Η μέθοδος Μουρίνιο

Όταν προ δεκαετίας ο Ζοζέ Μουρίνιο παρουσιαζόταν ως νέος τεχνικός της Μπενφίκα, οι παροικούντες το «Ντα Λουζ» πίστευαν πως ο παραδοσιακός σύλλογος είχε πιάσει πάτο. Ένας μεταφραστής (ένεκα της λειτουργίας του με αυτήν την ιδιότητα στο πλευρό του Μπόμπι Ρόμπσον) αντί ενός κανονικού προπονητή -αυτό μόνο κακά προμήνυε. Μετά από μόλις εννέα παιχνίδια ο Μουρίνιο απολύθηκε το 2000 από τους «αετούς».

Εκείνο το άδοξο τέλος αποδείχθηκε η αρχή της λαμπρής προπονητικής σταδιοδρομίας του. Μέσω της Λεϊρία έφτασε το 2002 στην Πόρτο, υποσχέθηκε άμεσα το πρωτάθλημα και δύο χρόνια αργότερα στην τροπαιοθήκη υπήρχαν τόσο το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ όσο και το Τσάμπιονς Λιγκ. «Εδώ κέρδισα τα πάντα. Στο Οπόρτο υπάρχει ο Θεός, μετά έρχομαι εγώ».

Οι μεγαλοστομίες αποτελούν φυσικά μέρος της τακτικής του. Σίγουρα δεν τις κληρονόμησε από τον πατέρα του, έναν φιλήσυχο εργάτη και πρώην τερματοφύλακα. Όταν ο Φέλιξ Μουρίνιο ήταν προπονητής στην Μπελενένσες, ο 19χρονος τότε Ζοζέ ήταν συχνά-πυκνά παρών στις προπονήσεις. «Είναι καλός παρατηρητής παικτών και συστημάτων», είχε διαπιστώσει από τότε ο πατέρας του, εξ ου και τον άφηνε συχνά να στέκεται στο πλευρό του. Η ανάλυση του αντιπάλου, η κατασκοπία παικτών, η συγκρότηση μιας ομάδας: η μέθοδος του Μουρίνιο, η σωστή, είχε διαφανεί νωρίς.

Ο παράγων Μέντες

Τώρα καλείται να επαναφέρει τη Ρεάλ στις επιτυχίες μετά από μια διετία στείρα τίτλων. Στη συλλογή τροπαίων ο Μουρίνιο είναι τόσο μοναδικός όσο στη στελέχωση ομάδων πάνω στη φιλοσοφία της ελεγχόμενης επίθεσης. Ως προπονητής των Πόρτο, Τσέλσι και Ίντερ απέκτησε 133 παίκτες, στη Ρεάλ ευρίσκεται μόλις στο ξεκίνημα των αγορών του. Ο Μαϊκόν της Ίντερ, ο Ρικάρντο Καρβάλιο της Τσέλσι, ο Σάμι Κεντίρα της Στουτγάρδης -όλες ενισχύσεις για την άμυνα και το κέντρο.

Για τον Μουρίνιο υπήρξε προφανώς δώρο Θεού ότι ο ατζέντης του, Ζόρζε Μέντες, είχε τα δικαιώματα πολυάριθμων κορυφαίων παικτών: Ντέκο, Ρικάρντ Καρβάλιο, Πάουλο Φερέιρα, Μανίς ή Κουαρέσμα, κάποια στιγμή άπαντες πέρασαν από ομάδες του Μουρίνιο. Στη Ρεάλ έχει τώρα άλλους δύο πελάτες του Μέντες: τους Κριστιάνο Ρονάλντο και Πέπε. Τον τελευταίο ο Μουρίνιο το 2004 μετά την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ και πριν τη μεταπήδησή του στην Τσέλσι τον πήρε στην Πόρτο εν είδει αποχαιρετιστήριου δώρου: οι «δράκοι» πλήρωσαν στη Μαδέιρα δύο εκατομμύρια για την απόκτησή του. Το μάτι του Μουρίνιο δεν είχε λαθέψει. Το 2007 ο παίκτης πωλήθηκε έναντι 30 εκατομμυρίων στη Ρεάλ.

Στη Μαδρίτη ο νέος προπονητής δεν έχει πλήρη ελευθερία κινήσεων στο μετεγγραφικό παζάρι. Ο “special one” κατάφερε μεν να αποκτήσει τον Άνχελ ντι Μαρία (άλλος ένας πελάτης του Μέντες), τον οποίο ο πρόεδρος Φλορεντίνο Πέρεθ δεν θεωρεί αρκετά λαμπερό, ώστε να δικαιολογήσει την αποζημίωση των 25 εκατομμυρίων ευρώ στην Μπενφίκα. Γενικά όμως και ο Μουρίνιο είναι υποχρεωμένος να προσαρμοστεί στην ιεραρχία της Ρεάλ. Πρώτος συνομιλητής του είναι ο γενικός διευθυντής Χόρχε Βαλντάνο, ό,τι συμφωνήσουν θα πρέπει στο τέλος να εγκριθεί από τον Πέρεθ. Όπως συνέβη και στην περίπτωση του Κεντίρα.

Ο 23χρονος ταιριάζει στο πλάνο: νέος, άριστα εκπαιδευμένος, εξελίξιμος, πεινασμένος για επιτυχίες. Όπως ακριβώς δηλαδή και ο 22χρονος ντι Μαρία και ο 23χρονος Πέδρο Λεόν, ο οποίος αποκτήθηκε από τη Χετάφε έναντι 10 εκατομμυρίων ευρώ. Η μέθοδος Μουρίνιο, ωστόσο, λειτουργεί και διαφορετικά: το περασμένο καλοκαίρι διέταξε την απόκτηση του 32χρονου Λούσιο αμέσως μόλις πληροφορήθηκε ότι είναι διαθέσιμος.

Όπως στο Μιλάνο

Στο σύστημα κατασκοπίας και στην ευθύνη για τις μετεγγραφές το σκηνικό για τον Μουρίνιο ήταν ίδιο και κατά την άφιξή του στο Μιλάνο το 2008. Όλο το πάρε-δώσε κανόνιζε ο πρόεδρος, Μάσιμο Μοράτι, εξ ου και στο ξεκίνημα η Ίντερ δεν ήταν ομάδα του Μουρίνιο, αφού ο τελευταίος έπρεπε να πορευτεί με τις αγορές του προκατόχου του, Ρομπέρτο Μαντσίνι. Ο Μοράτι του αρνήθηκε τον διακαή πόθο Φρανκ Λάμπαρντ, αλλά πείστηκε για την απόκτηση του Ρικάρδο Κουαρέσμα, ο οποίος όμως ουδέποτε δικαιολόγησε τα 24 εκατομμύρια.

Η μέθοδος Μουρίνιο απέφερε καρπούς το περασμένο καλοκαίρι, όταν έστησε την ομάδα του στρατηγικά πάνω στο 4-2-3-1 αποκτώντας έναν στόπερ, έναν αμυντικό μέσο, ένα δεκάρι, δύο ακραίους επιθετικούς και έναν τεχνίτη επιθετικό: «Τώρα μπορούμε να μιλάμε για τη δική μου Ίντερ».

Ο Πορτογάλος δικαιώθηκε για τους Λούσιο, Ντιέγκο Μιλίτο, Τιάγκο Μότα, Ουέσλεϊ Σνάιντερ και Γκόραν Πάντεφ. Ειδικά ο τελευταίος ήταν λαχείο: τον περασμένο Ιανουάριο ο Μοράτι σε πείσμα του Μουρίνιο δεν ήθελε να κινηθεί στο μετεγγραφικό παζάρι, εν τέλει όμως η Ίντερ απέκτησε τον Πάντεφ, ο οποίος κατήγγειλε τη Λάτσιο κι έμεινε ελεύθερος. Μόνο μια αγορά δεν πιστώθηκε στον Μουρίνιο: την πώληση του Ζλάταν Ιμπραχίμοβιτς αντί του Σάμουελ Ετό και 46 εκατομμυρίων ευρώ χειρίστηκαν αποκλειστικά οι πρόεδροι Μοράτι και Τζοάν Λαπόρτα. «Είναι η μετεγγραφή της χρονιάς», πανηγύρισε ο Μουρίνιο και ενέταξε αρμονικά τον Καμερουνέζο στο σύστημα του. Στο τέλος της περιόδου η Ίντερ χάρη στη μέθοδο Μουρίνιο επέστρεψε στην κορυφή της Ευρώπης για πρώτη φορά μετά το 1965.

Κόντρα στις παραδόσεις

Προκειμένου να καταφέρει το ίδιο έξι χρόνια νωρίτερα με την Πόρτο, ο Μουρίνιο είχε επιβάλλει την απαγκίστρωση από το παραδοσιακό 4-3-3 που είχε αποφέρει την κατάκτηση του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 2003 και την υιοθέτηση ενός 4-2-3-1 ή 4-4-2, στα οποία όλο το παιχνίδι ξεκινούσε από την άμυνα. Όπως αργότερα στην Ίντερ, έτσι και τότε είχε διαλέξει προσεκτικά τους παίκτες για τα συγκεκριμένα συστήματα, όπως π.χ. τον δεξιό μπακ Πάουλο Φερέιρα, τον οποίο πήρε από τη Σετούμπαλ έναντι δύο εκατομμυρίων ευρώ και μετά την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ πήρε μαζί του στην Τσέλσι. Είκοσι εκατομμύρια ξόδεψε για τη μετεγγραφή του ο Ρομάν Αμπραμόβιτς, δέκα παραπάνω κόστισε ο συμπαίκτης του Ρικάρντο Καρβάλιο.

Ήταν χρήματα, τα οποία η Πόρτο δεν είχε ένα χρόνο νωρίτερα, όταν ο Μουρίνιο ήθελε να πάρει από την επαρχιακή Γκινγκάμπ τον τότε άγνωστο Ντιντιέ Ντρογκμπά. Οι «δράκοι» δεν είχε τα έξι εκατομμύρια της αποζημίωσης και ο παίκτης κατέληξε στη Μαρσέιγ. Δώδεκα μήνες αργότερα ο Μουρίνιο έπεισε τον Αμπραμόβιτς να ξοδέψει 37 εκατομμύρια για τον διακαή πόθο του. Και άλλα 18 για την απόκτηση του Άριεν Ρόμπεν. Προϊόντος του χρόνου, ωστόσο, η δύναμη επιβολής του στις μετεγγραφές έφθινε προς όφελος του Αμπραμόβιτς και του αθλητικού διευθυντή Φρανκ Άρνεσεν. Οι Αντρίι Σεβτσένκο και Μίχαελ Μπάλακ ουδέποτε υπήρχαν στη λίστα του Μουρίνιο.

Ο τελευταίος άλλαξε και στην Τσέλσι το παραδοσιακά προσανατολισμένο στην επίθεση στιλ παιχνιδιού και έδωσε μεγαλύτερη βαρύτητα στον έλεγχο του ρυθμού, αρχικά με έναν και αργότερα συχνά με δύο αμυντικούς μέσους. Χάρη σε αυτή τη νοοτροπία της διαχείρισης αποτελέσματος ο Πορτογάλος κατάφερε να επιφέρει την επανάσταση στους Λονδρέζους, οι οποίοι μετατράπηκαν σε στιβαρό σύλλογο κορυφής, μια ευρωπαϊκή υπερδύναμη.

Τέτοια είναι και η Ρεάλ, μολονότι η «βασίλισσα» περιμένει από το 2002 έναν θρίαμβο στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση (μάλιστα την τελευταία εξαετία αποκλείεται διαρκώς στη φάση των 16). Εφ’ εξής οι Μαδριλένοι θέλουν να συλλέξουν ξανά τίτλους, εξ ου και αποκτήθηκε ο Μουρίνιο. Επειδή υπάρχει πλήρης εμπιστοσύνη στον πρωταθλητή και στη μέθοδό του.

ΟΙ ΑΓΟΡΕΣ ΤΟΥ ΜΟΥΡΙΝΙΟ

Σχεδόν μισό δισεκατομμύριο για 133 ποδοσφαιριστές!

Στη διάρκεια της θητείας του σε πάγκους μεγάλων ευρωπαϊκών συλλόγων, ήτοι από το 2002 ως και το 2009 (Πόρτο, Τσέλσι, Ίντερ) ο Ζοζέ Μουρίνιο ξόδεψε συνολικά 492,5 εκατομμύρια ευρώ για την αγορά 133 ποδοσφαιριστών (σ.σ. σε αυτούς περιλαμβάνονται παίκτες που αποκτήθηκαν με ελεύθερη μετεγγραφή και ταλέντα για τις ακαδημίες). Στον ακόλουθο πίνακα παρατίθενται οι σημαντικότερες αγορές του ανά χρονιά (με κάθετο χωρίζονται οι παίκτες που αποκτήθηκαν στη θερινή και στη χειμερινή μετεγγραφική περίοδο). Σημειώνεται επίσης ότι ως προπονητής της Ρεάλ ο Πορτογάλος έχει ξοδέψει μέχρι στιγμής 41 εκατομμύρια ευρώ για την απόκτηση των Σέρχιο Κανάλες, Άνχελ ντι Μαρία και Πέδρο Λεόν, χωρίς ωστόσο να έχει ολοκληρωθεί ο μετεγγραφικός σχεδιασμός.

ΠΟΡΤΟ

Σεζόν 2002/03

Μανίς, Πάουλο Φερέιρα, Ούγκο Αλμέιδα, Ντερλέι, Νούνο Βαλέντε, Πέδρο Εμάνουελ, Ζορζ Κόστα, Σέζαρ Πεϊσότο, Νούνο, Τιάγκο, Εντγκάρας Γιανκάουσκας / Μάρκο Φερέιρα

Συνολικά έξοδα: 9 εκατ. ευρώ

Σεζόν 2003/04

Ζοζέ Μποζίνγκουα, Μπένι ΜακΚάρθι, Μπρούνο Άλβες, Ρικάρντο Φερνάντες, Πέδρο Μέντες,  Εβάλντο, Φαμπιάνο Ροσάτο, Μπρούνο Βάλε, Πέδρο Νούνο/ Σέρτζιο Κονσεϊσάο, Τιάγκο Σίλβα, Κάρλος Αλμπέρτο, Μασιέλ

Συνολικά έξοδα: 10 εκατ. ευρώ

ΤΣΕΛΣΙ

Σεζόν 2004/05

Ντιντιέ Ντρογκμπά, Άριεν Ρόμπεν, Πετρ Τσεχ, Ρικάρδο Καρβάλιο, Πάουλο Φερέιρα, Άλεξ, Νούνο Μοράις, Ματέγια Κέτσμαν, Τιάγκο / Γίρι Γιάροζικ

Συνολικά έξοδα: 142 εκατ. ευρώ

Σεζόν 2005/06

Μίκαελ Εσιέν, Σον Ράιτ-Φίλιπς, Λασανά Ντιαρά, Ασιέρ ντελ Όρνο / Μανίς

Συνολικά έξοδα: 83,5 εκατ. ευρώ

Σεζόν 2006/07

Αντρίι Σεβτσένκο, Μίχαελ Μπάλακ, Άσλεϊ Κόουλ, Καλίντ Μπουλαρούζ, Σάλομον Καλού, Τζον Όμπι Μίκελ, Γκλεν Τζόνσον, Ενρίκε Ιλάριο

Συνολικά έξοδα: 93,5 εκατ. ευρώ

Σεζόν 2007/08

Φλοράν Μαλουντά, Τζουλιάνο Μπελέτι, Κλαούντιο Πισάρο, Στιβ Σίντγουελ, Ταλ Μπεν-Χαΐμ / Νικολά Ανελκά, Μπράνισλαβ Ιβάνοβιτς

Συνολικά έξοδα: 22 εκατ. ευρώ

ΙΝΤΕΡ

Ίντερ 2008/09

Ρικάρδο Κουαρέσμα, Ερνάν Κρέσπο, Σάλεϊ Μουντάρι, Βίκτορ Ομπίνα, Λουίς Χιμένες, Ρικάρντο Μεγκιορίνι, Μαντσίνι

Συνολικά έξοδα: 44,5 εκατ. ευρώ

Ίντερ 2009/10

Λούσιο, Ουέσλεϊ Σνάιντερ, Σάμουελ Ετό, Ντιέγκο Μιλίτο, Τιάγκο Μότα / Γκόραν Πάντεφ

Συνολικά έξοδα: 88 εκατ. ευρώ

ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ ΟΙ ΠΩΛΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΡΕΑΛ ΜΑΔΡΙΤΗΣ

Ζημία 82,3 εκατομμυρίωνμέσα σε μόλις 12 μήνες!

Στο γύρισμα της χιλιετίας η Ρεάλ μάγευε την Ευρώπη. Τρεις φορές εντός μιας πενταετίας (1998, 2000, 2002) κατέκτησε το Τσάμπιονς Λιγκ. Στα πρόσωπα των Ραούλ, Ιέρο, Φίγκο, Ζιντάν, Μακελελέ, Ρομπέρτο Κάρλος κ.ά. οι «μερένγκες» είχαν στις τάξεις τους μια μεικτή κόσμου και δικαιολογούσαν το χαρακτηρισμό galacticos!

Οκτώ χρόνια μετά τον τελευταίο θρίαμβό τους στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, ωστόσο, οι Μαδριλένοι έχουν στις τάξεις τους μόνον έναν αληθινό τέτοιον: τον τερματοφύλακα Ίκερ Κασίγιας. Οι Ιέρο, Φίγκο και Ζιντάν έχουν αποσυρθεί. Μετά από 15ετή προσφορά στην πρώτη ομάδα οι 33χρονοι Ραούλ και Γκούτι, δύο παίκτες-σημαίες, αφέθηκαν να συνεχίσουν την καριέρα τους σε Σάλκε και Μπεσίκτας αντιστοίχως. Ελεύθεροι. Άνευ αποζημίωσης.

Τυχαίο; Ουδόλως! Μετά την υλοποίηση άκρως δαπανηρών μετεγγραφών το περασμένο καλοκαίρι η Ρεάλ επιχείρησε να μειώσει το κόστος του πανάκριβου ρόστερ της παραχωρώντας παίκτες. Εν τέλει, το πλήρωσε ακριβά -αγωνιστικά και οικονομικά! Εξαιρουμένου του Κλάας Γιαν Χούντελααρ, τον οποίο το περασμένο καλοκαίρι πώλησε στη Μίλαν έναντι 15 εκατομμυρίων ευρώ, η Ρεάλ εδώ και 12 μήνες πωλεί παίκτες κάτω από την αγοραστική αξία τους, δηλαδή με ζημία!

Τον τελευταίο χρόνο οι «μερένγκες» έχουν παραχωρήσει 16 ποδοσφαιριστές, για τους οποίους είχαν πληρώσει 143,5 εκατομμύρια ευρώ και εισέπραξαν μόλις 87,5 εκατομμύρια, μολονότι η νυν αγοραστική τους αξία αγγίζει τα 169,8 εκατομμύρια! Αυτό σημαίνει ότι από το ξεσκαρτάρισμα του ρόστερ της η Ρεάλ έχασε 82,3 εκατομμύρια ευρώ -παρανοϊκό, ακόμη και για μια «βασίλισσα»!

Το ακόλουθο μνημόνιο οικονομικής κακοδιαχείρισης ίσως αποτελέσει το ισχυρότερο διαπραγματευτικό χαρτί του Ζοζέ Μουρίνιο στην προσπάθεια να αποκτήσει τον πλέον βαρύνοντα λόγο στον τομέα των μετεγγραφών. Σε τελική ανάλυση, ο Πορτογάλος με το κοφτερό μάτι αποκλείεται να υπέπιπτε σε τόσα ποδοσφαιρικά εγκλήματα μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα!

ΤΑ ΠΕΤΑΜΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΤΗΣ ΡΕΑΛ

Όνομα                                  Αγοράστηκε  Πωλήθηκε    Αξία      Χασούρα

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2009

Άριεν Ρόμπεν                       36                    24                  40           16

Ουέσλεϊ Σνάιντερ                27                    15                  25           20

Γκάμπριελ Χάιντσε              12                    1,5                 6             4,5

Φάμπιο Καναβάρο              11,5                 0                    5             5

Κλάας Γιαν Χούντελααρ     27                    15                 15          0

Άλβαρο Νεγκρέδο               5                     15                 16          1

Μίτσελ Σαλγάδο                  6                      0                    1,5          1,5

Γιόρδι Κορδίνα                    0                      0                    1            1

Χάβι Γκαρσία                       4                      7                    9,2          2,2

Ντάνιελ Παρέχο                  0                      3                    5            2

Μιγκέλ Τόρες                       0                      2                   2,6         2,6

ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2010

Ρούουντ Φαν Νίστελροϊ      15                    0                    7             7

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2010

Ραούλ                                   0                      0                    9            9

Γκούτι                                   0                      0                    6            6

Χαβιέρ Σαβιόλα                  0                      5                   8,5         3,5

Κριστόφ Μετσέλντερ           0                      0                    3            3

ΤΑ ΠΕΤΑΜΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΤΗΣ ΡΕΑΛ

Όνομα                                  Αγοράστηκε  Πωλήθηκε    Αξία      Χασούρα

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2009

Άριεν Ρόμπεν                       36                    24                  40           16

Ουέσλεϊ Σνάιντερ                27                    15                  25           20

Γκάμπριελ Χάιντσε              12                    1,5                 6             4,5

Φάμπιο Καναβάρο              11,5                 0                    5             5

Κλάας Γιαν Χούντελααρ     27                   15                 15          0

Άλβαρο Νεγκρέδο               5                     15                 16          1

Μίτσελ Σαλγάδο                  6                      0                    1,5          1,5

Γιόρδι Κορδίνα                    0                      0                    1            1

Χάβι Γκαρσία                       4                      7                    9,2          2,2

Ντάνιελ Παρέχο                  0                      3                    5            2

Μιγκέλ Τόρες                       0                      2                   2,6         2,6

ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2010

Ρούουντ Φαν Νίστελροϊ      15                    0                    7             7

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2010

Ραούλ                                   0                      0                    9            9

Γκούτι                                   0                      0                    6            6

Χαβιέρ Σαβιόλα                  0                      5                   8,5         3,5

Κριστόφ Μετσέλντερ           0                      0                    3            3

ΤΑ ΠΕΤΑΜΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΤΗΣ ΡΕΑΛ

Όνομα                                  Αγοράστηκε  Πωλήθηκε    Αξία      Χασούρα

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2009

Άριεν Ρόμπεν                       36                    24                  40           16

Ουέσλεϊ Σνάιντερ                27                    15                  25           20

Γκάμπριελ Χάιντσε              12                    1,5                 6             4,5

Φάμπιο Καναβάρο              11,5                 0                    5             5

Κλάας Γιαν Χούντελααρ     27                   15                 15          0

Άλβαρο Νεγκρέδο               5                     15                 16          1

Μίτσελ Σαλγάδο                  6                      0                    1,5          1,5

Γιόρδι Κορδίνα                    0                      0                    1            1

Χάβι Γκαρσία                       4                      7                    9,2          2,2

Ντάνιελ Παρέχο                  0                      3                    5            2

Μιγκέλ Τόρες                       0                      2                   2,6         2,6

ΧΕΙΜΩΝΑΣ 2010

Ρούουντ Φαν Νίστελροϊ      15                    0                    7             7

ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ 2010

Ραούλ                                   0                      0                    9            9

Γκούτι                                   0                      0                    6            6

Χαβιέρ Σαβιόλα                  0                      5                   8,5         3,5

Κριστόφ Μετσέλντερ           0                      0                    3            3

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Εθνική Ισπανία: τέκνα του συστήματος

Εντός γηπέδου αλληλοσυμπληρώνονται αρμονικά και λειτουργικά συνθέτοντας ένα εφιαλτικό για κάθε αντίπαλο δίδυμο. Αλλά και εκτός των τεσσάρων γραμμών οι Αντρές Ινιέστα και Τσάβι διέπονται από την ίδια χειρουργική ακρίβεια στα λεγόμενά τους. Εξ ου και σκιαγράφησαν πιο επιτυχημένα από οποιονδήποτε άλλο τη συνταγή των εσχάτων μαζικών επιτυχιών του ισπανικού ποδοσφαίρου. «Είμαστε τέκνα του συστήματος», έκανε την αρχή ο Τσάβι, «η ακαδημία της Μπαρσελόνα νομιμοποιείται να αισθάνεται παγκόσμια πρωταθλήτρια», συμπλήρωσε ο Ινιέστα, «Ένεκα της πληθώρας παικτών από την ομάδα μας η εθνική προφανώς φέρει το γονίδιο της Μπαρσα. Ο Σέρχιο Ράμος παίρνει τη θέση του Ντάνι Άλβες, ο Τζοάν Καπντεβίλα την αντίστοιχη του Ερίκ Αμπιντάλ», κατέληξε ο Τσάβι.

Τω όντι η ισπανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία επωφελείται εσχάτως τα μέγιστα από το σύστημα ανακάλυψης κι εξέλιξης ταλέντων, το οποίο έχει αναπτύξει εδώ και περισσότερες από δύο δεκαετίες η Μπαρσελόνα. Εξ ου και ο συντονιστής των ακαδημιών των Καταλανών, Άλμπερτ Μπενέγκες, διατείνεται με υπερηφάνεια: «Ουδείς μπορεί να πει με ακρίβεια, αν στη Νότιο Αφρική αγωνίστηκε η εθνική Ισπανίας ή η Μπαρσελόνα».

Η συνειδητή, επίμονη, μεθοδική και παραγωγική εργασία των ισπανικών συλλόγων στα τμήματα υποδομής εξασφαλίζει στην εγχώρια ομοσπονδία υπό τον Άνχελ Μαρία Βιγιάρ όχι μόνο τίτλους σε όλες τις ηλικιακές κατηγορίες αλλά και ένα φαινομενικά ανεξάντλητο αποθεματικό σε ταλέντα. «Στις μικρές εθνικές έχουμε 50 ποιοτικότατους ποδοσφαιριστές ηλικίας 19 ετών ή λίγο παραπάνω. Μπορούμε να είμαστε ήσυχοι», εκτιμά ο αθλητικός διευθυντής της ομοσπονδίας, Φερνάντο Ιέρο, «όταν φεύγει η μία γενιά, έρχεται η επόμενη», συμφωνεί ο πρώην τεχνικός του Ολυμπιακού, Ερνέστο Βαλβέρδε, του οποίου τα λεγόμενα επιρρώνει ο Μπενέγκες παραπέμποντας στη μισή ντουζίνα παικτών της Μπαρσελόνα στην εθνική Ισπανίας που μετέχει στο εν εξελίξει αυτήν την περίοδο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα U19: «Έχουμε επαρκείς προικισμένους πιτσιρικάδες, ώστε να εφοδιάζουμε και μελλοντικά την εθνική ομάδα».

Άριστη συνεργασία

Η σκέψη πως υπό αυτές τις συνθήκες όλη η δουλειά της ομοσπονδίας μετά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2008 περιορίστηκε στην αναγόρευση του Βιθέντε ντελ Μπόσκε ως διαδόχου του Λουίς Αραγονιές στην τεχνική ηγεσία είναι βιαστική -και υπερβολικά απλοϊκή. Χάρη στη μακροχρόνια θητεία του στα τμήματα υποδομής της Ρεάλ (σ.σ. σε μια περίοδο μάλιστα που αυτά αποτελούσαν τον βασικό αιμοδότη της εθνικής ομάδας) ο 60χρονος προπονητής πιστώνεται την εντυπωσιακή βελτίωση της συνεργασίας της ομοσπονδίας με τους συλλόγους.

Οι τελευταίοι επωμίζονται σχεδόν εξ ολοκλήρου το βάρος της δουλειάς με τα ταλέντα, αφού η ομοσπονδία πέραν της “Ciudad de Futbol” (έναντι 40 εκατομμυρίων ευρώ ιδρύθηκε το 2003 στην περιοχή Λας Ρόθας της Μαδρίτης, προκειμένου η εθνική ομάδα να αποκτήσει ένα σπίτι και να σταματήσει τις περιπλανήσεις δίκην επαίτη) δεν έχει δημιουργήσει ούτε κέντρα επιδόσεων ούτε εγκαταστάσεις συστηματικής εκπαίδευσης των κορυφαίων πιτσιρικάδων. Για μεγάλο διάστημα μάλιστα το μοναδικό κριτήριο για την επιλογή προπονητή των μικρών εθνικών ήταν το ποιος είχε ανάγκη τη δουλειά -όχι το ποιος ήταν κατάλληλος γι’ αυτήν.

Χρυσή γενιά

Αποτέλεσμα; Μολονότι μετά τη δεκαετία του 90 η δραστηριοποίηση επιτυχημένων προπονητών στις μικρές εθνικές δημιούργησε ένα κύμα επιτυχιών είτε σε επίπεδο Ολυμπιάδων (χρυσό το 1992) είτε στις διοργανώσεις U16 έως και U21, αυτό ουδέποτε έφτασε πλήρως στην εθνική ανδρών. Για να αναστηθεί η τελευταία, έπρεπε να διαβεί το κατώφλι της η επονομαζόμενη «χρυσή γενιά» του ισπανικού ποδοσφαίρου. Κασίγιας, Τόρες, Τσάβι, Ινιέστα, ακόμη και αναπληρωματικοί, όπως οι Μαρτσένα και Αλμπιόλ, προήχθησαν έχοντας κατακτήσει τίτλους με τις μικρές εθνικές. Μάλιστα οι σκόρερ στους τελικούς του 2008 (Τόρες) και του 2010 (Ινιέστα) φόρεσαν μετάλλια νωρίτερα από κάθε άλλον στο νυν ρόστερ της παγκόσμιας πρωταθλήτριας, αφού κατέκτησε την πρώτη θέση στο Euro U16 του 2001. Είναι χαρακτηριστικό πως πριν τη συγκεκριμένη διοργάνωση η Ατλέτικο Μαδρίτης είχε ορίσει τη ρήτρα παραχώρησης του Τόρες στα επτά εκατομμύρια ευρώ, καίτοι αγωνιζόταν ακόμη στη δεύτερη ομάδα της!

Μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος U17 το 2008 οι μικρές εθνικές της Ισπανίας δεν έχουν πανηγυρίσει ξανά, κυρίως γιατί το βάρος έχει πέσει εσχάτως στην πρώτη ομάδα, στην οποία ο ντελ Μπόσκε πήρε πρόωρα παίκτες που κάλλιστα θα μπορούσαν να παίζουν στην U21 (βλέπε Πικέ και Μπούσκετες). Αυτό καθιστά ακόμη πιο σημαντική την εργασία των συλλόγων στα τμήματα υποδομής. Ομάδες όπως οι Μπιλμπάο, Σοσιεδάδ, Χιχόν, Σεβίλλη, Οσασούνα, Βαλένθια και Βιγιαρεάλ διαπρέπουν σ’ αυτόν τον τομέα, διότι αναγνώρισαν γρήγορα την ανάγκη στελέχωσης των ακαδημιών από άριστα εκπαιδευμένους παλαίμαχους ποδοσφαιριστές. «Πλέον η εργασία τους έχει γίνει επιστημονική εδώ και πολύ καιρό», υπογραμμίζει ο 53χρονος Αντόνιο Μακέντα, δευτεραθλητής Ευρώπης του 1984.

Όχημα κοινωνικής ανόδου

Η άνοδος συνδέεται και με τις κοινωνικές εξελίξεις μετά το τέλος της δικτατορίας του Φράνκο το 1977. Μέχρι τότε ίσχυε η σοφιστεία «η πείνα έχει πιο αιχμηρά κέρατα από τον ταύρο», η οποία αναδείκνυε τις αρένες των ταυρομαχιών ως τη μοναδική διέξοδο από τη φτώχεια. Πλέον όμως υπάρχει μια κατώτερη μέση τάξη, η οποία αναγνωρίζει το ποδόσφαιρο ως το κατάλληλο όχημα κοινωνικής ανέλιξης των τέκνων της, και μια ανώτερη μέση τάξη άνευ προκαταλήψεων, όπως αποδεικνύει η περίπτωση του Χεράρδ Πικέ (γιος μιας ιατρού και ενός δικηγόρου). Πάντως ο παππούς του Πικέ χρημάτισε για μεγάλο διάστημα μέλος του προεδρείου της Μπάρσα, συνεπώς το μέλλον του εγγονού ήταν μάλλον προδιαγεγραμμένο.

«Πλέον δεν είμαστε υποχρεωμένοι να αναζητούμε τα παιδιά, οι ίδιες τους οι οικογένειες τα ωθούν στο ποδόσφαιρο», σκιαγραφεί γλαφυρά τη νέα πραγματικότητα ο 44χρονος πρώην διεθνής Άντονι Γκοϊκοετσέα.  Ο Τσέμα Νοριέγκα, επί μακρόν διευθυντής του κέντρου εκπαίδευσης Λεθάμα στην Αθλέτικ Μπιλμπάο, αποκαλύπτει ότι πλείστοι μεταλλωρύχοι της περιοχής εγγράφουν τους γιους τους στις ακαδημίες του συλλόγου, μολονότι σε ποσοστό άνω του 80% οι απόφοιτοι της Λεθάμα δεν αγωνίζονται ούτε μια φορά στην επαγγελματική ομάδα.

Ένας φιλόδοξος πατέρα δεν είναι κατ’ ανάγκη κακός οιωνός. Ο πατέρας του Νταβίδ Βίγια ήθελε για τον γιο του ένα καλύτερο μέλλον από το δικό του (μεταλλωρύχος), τον πρότεινε στα τμήματα υποδομής της Οβιέδο και,  όταν τον απέρριψαν εκεί, τον έγραψε στην ακαδημία της συμπολίτισσας Χιχόν, στη σχολή της οποίας («Μαρέο») φοίτησαν και άλλοι μετέπειτα διεθνείς, όπως οι Μακέντα Αμπελάρδο, Λουίς Ενρίκε, οι οποίοι σήμερα δραστηριοποιούνται ως προπονητές ακαδημιών.

Μεταστροφή

Αρκετοί φιλόδοξοι γονείς ωστόσο ποντάρουν στην ποδοσφαιρική καριέρα των τέκνων τους, προκειμένου να τα μετατρέψουν ήδη από εφηβική ηλικία σε οικονομικούς αιμοδότες όλου του σογιού (βλέπε Χοσέ Αντόνιο Ρέγες). Η Ρεάλ εναντιώνεται σε αυτήν την τάση και μέσω του πρότζεκτ «Και οι γονείς παίζουν μπάλα» επιθυμεί να αποθαρρύνει τους φιλόδοξους γονείς από την υπερφόρτωση των πιτσιρικάδων με ευθύνες και απαιτήσεις.

Υπάρχει πάντως μια τυπική για την Ισπανία παράδοση που διαφυλάσσεται μέχρι σήμερα. «Οι πιτσιρικάδες ταυτίζονται κυρίως με το σύλλογο, όχι  με την εθνική», υποστηρίζει ο Ρικάρντο Καλαταγιούδ από τα τμήματα υποδομών της Βαλένθια. Αν αυτή η παράδοση θα μεταβληθεί μετά τις επιτυχίες του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, μένει να αποδειχθεί. Ο ντελ Μπόσκε εμφανίστηκε αισιόδοξος («Στην υποδοχή μας στη Μαδρίτη πανηγύριζαν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι και οι πλείστοι φορούσαν φανέλες της εθνικής, όχι των συλλόγων τους»), το ίδιο και ο Ινιέστα: «Για τον κόσμο είναι αδιάφορο ποιος παίζει σε ποια ομάδα. Τον κόσμο δεν τον νοιάζουν τα χρώματα του συλλόγου, αλλά τα συναισθήματα».

Η χρυσή γενιά

Μια ντουζίνα παικτών από την 23μελή αποστολή της παγκόσμιας πρωταθλήτριας Ισπανίας είχαν κατακτήσει ήδη τίτλους με τις μικρότερες εθνικές.

Παγκόσμιοι Πρωταθλητές U20(1999)

Ίκερ Κασίγιας, Κάρλος Μαρτσένα, Τσάβι

Πρωταθλητές Ευρώπης U19 (2007)

Χάβι Μαρτίνες

Πρωταθλητές Ευρώπης U19 (2006)

Χεράρδ Πικέ, Χουάν Μανουέλ Μάτα

Πρωταθλητές Ευρώπης U19 (2004)

Σέρχιο Ράμος, Νταβίντ Σίλβα, Ραούλ Αλμπιόλ

Πρωταθλητές Ευρώπης U19 (2002)

Φερνάντο Τόρες, Αντρές Ινιέστα

Πρωταθλητές Ευρώπης U16 (2001)

Φερνάντο Τόρες, Αντρές Ινιέστα

Πρωταθλητές Ευρώπης U16 (1999)

Χοσέ Μανουέλ Ρέινα

Πρωταθλητές Ευρώπης U16 (1997)

Ίκερ Κασίγιας

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Μίλερ & Κρόιφ: Οι ήρωες του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1974 (Γερμανία)

Στη Γερμανία τα ρεκόρ του (68 γκολ σε 61 συμμετοχές με το εθνόσημο, 365 τέρματα σε 427 παιχνίδια στην Μπούντεσλιγκα, επτά φορές πρώτος σκόρερ του εγχώριου πρωταθλήματος) παραμένουν ακατάρριπτα μέχρι σήμερα, πιθανότατα και για πάντα. Στις τελικές φάσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου δύο συμμετοχές (1970, 1974) τον έφεραν στην κορυφή της λίστας των σκόρερ, όπου παρέμεινε ως το 2006, όταν τον προσπέρασε ο Ρονάλντο. Για τα 15 τέρματά του, ωστόσο, ο Βραζιλιάνος χρειάστηκε τέσσερα Μουντιάλ έναντι δύο του Γερμανού.

Γεννημένος το 1945 στο Νέρντλινγκεν, ο Γκέρχαρντ (Γκερντ) Μίλερ, αποκτήθηκε το 1964 από την Μπάγερν με συστατική επιστολή τα 180 τέρματα με τη Νέρντλινγκεν την περίοδο 1962/63. Αντικρίζοντας τα κοντά πόδια και τους φουσκωμένους μηρούς του 19χρονου ο τότε τεχνικός των Βαυαρών Ζλάτκο «Τσικ» Τσαϊκόφσκι απογοητεύτηκε. «Τι να κάνω μ’ έναν αρσιβαρίστα;», θρυλείται πως είχε αναρωτηθεί. Αρχικά λοιπόν ο Μίλερ ζέσταινε τον πάγκο της Μπάγερν και χρειάστηκε η ιδιαίτερη σύσταση του τότε προέδρου Βίλχελμ Νόιντεκερ, προκειμένου να πάρει μια ευκαιρία. Την οποία, φυσικά, αξιοποίησε. Χάρη (και) στα τέρματά του η Μπάγερν ανέβηκε το 1965 στην Μπούντεσλιγκα και ο Τσαϊκόφσκι συμφιλιωτικά του κόλλησε το παρατσούκλι «κοντός, χοντρός Μίλερ».

«Και αίφνης η μπάλα ήταν στα δίχτυα»

Ένα χρόνο αργότερα ο Μίλερ ήταν διεθνής. Υπό τον ομοσπονδιακό τεχνικό Χέλμουτ Σεν καθιερώθηκε στο πλευρό των συμπαικτών του Φραντς Μπέκενμπαουερ και Ζεπ Μάιερ και μαζί με τον Ούβε Ζέελερ συνέθεσε το επιθετικό δίδυμο της «νατσιονάλμανσαφτ». Πριν το πρώτο Μουντιάλ του (1970) είχε αναδειχθεί ήδη δις (1967, 1969) ποδοσφαιριστής της χρονιάς στη Γερμανία. Στη διοργάνωση του Μεξικό αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ με δέκα τέρματα και είχε καθοριστική συμβολή στην τρίτη θέση που κατέλαβαν οι Γερμανοί.

Στη φάση των ομίλων πέτυχε τα επτά από τα συνολικά δέκα τέρματα της ομάδας του (το νικητήριο 2-1 απέναντι στο πρωτοεμφανιζόμενο Μαρόκο, τρις στο 5-2 επί της Βουλγαρίας και αυθεντικό χατ τρικ στο 3-1 κόντρα στο Περού). Στα προημιτελικά σκόραρε άπαξ στην παράταση το 3-2 επί της Αγγλίας και στα ημιτελικά δις στην παράταση κόντρα στην Ιταλία, η οποία ωστόσο επικράτησε 4-3 στο επονομαζόμενο «παιχνίδι του αιώνα». Στο μικρό τελικό η Γερμανία επιβλήθηκε 1-0 της Ουρουγουάης και ο Μίλερ έφτιαξε το μοναδικό τέρμα για τον Όφερατ.

Στο εγχώριο Παγκόσμιο Κύπελλο το 1974 ο Μίλερ σημείωσε «μόνο» τέσσερα γκολ, ωστόσο με το νικητήριο 2-1 επί της Ολλανδίας στον τελικό κέρδισε την αθανασία. Λίγο πριν την ανάπαυλα αστόχησε στην πρώτη προσπάθεια, αλλά στην επαναφορά η μπάλα στρώθηκε ξανά στα πόδια του, εκείνος δεν άργησε «και αίφνης η μπάλα ήταν στα δίχτυα».

«Αν σκεφτείς, είναι πολύ αργά»

Με την κατάκτηση του Μουντιάλ τερματίστηκε η καριέρα του με το εθνόσημο. Το 1979, σε ηλικία 33 ετών και παραγκωνισμένος από τον προπονητή Παλ Τσερνάι στην Μπάγερν, υπέγραψε παχυλό συμβόλαιο με τους Φορτ Λόντερντεϊλ Στράικερς, με τους οποίους το 1980 έφτασε στον τελικό του αμερικανικού πρωταθλήματος.

Αφού κρέμασε τα παπούτσια του, επέστρεψε το 1984 στο Μόναχο, όπου βίωσε μια βαθιά προσωπική κρίση, την οποία ευτυχώς έχει ξεπεράσει εδώ και καιρό. Από τη δεκαετία του 90 μέχρι σήμερα ανήκει στο προπονητικό επιτελείο της Μπάγερν έχοντας αναδείξει αρκετά ταλέντα, μεταξύ άλλων και τον διεθνή Περουβιανό επιθετικό Χοσέ Πάολο Γκερέρο, ο οποίος τον χαρακτήρισε ως τον καλύτερο δάσκαλο που θα μπορούσε να έχει. Προφανώς ο Μίλερ του είχε δείξει το σωστό δρόμο με το βασικό αξίωμα για έναν γκολτζή: «Αν σκεφτείς, είναι πολύ αργά».

Ο «βασιλιάς δίχως στέμμα» Γιόχαν Κρόιφ

Υπήρχαν και υπάρχουν ελάχιστοι παίκτες, οι οποίοι κερδίζουν τους θεατές ανεξαρτήτως του πού αγωνίζονται. Ο Γιόχαν Κρόιφ ανήκει αναντίρρητα σε αυτούς. Μολονότι η διεθνής καριέρα του ήταν συγκριτικά σύντομη και ο ίδιος ουδέποτε στέφθηκε παγκόσμιος πρωταθλητής, ευρίσκεται στο ίδιο επίπεδο με τους Πελέ, Μπέκενμπαουερ και Μαραντόνα.

Ο Γιοχάνες Χέντρικους Κρόιφ γεννήθηκε στις 25 Απριλίου 1947 στο Άμστερνταμ, στη σκιά του σταδίου του Άγιαξ. Μετά τον πρόωρο θάνατο του πατέρα του η μητέρα του άρχισε να δουλεύει ως καθαρίστρια, προκειμένου να αναθρέψει την οικογένεια. Ένας από τους εργοδότες της ήταν και ο «Αίαντας». Αμέσως είχε προδιαγραφεί ο δρόμος του μικρού Γιόχαν, ο οποίος στα 13 παράτησε το σχολείο, προκειμένου να αφοσιωθεί στην ποδοσφαιρική καριέρα του.

Στις ακαδημίες του Άγιαξ τον ανακάλυψε αργότερα ο Ολλανδός προπονητικός θρύλος Ρίνους Μίχελς (1928-2005). Στις 15 Νοεμβρίου 1964, σε ηλικία 17 ετών, ο Κρόιφ έκανε ντεμπούτο στην αντρική ομάδα του «Αίαντα» και πέτυχε το πρώτο από τα συνολικά 266 τέρματά του για το σύλλογο. Δύο χρόνια αργότερα αναδείχθηκε πρωταθλητής και πρωτοφόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο.

«Πυθαγόρας σε ποδοσφαιρικά παπούτσια»

Η ιδιοφυΐα του τον κατέστησε αδιαμφισβήτητο αρχηγό του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Αψεγάδιαστος τεχνίτης, ανάλαφρος στην κίνησή του και, μολονότι αδύνατος, απίστευτα δυνατός στις μονομαχίες ήταν ταυτόχρονα σκόρερ, τροφοδότης και οργανωτής σε συσκευασία ενός. Στο πλευρό του Μίχελς, μιας αληθινής αλεπούς των πάγκων, εξελίχθηκε σε συνιδρυτή και σύμβολο του αποκαλούμενου «ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου».

Ο όρος επινοήθηκε από τον ιουδαϊκής καταγωγής συγγραφέα Βίλι Μάισλ στην εργασία του “Soccer Revolution” το 1955. Ο Αυστριακός προπαγάνδιζε το ποδόσφαιρο του μέλλοντος, το οποίο χαρακτηριζόταν από τη διαρκή αλλαγή θέσεων. Οι ιδέες του Μάισλ αρχικά δεν καρποφόρησαν, οι παίκτες της εποχής του συνέχισαν να μείνουν πεισματικά αγκιστρωμένοι στις θέσεις τους. Ο Μίχελς ήταν ο πρώτος που εφήρμοσε αυτή τη συνταγή στον Άγιαξ και την εθνική Ολλανδίας. Βασιζόμενες στη θεωρία του «ευέλικτου χώρου» οι ομάδες του, μόλις ανακτούσαν την μπάλα, επιχειρούσαν -μέσω ανάπτυξης από τα άκρα και διαρκών εναλλαγών θέσεων- να «μεγαλώσουν» το γήπεδο και ταυτόχρονα να το «σμικρύνουν», όταν η μπάλα ήταν στον αντίπαλο.

Χαρακτηριστικά του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου ήταν οι παίκτες που δεν εγκλωβίζονταν στους χώρους ευθύνης τους, οι πάσες ακριβείας και η ανεπτυγμένη ποδοσφαιρική ευφυΐα. Ο Γιόχαν Κρόις, ο «Πυθαγόρας σε ποδοσφαιρικά παπούτσια», όπως τον αποκάλεσε ο συντάκτης τον Times, Ντέιβιντ Μίλερ, προσωποποιούσε στο έπακρο αυτές τις αρετές.

Στο Μουντιάλ του 1974 στη Γερμανία η παγκόσμια κοινή γνώμη θαύμασε την τακτική επανάσταση των Ολλανδών. Ο Κρόιφ, θεωρητικά επιθετικός περιοχής, ευρισκόταν παντού στο γήπεδο και ήταν το σημείο αναφοράς μιας πρακτικά μόνο επιτιθέμενης ενδεκάδας. Στο εναρκτήριο παιχνίδι απέναντι στην Ουρουγουάη έφτιαξε και τα δύο τέρματα της ομάδας του. Αιώνια χαραγμένο στη μνήμη παραμένει το τέρμα του στη δεύτερη φάση απέναντι στη Βραζιλία για το τελικό 2-0. Στον τελικό τα βρήκε μπαστούνια απέναντι στον Μπέρτι Φογκτς. Εντούτοις παρά την ήττα με 2-1 ο Κρόιφ αναδείχθηκε απόλυτα δίκαια σε καλύτερο παίκτη του τουρνουά.

Απών ένεκα οικογενειακών λόγων από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978 στην Αργεντινή, ο «βασιλιάς Γιόχαν» έμεινε χωρίς στέμμα. Σε συλλογικό επίπεδο, όμως, κατέκτησε τα πάντα: επτά φορές πρωταθλητής με τον Άγιαξ, από το 1971 ως το 1974 τρεις συναπτές φορές πρωταθλητής Ευρώπης. Μετά τη μεταπήδησή του στην Μπαρσελόνα το 1973 αναδείχθηκε αμέσως πρωταθλητής Ισπανίας.

Το 1978 ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, ωστόσο λίγο αργότερα εμφανίστηκε στο αμερικανικό πρωτάθλημα, προτού επιστρέψει στα πάτρια εδάφη -αρχικά στον Άγιαξ, ακολούθως -και προς απογοήτευση των οπαδών του «Αίαντα»- στη Φέγενοορντ, όπου αναδείχθηκε άλλες δύο φορές πρωταθλητής. Το 1984 κρέμασε οριστικά τα παπούτσια του.

Η ομάδα-όνειρο

Άνευ διπλώματος προπονητικής, έγινε τεχνικός διευθυντής στον Άγιαξ, όμως ο δρόμος του τον έβγαλε πάλι στη Βαρκελώνη, όπου από το 1988 έζησε την κορυφαία εποχή του ως προπονητής. Με αστέρες όπως οι Θουμπιθαρέτα, Κούμαν, Γουαρδιόλα, Μίκαελ Λάουντρουπ, Μπακέρο και Στοΐτσκοφ δημιούργησε τη θρυλική «ομάδα-όνειρο», η οποία το 1992 κατέκτησε απέναντι στη Σαμπντόρια το Κύπελλο Πρωταθλητριών και στέφθηκε τέσσερις συναπτές χρονιές πρωταθλήτρια Ισπανίας.

Το 1996 οι δρόμοι χώρισαν, μεταξύ άλλων επειδή ο Κρόιφ είχε ξανά προβλήματα με την καρδιά του. Μετά την εγχείριση bypassτο 1991 ο αρειμάνιος καπνιστής ορκίστηκε να μην αγγίξει ξανά τσιγάρο, κατέβαλε όμως το τίμημα της χρόνιας φθοράς του σώματός του. Έκτοτε είναι πλήρως αφοσιωμένος στο ίδρυμα «Γιόχαν Κρόιφ» (σ.σ. ενισχύει αθλητές με προβλήματα αναπηρίες και προάγει την αθλητιατρική) και στο διεθνές Πανεπιστήμιο Γιόχαν Κρόιφ (σ.σ. βοηθά αθλητές να αποκτήσουν νέους ορίζοντες μετά το τέλος της καριέρας τους).

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ