟΣ (ΟΜΟΝΟΙΑ)

«Σας πήραμε, σας πήραμε φλουρί κωνσταντινάτο», νομιμοποιούνται να φωνάζουν οι φίλοι του «τριφυλλιού» στους αντίστοιχους της ΑΕΛ. Στους «λέοντες» ο 32χρονος επιθετικός ετοιμαζόταν για μια σεζόν μεταξύ πάγκου και εξέδρας, στην Ομόνοια δεν βγαίνει από την ενδεκάδα ούτε με προεδρικό διάταγμα. Όχι μόνο επειδή μετά την αποχώρηση του Κωνσταντίνου, οι «πράσινοι» δεν διαθέτουν άλλον επιθετικό με ανάλογα χαρακτηριστικά αλλά και γιατί ο Φρέντι έχει βαλθεί ν’ αποδείξει ότι μπορεί να σκοράρει με κάθε πιθανό κι απίθανο τρόπο. Η πιο ισχυρή υποψηφιότητα για την κατηγορία «η… κλεψιά της σεζόν».

ΜΑΤΙΑΣ ΝΤΕΓΚΡΑ (ΑΕΛ)

Σύμφωνα μ’ ένα παλιό ποδοσφαιρικό αξίωμα, κάθε τερματοφύλακας είναι τόσο καλός όσο η άμυνά του. Ο 28χρονος Αργεντινός ασφαλώς επωφελείται από τη συμπαγή αμυντική λειτουργία της ΑΕΛ, ωστόσο η ποιότητά του μπορεί ν’ αξιολογηθεί και ξεχωριστά από αυτήν όσων έχει μπροστά του. Χρειάστηκε ελάχιστο χρόνο προσαρμογής, επιβλήθηκε φυσιολογικά στους αμυντικούς του ως καθοδηγητής τους και έχει καταφέρει ήδη να χαρίσει πόντους στην ομάδα του με τις επεμβάσεις του. Θα περιμένουμε να τον δούμε, όταν το παιχνίδι των «λιονταριών» αποκτήσει πιο επιθετικό προσανατολισμό (οπότε μοιραία θα πυκνώσουν οι ευκαιρίες των αντιπάλων), ενώ πρώτιστο ζητούμενο είναι η σταθερότητα σε υψηλά επίπεδα απόδοσης. Αν περάσει επιτυχώς και αυτές τις δοκιμασίες, η ΑΕΛ θα έχει βρει τερματοφύλακα για πολλά χρόνια.

ΓΙΑΝ ΡΕΖΕΚ (ΑΝΟΡΘΩΣΗ)

Αν η Ανόρθωση έκανε έρανο μεταξύ των οπαδών της για τα 300.000 ευρώ που απαιτούνται για την αγορά του 29χρονου Τσέχου από τη Βικτόρια Πλζεν, τα χρήματα θα συγκεντρώνονταν στο άψε-σβήσε. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ο Ρέζεκ έχει πείσει σχεδόν τους πάντες στην «Κυρία» ότι είναι η πιο επιτυχημένη προσθήκη στο ποδοσφαιρικό τμήμα τα τελευταία χρόνια, εξ ου και το θερμό ενδιαφέρον του συλλόγου για πρόωρη εξασφάλιση των υπηρεσιών του και μετά το καλοκαίρι, όταν εκπνέει ο δανεισμός του. Όχι ιδιαίτερα τεχνίτης, αλλά μαχητής και με όσφρηση του γκολ ο Τσέχος είναι ό,τι αξιολογότερο διαθέτει η Ανόρθωση στη γραμμή κρούσης.

ΓΚΟΝΘΑΛΟ ΓΚΑΡΘΙΑ (ΑΕΚ)

Μέσα σε τρεις μήνες έχει εξελιχθεί στο βαρόμετρο της εφετινής ΑΕΚ. Ο τύπος διαθέτει άψογη τεχνική, «βλέπει» γήπεδο, μοιράζει άψογα την μπάλα, αλλά το κυριότερο προσόν του είναι η κάθετη κίνηση προς το τέρμα, προκειμένου να αρπάξει κάθε ευκαιρία που θα δημιουργηθεί μέσα στην αντίπαλη περιοχή. Ένας κρυφός κυνηγός αγωνιζόμενος ως οργανωτής, αυτός είναι ο ρόλος του 28χρονου στους «πρασινοκίτρινους», στους οποίους τα τέρματά του έχουν προσφέρει ήδη πολύτιμους βαθμούς. Δίχως υπερβολή ο Γκονθάλο Γκαρθία είναι ο… φαν Ντάικ της ΑΕΚ στο μεσοεπιθετικό κομμάτι.

ΣΤΕΦΑΝ ΝΟΡΟ (ΑΠΟΛΛΩΝ)

Οι επιδόσεις της ομάδας του είναι ευθέως ανάλογες των δικών του. Όσο καιρό ο 32χρονος Γάλλος μάθαινε τους συμπαίκτες του κι έψαχνε τα πατήματα του, ο Απόλλων παραπατούσε αγωνιστικά. Μόλις η περίοδος χάριτος (των αντιπάλων, εννοείται) τελείωσε και ο Νορό άρχισε να ξεδιπλώνει στο χορτάρι τις οργανωτικές του ικανότητες, οι «γαλάζιοι» εκκίνησαν το νικηφόρο σερί τους, το οποίο διακόπηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο ΓΣΠ. Με μυαλό και πάσα που κόβουν ο Γάλλος ανελίσσεται σε ηγέτη του Απόλλωνα και μένει να φανεί αν και πόσο θα επηρεαστεί από την αποχώρηση του συμπατριώτη του Ντιντιέ Ολέ Νικόλ από την τεχνική ηγεσία.

ΜΑΡΚΟ ΑΪΡΟΣΑ (ΑΕΛ)

Ο 27χρονος από τη Λουάντα είναι ό,τι πιο πλησιέστερο διαθέτει το κυπριακό πρωτάθλημα στον όρο φουλ-μπακ. Η δεξιά πτέρυγα είναι ο φυσικός χώρος δράσης του, κινείται σε αυτήν τόσο άνετα όσο στο σαλόνι του σπιτιού του. Είναι κρίμα που δεν υπάρχει στατιστική υπηρεσία, προκειμένου να καταγράψει πόσες φορές ανεβοκατεβαίνει και πόσα χιλιόμετρα και αντιπάλους «καταπίνει» (αμυνόμενος κι επιτιθέμενος) ο άσος της ΑΕΛ. Ο Πάμπος Χριστοδούλου δικαιούται να καυχιέται για ακόμη ένα λαβράκι, αλλά σε περίπτωση που ο Αϊρόσα βγάλει τη σεζόν σε αυτό το τέμπο οι μετεγγραφικές σειρήνες θα ηχήσουν πολύ δυνατά στη Λεμεσό.

ΜΠΕΡΝΑΡΝΤΟ ΒΑΣΚΟΝΣΕΛΟΣ (ΑΛΚΗ)

Ως δεινό σκόρερ τον ξέραμε ήδη από τη θητεία του στον ΑΠΟΠ/Κινύρα. Ως πασπαρτού με πολύπλευρη συνεισφορά στο παιχνίδι της ομάδας του όμως τον μαθαίνουμε εσχάτως στην Αλκή, όπου ο 32χρονος Πορτογάλος δεν εξαντλεί το ρεπερτόριό του στο σκοράρισμα, αλλά αγωνιζόμενος σχεδόν σε κάθε θέση της επίθεσης συμβάλει ουσιωδώς στην ανάπτυξη και στο δημιουργικό παιχνίδι της «Αθάνατης». Ρούμπος στον Κώστα Καϊάφα, ο οποίος είδε στον Βασκονσέλος αρετές που είχαν διαφύγει της προσοχής των προηγούμενων προπονητών του.

ΚΛΑΟΥΝΤΙΟΥ ΙΟΝΕΣΚΟΥ (ΑΡΗΣ)

Όσοι πρωτοβλέπουν τον Άρη, ρωτούν σχεδόν ενστικτωδώς «ποιος είναι αυτός με το Νο14;», του οποίου το παιχνίδι τον κάνει να ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες το γάλα από τους υπόλοιπους. Ο 27χρονος Κλαούντιου Ιονέσκου είναι ο νέος ενορχηστρωτής του Άρη και μία από τις πλέον αξιοπρόσεκτες νέες αφίξεις στο κυπριακό πρωτάθλημα. Εξαιρετικός στο ανεβοκατέβασμα του ρυθμού, ικανός στο μοίρασμα του παιχνιδιού και στις στημένες μπάλες, ο Ρουμάνος χρειάζεται να βελτιώσει μόνο την παραγωγικότητά του, προκειμένου η επόμενη περίοδος να τον βρει σε σύλλογο μεγαλύτερου βεληνεκούς.

ΝΤΙΕΓΚΟ ΛΕΟΝ (ΝΕΑ ΣΑΛΑΜΙΝΑ)

Όσο και όπως κι αν ανακατέψει την τράπουλα στην ενδεκάδα της ομάδας του ο Στιβ Κωνσταντινίδης, ο 27χρονος Ισπανός είναι πάντα μέσα σε αυτήν. Όχι άδικα, αφού από τα πόδια του περνά κάθε επιθετική προσπάθεια των νεοφώτιστων. Ο Λεόν αποδεικνύεται ιδανικός για το γρήγορο ξεδίπλωμα της ομάδας, αλλά δυστυχώς η αξία του θα καταδειχτεί, μόνον όταν λείψει ένεκα τιμωρίας ή τραυματισμού. Μέχρι τότε άπαντες θα τον θυμούνται ως το χρυσό σκόρερ κόντρα στον ΑΠΟΕΛ…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Τέσσερα μπουκάλια ουίσκι και 16 γραμμές κοκαΐνης!

Στη συντριπτική πλειονότητα των περιπτώσεων οι οικονομικές απολαβές είναι ο βασικός (ου μην και ο μοναδικός) λόγος, για τον οποίο ο κόσμος αποδοκιμάζει έναν ποδοσφαιριστή, αν ο τελευταίος έχει κατώτερη του αναμενομένου απόδοση.

Για την πολλαπλάσια αμοιβή ενός ποδοσφαιριστή σε σύγκριση με τον μέσο εργαζόμενο υπάρχουν αρκετές εξηγήσεις. Μεταξύ των πιο πειστικών εξ αυτών ξεχωρίζει ο εξαιρετικά βραχύβιος ορίζοντας του επαγγέλματός τους, αφού μπάλα σε επαγγελματικό επίπεδο παίζεις το πολύ ως τα μέσα της τέταρτης δεκαετίας της ζωής σου, ενώ στους υπόλοιπους κλάδους ο εργασιακός ορίζοντας εκτείνεται κατά τουλάχιστον άλλα 30 χρόνια.

Αληθές είναι επίσης ότι όποιος τα φέρνει (τα χρήματα) πρέπει να τα παίρνει κιόλας. Όσο κι αν το άθλημα έχει ενσωματωθεί στη βαριά βιομηχανία του θεάματος (show biz), ο αληθινός και μοναδικός πρωταγωνιστής του εξακολουθεί να είναι ο ποδοσφαιριστής, ο οποίος με τις επιδόσεις του προσελκύει κόσμο και χορηγούς προς όφελος του εργοδότη συλλόγου του.

Υπάρχει επίσης και το αξίωμα ότι το (υπερβολικό) χρήμα δεν φέρνει την ευτυχία, αν ως προσωπικότητα δεν έχεις στέρεες βάσεις και δεν γνωρίζεις πώς να το αξιοποιήσεις. Ό,τι δηλαδή ισχύει στη συντριπτική πλειονότητα των ποδοσφαιριστών, όπως ήρθε να υπενθυμίσει ο Πολ Γκασκόιν. Ο πρώην διεθνής άσος της Αγγλίας (φόρεσε τη φανέλα των «τριών λιονταριών» από το 1988 ως το 1998) περιέγραψε σε συνέντευξή του στο ITV1 (σ.σ. μεταδόθηκε χθες) όσα δραματικά βίωσε μετά τον τερματισμό της ποδοσφαιρικής καριέρας του το 2004.

«Για τέσσερις μήνες δεν έτρωγα τίποτε και δεν έπινα καν νερό. Κατέβαζα καθημερινά τέσσερις φιάλες ουίσκι. Πώς το άντεχα; Με τη βοήθεια της κοκαΐνης! Έκανα σίγουρα 16 γραμμές ημερησίως», αποκάλυψε ο 44χρονος, ο οποίος για έξι εβδομάδες είχε κλειστεί στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου και έπαιζε ποδόσφαιρο σε μια κονσόλα!

«Ζούσα για την μπάλα. Αυτό, για το οποίο ξυπνούσα κάθε πρωί, αίφνης είχε χαθεί. Σε τέτοιες περιπτώσεις σκέπτεσαι: Διάολε, και τώρα τι κάνουμε; Η δική μου απάντηση ήταν το πιοτό και τα ναρκωτικά. Κάποια στιγμή δεν είχα πλέον τη δύναμη να τα σταματήσω», σκιαγράφησε με ανατριχιαστικά λεπτομερή τρόπο ο Γκασκόιν εκείνο το ζοφερό διάστημα της ζωής του.

Ακολούθησαν ο χωρισμός από τη σύζυγό του Σέριλ, η ψυχιατρική περίθαλψή του, η απόπειρα αυτοκτονίας το 2008 σ’ ένα λονδρέζικο ξενοδοχείο τεσσάρων αστέρων και την περασμένη χρονιά η καταδίκη του σε φυλάκιση με αναστολή ένεκα οδήγησης υπό την επήρεια αλκοόλης.

Εδώ και ένα χρόνο ο Γκασκόιν είναι καθαρός. Αποτέλεσμα της απεξάρτησης σε μια κλινική αποτοξίνωσης. «Εκεί έμαθα ότι χωρίς αλκοόλ μπορώ να περνώ καλύτερα απ’ ό,τι με αλκοόλ. Αν είναι κάποτε να αρχίσω ξανά το ποτό, γνωρίζω πλέον ποια θα είναι η κατάληξη: η νεκροφόρα!», κατέληξε ο παλαίμαχος Άγγλος άσος.

Η περίπτωση του ήρθε να ενισχύσει τη στατιστική που διδάσκει πως οι πλείστοι ποδοσφαιριστές πεθαίνουν πάμφτωχοι, όσα κι αν έχουν αποκομίσει αγωνιζόμενοι. Ας το έχουμε κατά νου την επόμενη φορά που θα ξιφουλκήσουμε εναντίον ενός παίκτη, απλώς επειδή έτυχε να μην παίξει όσο καλά θα θέλαμε, αλλά θα πληρωθεί γι’ αυτό πολύ καλύτερα απ’ ό,τι εμείς.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Ομάδα… Τσάμπιονς Λιγκ και η διοίκηση του ΑΠΟΕΛ

Αν το ψάρι βρωμάει όντως από το κεφάλι, ισχύει και το αντίστροφο. Η κεφαλή άλλωστε δεν γίνεται να είναι υπεύθυνη μόνο για τα αρνητικά συμπτώματα ενός οργανισμού. Το προφανές καταδεικνύεται (και) στην περίπτωση του ποδοσφαιρικού ΑΠΟΕΛ, όπου οι αξιοθαύμαστες επιδόσεις δεν περιορίζονται στις τέσσερις γραμμές του αγωνιστικού χώρου.

Αν ο σύλλογος ευρίσκεται σήμερα στην -από κάθε άποψη- καλύτερη στιγμή της ιστορίας του, αυτό δεν οφείλεται αποκλειστικά στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς και στους ποδοσφαιριστές του. Πιστώνεται πρωταρχικά σε αυτούς, αλλά μερίδιο στην εκτόξευση καρπώνεται και η διοίκηση με τους χειρισμούς της σε όλα τα επίπεδα.

Αυτό που εν προκειμένω ενδιαφέρει είναι το οικονομικό. Όχι για τον προφανή λόγο (επειδή τα λεφτά είναι πάρα πολλά), αλλά επειδή σε όλα τα άλλα επίπεδα έχει δώσει ήδη εξετάσεις και τις έχει περάσει με εξαιρετικό βαθμό. Η μεταξύ των στελεχών της συνεργασία, η ηρεμία και η σιγουριά που βγάζει προς τα έξω, η αληθινή στήριξη του προπονητή και των παικτών στα ζόρια αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Από τον περασμένο Αύγουστο, και δη μετά την εξασφάλιση της δεύτερης συμμετοχής στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, ήταν γνωστό πως η νέα δοκιμασία αφορούσε τη διαχείριση της επερχόμενης… βροχής εκατομμυρίων. Αυτό που μέχρι σήμερα δεν ήταν γνωστό ήταν ότι ήδη μετά την πρόκριση επί της Βίσλα Κρακοβίας η διοίκηση των «γαλαζοκιτρίνων» είχε θέσει σε εφαρμογή το πλάνο της για τη συνέχιση και βελτίωση της συνετής οικονομικής πολιτικής της.

Σύμφωνα με απόλυτα αξιόπιστες πηγές, το Δ.Σ. του ΑΠΟΕΛ έχει δώσει εντολή σε παγκοσμίου φήμης συμβουλευτικό οικονομικό οίκο να εκπονήσει σχέδιο για τη μακροπρόθεσμη οικονομική βιωσιμότητα του συλλόγου.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων: ο συγκεκριμένος οίκος δεν θα διαχειριστεί τα έσοδα του Τσάμπιονς Λιγκ. Θα προτείνει τρόπους αξιοποίησής τους στη διοίκηση των «γαλαζοκιτρίνων». Εκπεφρασμένη πρόθεση της τελευταίας είναι η δημιουργία ενός σύγχρονου προπονητικού κέντρου για την ομάδα και τις ακαδημίες, στις οποίες στο άμεσο μέλλον θέλει να ρίξει πολύ περισσότερο βάρος -πάντα στο πλαίσιο και στη λογική των νέων επιταγών της UEFA.

Η συγκεκριμένη κίνηση των ιθυνόντων του ΑΠΟΕΛ σε συνδυασμό με την πρόσφατη αγορά του χώρου, όπου στεγάζεται το Orange Shop(σ.σ. έγινε το πρώτο απόκτημα της νυν διοίκησης), καταδεικνύει γιατί ο σύλλογος έχει αλλάξει επίπεδο σε σύγκριση με τους εγχώριους ανταγωνιστές του και έχει δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να ξεφύγει από τα στενά όρια της ποδοσφαιρικής Κύπρου.

Όταν τα κουκιά είναι μετρημένα, μετρημένες είναι και οι επιλογές στη διαχείριση των πόρων, μικρότερα συνεπώς και τα περιθώρια λάθους. Αυτά αυξάνονται, όταν το χρήμα ρέει άφθονο -το παράδειγμα της Ανόρθωσης το 2008 είναι ακόμη νωπό. Πιθανότατα και διδακτικό για τη διοίκηση του ΑΠΟΕΛ που κινείται όπως πρέπει για να αποφύγει την ίδια παγίδα.

Αυτή η σύνεση μπροστά στην πρόκληση και στο δέλεαρ που συνιστά η εισροή τέτοιων κεφαλαίων στο ταμείο του συλλόγου αποτελεί τη δική της επίπεδου Τσάμπιονς Λιγκ υπέρβαση και συνάμα ένα μαντάτο εξ ίσου χαρμόσυνο με τα αγωνιστικά για τους φίλους των «γαλαζοκιτρίνων». Διότι, ας μη γελιόμαστε, ακριβώς αυτή η σύνεση αποτελεί τη μεγαλύτερη εγγύηση για τη μακροημέρευση της επιτυχίας στον Αρχάγγελο.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ