And what about Lausanne?

Η Κύπρος είναι από το βράδυ της περασμένης Πέμπτης η μοναδική χώρα μεταξύ των πρώτων 20 στη βαθμολογία πενταετίας της ΟΥΕΦΑ που έχει ξεμείνει από εκπροσώπους στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Δυσάρεστη εξέλιξη, πλην αναμενόμενη. Όταν σε έξι παιχνίδια στη φάση των πλέι οφ αποτυγχάνεις να απαντήσεις -έστω μια φορά- σε αντίπαλο γκολ, το πεπρωμένο (αποκλεισμός) φυγείν αδύνατον.

Οι δικαιολογίες, ιδίως οι φθηνές και ανεδαφικές, είναι το λίπασμα για τους επερχόμενους αποκλεισμούς. Και δυστυχώς παρουσιάστηκαν εν αφθονία μετά το παιχνίδι της Τρίτης και τα αντίστοιχα της Πέμπτης. Συνοψίζονται στην ακόλουθη φράση: «Παλέψαμε, αξίζαμε, αλλά ήμασταν άτυχοι». Αληθές, αν ληφθεί υπόψη η εικόνα των εκπροσώπων μας στη μεγαλύτερη διάρκεια των επαναληπτικών. Ψευδές, αν προσμετρηθεί η απόδοσή  τους και στα δύο παιχνίδια.

Η προ τριών εβδομάδων υπενθύμιση (από τούτη εδώ τη θέση) πως «η πρόκριση διαρκεί πάντα 180 λεπτά» απευθυνόταν εις ώτα μη ακουόντων. Οι προκρίσεις χάθηκαν από τις πρώτες αναμετρήσεις. Στα πλέι οφ η δυναμική των αντιπάλων ελαχιστοποιεί τις πιθανότητες ανατροπής. Η μόνη ομάδα που πήρε αποτέλεσμα πρόκρισης στον επαναληπτικό ήταν η Ομόνοια. Απέτυχε παταγωδώς να το διατηρήσει και αποκλείστηκε δίκαια. Η δική της αντίδραση στο προβάδισμα της Μέταλιστ στο ΓΣΠ και η αντίστοιχη των Ουκρανών στο 0-2 του Χάρκοβο αντανακλούν πειστικά τη διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων.

Ο ΑΠΟΕΛ «φλέρταρε» με την πρόκριση. Δεν την πήρε, διότι επαληθεύτηκε η εκτίμηση του προπονητή του. Η πρόκριση απαιτούσε την επίτευξη τέρματος και στα δύο παιχνίδια. Η Χετάφε το έκανε, οι «γαλαζοκίτρινοι» όχι. Η Ανόρθωση «άγγιξε», αλλά απέτυχε να πάρει τη νίκη γοήτρου απέναντι στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Ο ρωσικός σύλλογος ασφαλώς είναι ανώτερο μέγεθος της «Κυρίας». Απαιτούσε όμως ο αποκλεισμός του κάποια εξωπραγματική υπέρβαση;

Ναι, αν πιστέψουμε όσα λέγονται, ακούγονται και γράφονται στην Κύπρο. Όχι, αν στρέψουμε το βλέμμα μας στην ποδοσφαιρική Ευρώπη. Στα πλέι οφ του Τσάμπιονς Λιγκ η Μπράγκα «σκούπισε» τη Σεβίλλη με δύο νίκες. Η Οσέρ πέταξε έξω τη Ζενίτ με ανατροπή. Η Χάποελ Τελ Αβίβ έπιασε από τα κέρατα τη Ρεντ Μπουλ με νίκη μέσα στο Ζάλτσμπουργκ. Να το τραβήξουμε περαιτέρω; Στα πλέι οφ του Γιουρόπα Λιγκ η Ράπιντ Βιέννης απέκλεισε (για δεύτερη συναπτή χρονιά!) την Άστον Βίλα, η Γάνδη τη Φέγενοορντ, η Καρπάτι Λβιβ τη Γαλατασαράι και η Ουτρέχτη τη Σέλτικ.

Όμως, το απόλυτο ξεγύμνωμα των πάσης φύσεως δικαιολογιών των κυπριακών συλλόγων έρχεται από την Ελβετία, και δη τη Λοζάννη. Ο σύλλογος της β’ κατηγορίας πήρε ευρωπαϊκό εισιτήριο ως φιναλίστ του κυπέλλου (έχασε 6-0 από την πρωταθλήτρια Βασιλεία) και απέκλεισε στα πέναλτι τη Λοκομοτίβ μέσα στη Μόσχα, καίτοι στο πρώτο παιχνίδι είχε υποχρεωθεί σε εντός έδρας ισοπαλία 1-1 και στον επαναληπτικό δέχτηκε την ισοφάριση στο 85’!

Και να ήταν μόνον αυτά… Η Λοζάννη έμεινε αήττητη σε τρεις προκριματικούς γύρους (απέναντι σε Μπάνια Λούκα, Ράντερς και Λοκομοτίβ), χωρίς να έχει ξοδέψει ούτε σεντ σε μετεγγραφές! Από τους εννέα νεοφερμένους (όλοι από συλλόγους πρώτης κατηγορίας) ουδείς κόστισε σε αποζημίωση. Άπαντες όμως είχαν αποκτηθεί πριν την έναρξη της προετοιμασίας και ο νεοφερμένος προπονητής (Μάρτιν Ρουέδα) πρόλαβε να τους μετατρέψει σε συμπαγές, ομοιογενές και αξιόμαχο σύνολο. Ποια εκ των τριών μεγάλων ομάδων της Κύπρου μπορεί να συγκριθεί, έστω και κατ’ ελάχιστον, με τον προγραμματισμό της Λοζάννης; Ουδεμία, εξ ου και όλες θα την παρακολουθούν από τον καναπέ να ξεχειμωνιάζει στην Ευρώπη -και να κουρελιάζει τα σαθρά άλλοθι για τους αποκλεισμούς τους.

Υ.Γ.: Ο Γκιγέρμο Όγιος προκάλεσε τους δημοσιογράφους να στοιχηματίσουν μαζί του πως η Ανόρθωση θα διεκδικήσει τον τίτλο ως το φινάλε. Ο Αργεντινός τεχνικός προφανώς δεν συνειδητοποίησε πόσο «μίκρυνε» το σύλλογο του Αμμοχώστου με τη συγκεκριμένη δήλωση. Ας τον ενημερώσει κάποιος ότι με το υπάρχον status quo στο κυπριακό ποδόσφαιρο η «Κυρία» δεν χρειάζεται καν προπονητή για να μείνει μέχρι τέλους στην κούρσα για την πρώτη θέση. Προπονητή  χρειάζεται για να την κατακτήσει. Επ’ αυτού είναι διατεθειμένος να στοιχηματίσει ο κύριος Όγιος;

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Πλήρωσαν το τίμημα με τόκο υπερημερίας

Το κακό φαινόταν, αλλά ποιος νοιαζόταν; Προφανώς ελάχιστοι, όσο οι κυπριακοί σύλλογοι προχωρούσαν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Οι προκρίσεις γίνονταν χαλάκια που έκρυβαν ελλείψεις, παραλείψεις και αδυναμίες. Ώσπου ήρθαν τα πλέι οφ. Η ώρα να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι. Και οι εκπρόσωποί μας πλήρωσαν το τίμημα με τόκο υπερημερίας. Ας διαβάσουν συνεπώς, τώρα, όσα (τους) πονούν.

Η Ομόνοια έχασε, διότι δεν έβαλε μυαλό από το κάζο κόντρα στη Ζάλτσμπουργκ. Τα παιχνίδια με τη Ρεντ Μπουλ και τη Μέταλιστ στο ΓΣΠ μοιάζουν σα δύο σταγόνες νερό (ας ελπίσουμε όχι και οι επαναληπτικοί): κόντρα στη ροή του αγώνα η πρωταθλήτρια δέχεται πρώτη γκολ και βραχυκυκλώνει ολοκληρωτικά. Σπασμωδικές αντιδράσεις, άστοχες αλλαγές.

Ο Τάκης Λεμονής υπογράμμιζε στη διάρκεια της προετοιμασίας ότι η ομάδα του οφείλει να μάθει τόσο το παιχνίδι κυριαρχίας (χρήσιμο απέναντι στις κλειστές άμυνες του εγχώριου πρωταθλήματος) όσο και το αντίστοιχο τακτικής (απαραίτητο για τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις). Τακτική δεν νοείται χωρίς εναλλακτικό σχέδιο (plan B), αλλά τέτοιο το «τριφύλλι» μέχρι στιγμής δεν διαθέτει. Όπως δεν διαθέτει και νεοφερμένους ικανούς να δώσουν λύσεις στα δύσκολα. Είτε η ευθύνη βαρύνει την τεχνική ηγεσία είτε τους παίκτες, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει.

Ο ΑΠΟΕΛ έχασε, διότι στο πρώτο μέρος σπατάλησε -ελαφρά τη καρδία- όλες τις καλές ευκαιρίες του και στην επανάληψη άρχισε να παίζει μετά το 70’. Κρίμα, διότι η -ευρισκόμενη σε αναδιοργάνωσης (μετά την απώλεια παικτών-κλειδιά) και προετοιμασία- Χετάφε δεν φάνηκε καλύτερή του. Στο ΓΣΠ οι «γαλαζοκίτρινοι» έχουν ελπίδες ανατροπής. Θα χρειαστούν προφανώς σταθερά καλή απόδοση για 90’ (ή 120’), περισσότερους παίκτες σε καλή βραδιά και καλύτερα αντανακλαστικά από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς, του οποίου το κοουτσάρισμα στο «Αλφόνσο Πέρεθ» απογοήτευσε.

Συγκεκριμένοι παίκτες (Σολωμού, Πίντο, Μαντούκα, Χαραλαμπίδης) είχαν δείξει από νωρίς ότι δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στις θέσεις ή στα καθήκοντα που τους ανατέθηκαν, αλλά το απαραίτητο ανακάτεμα της τράπουλας δεν ήλθε ποτέ -μόνο αλλαγές προσώπων. Για να μην αδικούμε το Σέρβο, ας σημειώσουμε (ακόμη μια φορά) ότι ο ΑΠΟΕΛ χρειάζεται έναν βαρβάτο αμυντικό μέσο, έναν ταχύ στόπερ και έναν αξιόπιστο δεξιό μπακ, για να έχει ισορροπία και βάθος στο ρόστερ. Αν δεν περίμενε την είσοδο στους ομίλους για να τους αποκτήσει, θα είχε καλύτερες πιθανότητες πρόκρισης (όχι μόνο σε σύγκριση με την Ομόνοια και την Ανόρθωση, αλλά και) από τη Χετάφε.

Το αποδεικνύει περίτρανα η περίπτωση της ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Δύο μετεγγραφές του Ιουλίου, οι Ντουμπιά και Τόζιτς, την έβαλαν στους ομίλους. Στις θέσεις τους υπήρχαν οι (παικταράδες) Λαβ και Κράσιτς, όμως οι Ρώσοι ξόδεψαν είκοσι εκατομμύρια για να έχουν την άνεση αφ’ ενός να βλέπουν τον Λαβ να είναι ο κορυφαίος της… Ανόρθωσης (σε διαφορετική περίπτωση η συντριβή θα είχε προσλάβει ιστορικές διαστάσεις) αφ’ ετέρου να μην χρησιμοποιήσουν τον Κράσιτς, προκειμένου την επομένη να τον πωλήσουν έναντι 15 εκατομμυρίων στη Γιουβέντους!

Η ΤΣΣΚΑ δεν περίμενε την υστάτη να κάνει μετεγγραφές. Εντόπισε, αγόρασε και προετοίμασε εγκαίρως τις κατάλληλες εναλλακτικές λύσεις της. Δεν είναι η διαφορά ενός ρωσικού από έναν κυπριακό σύλλογο ούτε μιας πλούσιας ομάδας από μια φτωχή. Είναι ο περίφημος προγραμματισμός, ο οποίος στο κυπριακό ποδόσφαιρο κυκλοφορεί μόνον ως ανέκδοτο. Γι’ αυτό, άλλωστε, η «Κυρία» παρατάχθηκε στη Χίμκι-Αρένα με μοναδικό αμυντικό μέσο τον ανέτοιμο Νάτσο Γκαρσία και με τους Φροντίνι και Λαβόρδε στην πρώτη εμφάνισή τους.

Ναι, η Ανόρθωση θα αποκλειόταν ακόμη κι αν ήταν πλήρης και καλύτερα ενισχυμένη, διότι απλά ο αντίπαλος ήταν κλάσεις ανώτερος. Δεν θα επέτρεπε όμως στην ΤΣΣΚΑ να ισχυρίζεται (δικαιολογημένα) ότι την… πάτησε στο ρελαντί, χωρίς καν να ιδρώσει. Επ’ αυτού ας αναλάβει τις ευθύνες του και ο Γκιγέρμο Όγιος, ο οποίος υπερεκτίμησε την ομάδα του και δεν διάβασε επαρκώς τον αντίπαλο. Απέναντι στην… πυραυλοκίνητη ΤΣΣΚΑ ο Αργεντινός ανέβασε την -τραγικά στερούμενη ταχύτητας- άμυνά του σχεδόν ως το κέντρο. Το πρώτο και το τέταρτο γκολ (καρμπόν σε δημιουργία) τον βαραίνουν προσωπικά.

ΥΓ: Η παρουσία τριών συλλόγων στα πλέι οφ του Γιουρόπα Λιγκ έτυχε διονυσιακής αποθέωσης από την πλειονότητα των εγχώριων Μ.Μ.Ε., τα οποία όλο το καλοκαίρι δεν φείσθηκαν επαίνων για τους νεοφερμένους των εκπροσώπων μας στην Ευρώπη. Οι κατραπακιές συνεπώς έπεσαν και στο σινάφι, το οποίο (δυστυχώς, φοβούμαι ότι) είναι ακόμη πιο ανεπίδεκτο μαθήσεως από τις ομάδες μας…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Το άκρως ενδιαφέρον πρότζεκτ της ΑΕΚ Λάρνακας

Σ’ έναν χώρο διαποτισμένο από ερασιτεχνισμό, όπως το κυπριακό πρωτάθλημα, δύσκολα προσπερνάς οποιαδήποτε πρωτοβουλία προς την αντίθετη κατεύθυνση. Τούτου δοθέντος είναι μάλλον απογοητευτικό (για το μέλλον του αθλήματος γενικότερα και για τον δημοσιογραφικό κλάδο ειδικότερα) το αδιάφορο προσπέρασμα του πρότζεκτ, με το οποίο επιλέγει να πορευτεί στην επάνοδό της στην ύψιστη κατηγορία η ΑΕΚ.

Εν έτει 2010 ο σύλλογος της Λάρνακας αποφάσισε να διαφοροποιηθεί ουσιαστικά από το σύνηθες μοντέλο προσλαμβάνοντας έναν αθλητικό διευθυντή, τον Ολλανδό Γιόρδι Κρόιφ. Έναν ποδοσφαιράνθρωπο, ο οποίος -με τις γνώσεις, τις εμπειρίες και τις γνωριμίες του- ανέλαβε να σχηματοποιήσει αγωνιστική ταυτότητα και προσανατολισμό για την ομάδα και να τη στελεχώσει με προπονητή και παίκτες ικανούς να υπηρετήσουν τους στόχους της.

Κίνηση αυτονόητη σε κάθε προηγμένη ποδοσφαιρικά χώρα, αλλά ριζοσπαστικά καινοτόμος στα μέρη μας, όπου τις αρμοδιότητες του αθλητικού διευθυντή αναλαμβάνει πότε ο προπονητής, πότε η διοίκηση, πότε ο ατζέντης που τροφοδοτεί την ομάδα με παίκτες και πότε όλοι οι προαναφερθέντες! Εγγυημένο μπάχαλο, δηλαδή, το οποίο αποτελεί τη βασική αιτία του αδιάκοπου ξηλώματος ρόστερ στους κυπριακούς συλλόγους.

Τέτοιες χαοτικές καταστάσεις (με οδυνηρές συνέπειες για το ταμείο μιας ομάδας) αποτρέπονται αποτελεσματικά μ’ έναν αθλητικό διευθυντή, ο οποίος εγγυάται ότι ο προπονητής δεν αλλάζει στην πρώτη στραβή, οι παίκτες σε κάθε μετεγγραφική περίοδο, ο στόχος προϊούσης της περιόδου και ο αγωνιστικός προσανατολισμός κάθε καλοκαίρι.

Γιατί; Διότι απλά όλα τα προαναφερθέντα είναι αποφάσεις και επιλογές του, από τις οποίες αξιολογείται για την επαγγελματική του επάρκεια. Διαρκείς αλλαγές αποκαλύπτουν λάθη του και τον ωθούν πιο κοντά στην ανεργία. Εξ ου και σκέφτεται διπλά, προτού αποφασίσει. Εξ ου και στηρίζει τις επιλογές του περισσότερο και αποτελεσματικότερα απ’ ό,τι μια ανίδεη περί ποδοσφαίρου διοίκηση. Εξ ου και, όταν πρέπει ν’ αντικαταστήσει προπονητή, δεν επιλέγει στα κουτουρού αλλά με βάση ένα συγκεκριμένο προφίλ, το οποίο μπορεί να υπηρετήσει τις ανάγκες και τις επιδιώξεις της ομάδας.

Τι χρειάζεται ένας επιτυχημένος αθλητικός διευθυντής; Γνώση του αντικειμένου, προκειμένου να παίρνει τις σωστές αποφάσεις, και εμπιστοσύνη. Αν θεωρήσουμε δεδομένο ότι ο Κρόιφ πληροί το πρώτο κριτήριο, τότε όλο το ενδιαφέρον (και το βάρος) μετατοπίζεται στη διοίκηση της ΑΕΚ. Τον εμπιστεύεται επαρκώς, ώστε να του αφήσει -ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων- επαρκή χρόνο, για να δρέψει τους καρπούς της δουλειάς του; Ή τον θεωρεί τόσο αναλώσιμο όσο έναν οποιονδήποτε προπονητή;

Στην πρώτη περίπτωση η αίσια κατάληξη δεν είναι εγγυημένη, αλλά πιθανή. Στη δεύτερη η επιστροφή στη μιζέρια της κυπριακής ποδοσφαιρικής πραγματικότητας δεν είναι πιθανή, αλλά δεδομένη. Αναμένουμε με ενδιαφέρον τη στάση της.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

KOP… made in China!

«Θ’ αγοράσουν οι κόκκινοι τους κόκκινους;» Αν το προχθεσινό πρωτοσέλιδο ερώτημα της συντηρητικής “Daily Mail” λάβει θετική απάντηση, η παγκοσμιοποιημένη Πρέμιερσιπ θα αποκτήσει σύντομα έναν καινούργιο, απίστευτα ισχυρό παίκτη: το κομμουνιστικό καθεστώς της Κίνας, το οποίο κινείται για την εξαγορά της 18 φορές πρωταθλήτριας Λίβερπουλ!

Η τελευταία τελεί υπό πώληση από τον Απρίλιο και οι Κινέζοι εισήλθαν στον πλειοδοτικό διαγωνισμό για την απόκτησή της με άνθρωπο-βιτρίνα τον Κένι Χουάνγκ. Πίσω από τον πολυεκατομμυριούχο επιχειρηματία που εξέφρασε ενδιαφέρον για τους υπερχρεωμένους «ρεντς» ευρίσκεται η China Investment Corporation (CIC), η οποία διαχειρίζεται τις επενδύσεις της Κίνας στο εξωτερικό. Σε πρώτη φάση ο Χουάνγκ δεν θέλησε να προβεί σε σχόλια, χαρακτήρισε «καθαρή εικασία» το προχθεσινό δημοσίευμα των “Times” και διέψευσε την κατάθεση επίσημης πρότασης αγοράς του συλλόγου.

Πιέζουν οι πιστωτές

Τα γεγονότα, ωστόσο, δείχνουν να επιβεβαιώνουν τη βρετανική εφημερίδα. Τους περασμένες μήνες μέσω πώλησης μετοχών της αμερικανικής τράπεζας Μόργκαν Στάνλεϊ η CIC απέκτησε ρευστότητα 422 εκατομμύρια ευρώ, ποσό ίσο με το συνολικό χρέος της Λίβερπουλ. Τυχαίο; Δύσκολο να το πιστέψει κάποιος… Επιπροσθέτως ο Χουάνγκ δεν επιδεικνύει για πρώτη φορά ενδιαφέρον για τον κόσμο του αθλητισμού. Το 2002 είχε συμβάλλει στη μετεγγραφή του σούπερ σταρ του κινεζικού μπάσκετ, Γιάο Μινγκ, στους Χιούστον Ρόκετς.

«Ένας αθλητικός οργανισμός όπως η Λίβερπουλ δεν επιτρέπεται να ανήκει στην κυβέρνηση της Κίνας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας», ισχυρίστηκε ο σημαίνων αρθρογράφος της “Daily Telegraph” Χένρι Ουίντερ, ωστόσο η ηθικο-πολιτική διάσταση της εξαγοράς περνά σε δεύτερη μοίρα. Στην πρώτη γραμμή, όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, φιγουράρει το οικονομικό.

Και στον συγκεκριμένο τομέα, η Λίβερπουλ ευρίσκεται ένεκα της παγκόσμιας κρίσης σε εξαιρετικά δεινή θέση -όπως και όλοι οι σύλλογοι της Βρετανίας. Τα χρέη μόνο προς την Βασιλική Τράπεζα της Σκοτίας (Royal Bank of Scotland, εφ’ εξής RBS) φτάνουν τα 286 εκατομμύρια ευρώ και το ίδρυμα πιέζει το σύλλογο για άμεση μείωση του ποσού κατά 120 εκατομμύρια.

Ήδη από τον Απρίλιο οι νυν ιδιοκτήτες (εξαιρετικά αντιπαθείς στους οπαδούς) της Λίβερπουλ, οι Αμερικανοί Τομ Χικς και Τζορτζ Τζίλετ τζούνιορ, έβαλαν πωλητήριο στο σύλλογο. Αρχικός τους στόχος ήταν η είσπραξη 780 εκατομμυρίων ευρώ, ωστόσο αμφισβητείται αν θα μπορέσουν να βρουν προσφορά έστω και στα 600.

Από ιερά εξέταση οι υποψήφιοι αγοραστές

Κόντρα στη θέληση των Αμερικανών ιδιοκτητών της Λίβερπουλ οι πιστωτές των «ρεντς» τοποθέτησαν σε ρόλο εμπορικού διευθυντή τον Μάρτιν Μπράουτον, προκειμένου να τρέξει γρηγορότερα και πιο αποτελεσματικά τις διαδικασίες πώλησης.

Το αφεντικό των Βρετανικών Αερογραμμών έχει να επιλέξει, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του βρετανικού Τύπου, ανάμεσα στον Χουάνγκ, ο οποίος στη δεκαετία του 1980 εργαζόταν στο χρηματιστήριο της Νέας Υόρκης, την οικογένεια Αλ Καράφι από το Κουβέιτ και τη Rhône Capital (αμερικανικό Private-Equity-Group). Μεταξύ αυτών η προτίμησή του δείχνει να γέρνει υπέρ του Κινέζου.

Όχι τυχαία. Πρόσφατα η αγγλική λίγκα -ταρακουνημένη από τον διασυρμό της την περασμένη περίοδο με αφορμή την υπόθεση Πόρτσμουθ (σ.σ. τέθηκε σε καθεστώς οικονομικής επιτήρησης)- αποφάσισε να οριοθετήσει ακόμη πιο αυστηρά κριτήρια για τους υποψηφίους αγοραστές ή επενδυτές των συλλόγων της.

Το παλιό “Fit and Proper Person’s Test” (οικονομικά υγιές και κατάλληλο πρόσωπο) μετονομάστηκε σε “Owner and Directors Test” (ιδιοκτήτη και παράγοντα) και προβλέπει ότι ο κάθε ενδιαφερόμενος θα έχει προθεσμία δέκα ημερών να συγκεντρώσει όλα τα αποδεικτικά καταλληλότητας και ακολούθως θα πρέπει να παρουσιάζεται ενώπιον της αρμόδιας επιτροπής, προκειμένου να την πείσει ότι έχει τα κεφάλαια για να διοικήσει για τουλάχιστον 12 μήνες και να προστατεύσει το σύλλογο από ενδεχόμενους οικονομικούς κινδύνους.

Με αποθεματικό 251 δισεκατομμυρίων η CIC (εκπροσωπούμενη από τον Χουάνγκ) είναι βέβαιο πως θα περάσει πανεύκολα ακόμη κι αυτήν την Ιερά Εξέταση, σε αντίθεση π.χ. με τον Σύριο επιχειρηματία Γιαχία Κιρντί, στον οποίο θα ήθελε να πωλήσει ο Χικς. Ο εδρεύων στον Καναδά Κιρντί εκπροσωπεί ένα κονσόρτσιουμ από την εγγύς Ανατολή και είναι πρόθυμος να πληρώσει αντίτιμο μεγαλύτερο των χρεών αφήνοντας τοιουτοτρόπως ένα μικρό κέρδος στους Χικς και Τζιλέτ. Ο Σύριος έχει συμφωνήσει ήδη μαζί τους στην τιμή πώλησης, ωστόσο δεν θεωρείται αξιόπιστος από την RBS και τον Μπράουτον.

Μ’ ένα σμπάρο… τρία τρυγόνια!

«Μια κόκκινη χαραυγή μπορεί να απαλλάξει τη Λίβερπουλ από τα προβλήματά της», εικάζουν οι “Times” και, αν όντως το ενδιαφέρον από το Πεκίνο είναι αληθινό, οι συνέπειες για τον σύλλογο του Μέρσεϊσαϊντ θα είναι ευεργετικές: θα απαλλαγεί μονομιάς από τα χρέη, θα προχωρήσει απρόσκοπτα στην κατασκευή του νέου σταδίου και θα μπορέσει να ενισχύσει κατάλληλα το ρόστερ του, προκειμένου έπειτα από δύο δεκαετίες να επιστρέψει στην εγχώρια κορυφή.

Κι επειδή το μετεγγραφικό παράθυρο κλείνει στο τέλος του Αυγούστου, οι διαπραγματεύσεις για την πώληση της Λίβερπουλ έχουν ενταθεί τις περασμένες μέρες, ώστε ο νέος ιδιοκτήτης να έχει το χρονικό περιθώριο να φέρει νέους αστέρες. Για τους ήδη υπάρχοντες οι φίλοι των «ρεντς» δεν έχουν πλέον λόγο ν’ ανησυχούν. Μετά τον αρχηγό Στίβεν Τζέραρντ και ο Φερνάντο Τόρες, ο οποίος φερόταν στο πρόθυρα μετεγγραφής ένεκα της δυσχερούς οικονομικής θέσης των «ρεντς», δήλωσε πιστός στη Λίβερπουλ.

«Είμαι πολύ ευτυχής που είμαι ξανά εδώ και αληθινά χαρούμενος που θα μείνω εδώ με όλους τους φίλους μου στην ομάδα», δήλωσε στην επίσημη ιστοσελίδα του συλλόγου ο Ισπανός παγκόσμιος πρωταθλητής. «Η προσήλωση και η αφοσίωσή μου στο σύλλογο και στους οπαδούς παραμένουν αναλλοίωτα από την πρώτη μέρα που υπέγραψα το συμβόλαιό μου. Πλέον κοιτάζω μόνο τις προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας», κατέληξε ο 26χρονος επιθετικός.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ