Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Οι ήρωες του Παγκοσμίου Κυπέλλου 1930 (Ουρουγουάη)


Μολονότι το πρώτιστο Παγκόσμιο Κύπελλο κατέληξε στην Ουρουγουάη του σούπερ σταρ Χοσέ Λεάντρο Αντράντε, ιστορία στην παρθενική διοργάνωση έγραψε ένας άλλος παίκτης: ο Γκιγέρμο Στάμπιλε. Ο Αργεντινός επιθετικός αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ του τουρνουά επιτυγχάνοντας μόλις σε τέσσερα παιχνίδια τα οκτώ από τα συνολικά 14 τέρματα της ομάδας του.
Στα νιάτα του ο Στάμπιλε ήταν παθιασμένος αθλητής του στίβου. Έκανε τα 100 μέτρα σε 11’’ και η ταχύτητά του έμελλε να αποδειχθεί πλεονέκτημα, όταν στράφηκε στο ποδόσφαιρο. Έκανε τα πρώτα βήματά του στον επαρχιακό σύλλογο Σπορτίβο Μέταν και ακολούθως μεταπήδησε στην Ουρακάν, όχι ακριβώς την κορυφαία ομάδα του Μπουένος Άιρες.

Ένεκα τεχνικής υστέρησης αρχικά έπαιζε αριστερά, όμως ο τραυματισμός του βασικού επιθετικού της ομάδας τον έφερε μέσα στην περιοχή, όπου το αστέρι του έλαμψε χάρη στην ευλυγισία και στο σκληρό, αλλά ακριβές σουτ του. Ενώ οι πιο τεχνίτες συμπαίκτες του τραβούσαν τους αντιπάλους στις πλαϊνές γραμμές, ο Σταμπίλε ριχνόταν στα κενά που δημιουργούνταν και αξιοποιούσε με κρύο αίμα τις πάσες τους. Το συγκεκριμένο αγωνιστικό στιλ του χάρισε το παρατσούκλι “El Filtrador”, αυτός που περνά μέσα από το φίλτρο.
Με 48 γκολ στην πρώτη του σεζόν στην Ουρακάν αναδείχθηκε πρώτος σκόρερ στην Αργεντινή, ωστόσο η καθιέρωση στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα άργησε κάπως. Στην Ολυμπιάδα του 1928 στο Άμστερνταμ, οδήγησε τους «γκαούτσος» με τα τέρματά του ως τα ημιτελικά, όμως για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1930 ο Φραντσίσκο Ολάθαρ έκανε τα σχέδιά του χωρίς τον φτεροπόδαρο επιθετικό. Μόνο μετά το εναρκτήριο παιχνίδι κόντρα στη Γαλλία (1-0) άλλαξε γνώμη ο Αργεντινός εκλέκτορας και πόνταρε στον Στάμπιλε. Ο τελευταίος σκόραρε σχεδόν κατά βούληση, ωστόσο -παρά το τέρμα του στον τελικό- η Αργεντινή ηττήθηκε 4-2 από την Ουρουγουάη.
Άτυχος στην Ιταλία
Μέσω του Μουντιάλ ο Στάμπιλε έφτασε στη διεθνή αναγνώριση και καταξίωση. Μέχρι το 1930 ήταν αυθεντικός ερασιτέχνης, εν συνεχεία ακολούθησε τη συμβουλή ενός φίλου και μεταπήδησε στην Ιταλία. Ωστόσο στη θητεία του σε Τζένοα και Νάπολι δεν ευτύχησε, διαρκώς τον έριχναν πίσω διάφοροι τραυματισμοί. Εν τέλει το 1936 μετεγγράφηκε στη Γαλλία και δη στην Ολιμπίκ Παρί, στην οποία το 1939 τερμάτισε την καριέρα του.
Με το ξεκίνημα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Στάμπιλε επέστρεψε στην πατρίδα του και ξεκίνησε καριέρα προπονητή. Από το 1939 ως το 1958 καθώς και το 1960 ήταν ομοσπονδιακός εκλέκτορας οδηγώντας τους «γκαούτσος» σε έξι θριάμβους στο Κόπα Αμέρικα. Ωστόσο ήταν επιτυχημένος και παραπλεύρως των αγωνιστικών χώρων. Χάρη στο χάρισμά του έγινε εκατομμυριούχος ως έμπορος και ανήλθε στην υψηλή κοινωνία του Μπουένος Άιρες. Όταν στις 27 Δεκεμβρίου 1966 απεβίωσε στην πρωτεύουσα της Αργεντινής, η κηδεία του ήταν αντάξια κυβερνητικού παράγοντα, σε πλήρη αντίθεση με το μεγάλο αντίπαλό του στο Μουντιάλ του 1930, Χοσέ Λεάντρο Αντράντε. Μετά τον τερματισμό της καριέρας του ο εύθυμος Ουρουγουανός επιχείρησε ανεπιτυχώς να σταδιοδρομήσει ως τραγουδιστής και χορευτής. Πέθανε πάμπτωχος και απομονωμένος το 1957 στο Μοντεβίδεο.

Ο “mago” Έκτορ Σκαρόνε (Ουρουγουάη)
Ένα από τα σημεία αναφοράς της μεγάλης ομάδας της Ουρουγουάης, η οποία αναδείχθηκε Ολυμπιονίκης το 1924 και το 1928 και κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1930, ανήκε στον επιθετικό Έκτορ Σκαρόνε. Για τον μάγο από Μοντεβίδεο, μία από τις μεγαλύτερες αγωνιστικές φυσιογνωμίες της πατρίδας του, ο θρίαμβος της 30ής Ιουλίου 1930 στο σχεδόν 90.000 θεατών χωρητικότητας στάδιο «Σεντενάριο» ήταν η κορωνίδα της καριέρας του.
Ο Σκαρόνε δεν ήταν αλήθεια άγνωστος στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, όταν έλαβε χώρα το πρώτιστο Μουντιάλ. Με αυτόν στις τάξεις της η «σελέστε» είχε θριαμβεύσει σε δύο συναπτές Ολυμπιάδες: το 1924 στο Παρίσι και το 1928 στο Άμστερνταμ. Στην Ολλανδία μάλιστα ο μάγος από το Μοντεβίδεο είχε περάσει στην αθανασία, όταν στον επαναληπτικό τελικό είχε πετύχει με βολέ το νικητήριο τέρμα στο 2-1 επί της Αργεντινής, ο τερματοφύλακας της οποίας (Μπόσιο) θρυλείται πως έκανε άλμα για να αποκρούσει την μπάλα, μόνο αφ’ ότου αυτή είχε σπαρταρίσει στα δίχτυα του.
Ο μέγας ποδοσφαιρικός φιλόσοφος της Ουρουγουάης, Εντουάρντο Γκαλέανο, περιέγραψε το παιχνίδι του Σκαρόνε με τις κατάλληλες λέξεις: «Έδινε τις πάσες του τόσο θαυμάσια σαν να μοίραζε δώρα. Κατόρθωνε αψηφώντας τους νόμους της βαρύτητας να αιωρείται στον αέρα». Σε συνδυασμό με τον ιδιοφυή παρτενέρ του στην επίθεση, Πέδρο Κέα, έθετε τις αντίπαλες άμυνες προ ανεπίλυτων γρίφων.
31 διεθνή γκολ
Στο εγχώριο Μουντιάλ ο γεννηθείς το 1898 Σκαρόνε έπρεπε αρχικά να φανεί υπομονετικός: μόλις στο τρίτο παιχνίδι του ομίλου, απέναντι στη Ρουμανία, έκανε την πρώτη του εμφάνιση και αμέσως σκόραρε για το 4-0 της Ουρουγουάης. Έμελλε να είναι το μοναδικό τέρμα του στη συγκεκριμένη διοργάνωση, ένα από τα συνολικά 31 που μέχρι σήμερα αποτελούν ρεκόρ για την εθνική ομάδα, ωστόσο ακολούθως δεν έλειψε από άλλο παιχνίδι.
Ο ημιτελικός απέναντι στη Γιουγκοσλαβία έληξε με το θριαμβευτικό 6-1, στον τελικό ευρισκόταν ξανά η Αργεντινή, η αιώνια αντίπαλος από την αντίπερα όχθη των εκβολών του Λα Πλάτα. Το «Σεντενάριο» ήταν κατάμεστο, δεκαπέντε πλοιάρια θρυλείται πως ξεκίνησαν από το Μπουένος Άιρες για να διασχίσουν το μέγα ποταμό. Στο λιμάνι και στην είσοδο του σταδίου οι θεατές ελέγχονταν για όπλα -κατόπιν σχετικής απαίτησης του Βέλγου διαιτητή Τζον Λάνγκενους. Και οι δύο αντίπαλοι συνεισέφεραν στη δραματουργία της υπόθεσης: αδυνατώντας να συμφωνήσουν για την μπάλα του αγώνα, συμβιβάστηκαν στη χρήση μιας αργεντινικής κατασκευής στο πρώτο ημίχρονο και μιας ουρουγουανικής στην επανάληψη!
Στο ημίχρονο οι Αργεντινοί προηγούνταν 2-1, μετά την ανάπαυλα όμως η «σελέστε» του μάγου Σκαρόνε, του ιδιοφυούς Χοσέ Αντράντε και -τότε θεωρούμενου ως κορυφαίου αμυντικού στον κόσμο- Χοσέ Ναζάτσι γύρισε το παιχνίδι, θριάμβευσε 4-2. Έχοντας εξελιχθεί σε παίκτη παγκόσμιας κλάσης στη Νασιονάλ Μοντεβίδεο, ο Σκαρόνε συνέχισε την καριέρα του στην Ιταλία, όπου επί μια τριετία μάγεψε με τη φανέλα των Παλέρμο και Ίντερ. Ακολούθως επέστρεψε στην ομάδα της γενέτειράς του, στην οποία έμεινε πιστός ως το 1938. Ο Σκαρόνε, ο οποίος τη δεκαετία του 50 έψαξε την τύχη του ως προπονητής μεταξύ άλλων και στον πάγκο της Ρεάλ, απεβίωσε το 1967 στο Μοντεβίδεο.
Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου