Το σημαίνον ερώτημα εν όψει του 2013

Το τέλος των αυτονόητων, για το οποίο έγραφα στο αντίστοιχο σημείωμα πέρυσι, ήρθε και για την Κύπρο το 2012. Με χειρότερο τρόπο απ’ ό,τι σκιαγραφούσα. Ήδη πολύς κόσμος είναι στην ανεργία ή εργάζεται περισσότερο για μικρότερη αμοιβή. Ήδη η ύφεση πλήττει τον προϋπολογισμό κάθε νοικοκυριού στερώντας το ακόμη και από είδη πρώτης ανάγκης.

Πολύ σύντομα θ’ αδυνατούμε να πληρώνουμε λογαριασμούς και δάνεια, ο προγραμματισμός μας θα γίνεται όλο και πιο κοντόφθαλμος (από μήνα σε μήνα, από εβδομάδα σε εβδομάδα, από μέρα σε μέρα) και θα καταλήξουμε να παλεύουμε (όχι για να ζήσουμε, αλλά) για να επιβιώσουμε.

ΚΟΠ, όπως λέμε… ευρωζώνη!

Απολογούμαι προκαταβολικά για τον μη ενθουσιασμό μου από τα πλάνα της Κ.Ο.Π. περί ριζικής αναδιάρθρωσης του ποδοσφαίρου μας. Παραμένω ένθερμος υποστηρικτής της μείωσης του αριθμού των κυπριακών ομάδων α’ και β’ κατηγορίας, παραμένω όμως και οπαδός της κοινής λογικής.

Και αυτή υπαγορεύει ότι η αιτία του προβλήματος δεν μπορεί να γίνει και η λύση του. Η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα, η πανταχόθεν και σφοδρότατα επικριθείσα διοργανώτρια αρχή του πρωταθλήματος, η οποία εφευρίσκει διαρκώς τρόπους να ξεπερνά το χειρότερο εαυτό της (με πρόσφατα παραδείγματα τις περιπτώσεις Μιγκέλ και Μπόρδα), αυτή η Κ.Ο.Π. ως δια μαγείας θα πρωτοστατήσει και θα χαράξει το δρόμο για ένα καλύτερο αύριο του κυπριακού ποδοσφαίρου;

Επίκειται μέγα «κάζο Μπόρδα» για την ΚΟΠ

Ότι η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου αδυνατεί να ερμηνεύσει όσα η ίδια νομοθετεί, το συνειδητοποιήσαμε πρόσφατα στην περίπτωση Ρούι Μιγκέλ. Ότι παρερμηνεύει και όσα η FIFA και η UEFA νομοθετούν, το πληροφορηθήκαμε με τη δημοσιοποίηση του σκεπτικού για την παραμονή των νομικών συνεπειών της (παντελώς άδικης) κάρτας στον Αρίτς Μπόρδα.

Μολονότι στους Πειθαρχικούς Κανονισμούς αναφέρεται πως «οι νομικές συνέπειες των πειθαρχικών αποφάσεων του διαιτητή μπορούν να αναθεωρηθούν, αν σε τέτοιες αποφάσεις εμφιλοχώρησε προφανές λάθος, όπως είναι το λάθος ως προς την ταυτότητα του προσώπου που τιμωρήθηκε» και μολονότι ο Κώστας Ψευδιώτης παραδέχτηκε τέτοιο λάθος στην αποβολή του Ισπανού στόπερ, η Κ.Ο.Π. αρνήθηκε να εφαρμόσει τον κανονισμό ισχυριζόμενη πως, αν το πράξει, θα δημιουργήσει δεδικασμένο που θα οδηγήσει στην απόλυτη καταστροφή του αθλήματος!

Στα χνάρια του Μπαρόζο ο Πλατινί

Οι τελευταίοι σκεπτικιστές λογικά πρέπει να εξέλειψαν προχθές. Μετά την απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της UEFA για πανευρωπαϊκό Euro το 2020 το Τσάμπιονς Λιγκ των 64 ομάδων δεν είναι απλώς μια σκέψη, αλλά η απτή πραγματικότητα από το 2015 και μετά.

Τα γεγονότα ομιλούν από μόνα τους. Από το 2007 το Τσάμπιονς Λιγκ απέκτησε τον περίφημο δρόμο των πρωταθλητών και μια πενταετία αργότερα βρίθει ομάδων-σάκων του μποξ που θέτουν το ένα αρνητικό ρεκόρ πίσω από το άλλο. Ντινάμο Ζάγκρεμπ, Μονπελιέ, Νόρντζελαντ και Λιλ ήταν η σχετική φουρνιά στη φάση των ομίλων που έριξε αυλαία μεσοβδόμαδα…

Η επόμενη καινοτομία ήταν η αύξηση των συμμετεχόντων στην τελική φάση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από 16 σε 24. Το 2016 στα γήπεδα της Γαλλίας έχουν εκ των προτέρων μηδαμινές πιθανότητες να παρευρεθούν μόνον ποδοσφαιρικοί νάνοι επιπέδου Λίχτενσταϊν, Αγίου Μαρίνου, Ανδόρας και Φερόε. Όλες οι υπόλοιπες χώρες έχουν δικαίωμα στην ελπίδα τόσο βάσιμο όσο και το ενδεχόμενο αδιάκοπων χασμουρητών από τους ποδοσφαιρόφιλους στη διάρκεια των προκριματικών και των ομίλων της διοργάνωσης.

Το Euro σε διψήφιο αριθμό χωρών έρχεται απλώς να προστεθεί στην ήδη σημαντική χορεία επιχειρημάτων όσων υποστηρίζουν πως ο Μισέλ Πλατινί είναι απαράμιλλος στο πλασάρισμα των εμπορικών συμφερόντων της ομοσπονδίας του με τον μανδύα ενός σοσιαλιστικού ποδοσφαιρικού ρομαντισμού.

Η UEFA ισχυρίζεται ότι διαπλατύνοντας το ποδοσφαιρικό πάρτι βάζει πολύ περισσότερες χώρες στον πυρετό του Euro μειώνοντας συνάμα τα έξοδα διοργάνωσης για κάθε μία εξ αυτών. Προφανώς δεν μπορούσε να επιχειρηματολογήσει υπέρ της καινοτομίας της παραδεχόμενη δημοσίως ότι δεν συγκινήθηκε από τις υποψηφιότητες της Τουρκίας και του διδύμου Γεωργίας/Αζερμπαϊτζάν.

Αλλά, όσο κι αν προσπαθήσουν ο Πλατινί και η παρέα του, αποκλείεται να αποκρύψουν τη στυγνή πραγματικότητα: τη θυσία ακόμη ενός μέρους της ταυτότητας του ποδοσφαίρου στο βωμό του χρήματος. Διότι στα ταμεία της UEFAκαι της βιομηχανίας τουρισμού θα καταλήξει σχεδόν εξ ολοκλήρου ο πακτωλός χρημάτων που καλούνται πλέον να ξοδέψουν οι ποδοσφαιρόφιλοι για τις μετακινήσεις τους στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις που θα φιλοξενούν τα παιχνίδια των εθνικών ομάδων τους.

Η εθνική σφραγίδα της εκάστοτε οικοδέσποινας χώρας στη διοργάνωση αφανίζεται και αυτή η ποδοσφαιρική εξέλιξη είναι απόλυτα ταιριαστή με τις πολιτικές ζυμώσεις του καιρού μας. Για την ακρίβεια ακολουθεί τη δημόσια τοποθέτηση του Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο (πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής) υπέρ της κατάλυσης των κρατών στο βωμό μιας ομοσπονδιακής Ευρώπης.

Αυτό είναι το επόμενο στάδιο στήριξης του (ασθμαίνοντος) ευρώ των τραπεζών εις βάρος του εργαζόμενου κοσμάκη, στην πλάτη του οποίου αποφάσισε πλέον να κερδοσκοπήσει και ο Πλατινί.

Μην απελπίζεστε και μην απογοητεύεστε πάντως. Τα σημεία των καιρών είναι ευανάγνωστα: ως το 2020 είτε οι λαοί της Ευρώπης θα είναι τόσο εξαθλιωμένοι που ουδόλως θα ενδιαφέρονται για μπάλα είτε η οργίλη αντίδρασή τους θα έχει επιφέρει τέτοιες κοσμογονικές αλλαγές που τύπου όπως οι νυν ηγέτες της ευρωζώνης και της UEFA θα έχουν από καιρού εξαφανιστεί από το χάρτη.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Όταν η UEFA δείχνει το δρόμο στην ΚΟΠ…

Μετά τη λανθασμένη αποβολή του Μπόρδα στο ντέρμπι ΑΕΛ-ΑΠΟΕΛ (1-3) το εύκολο είναι α) να ζητήσεις επί πίνακει την κεφαλή των Κώστα Ψευδιώτη και Σωτήρη Βίκτωρος (σ.σ. εκτός από τη συγκεκριμένη φάση είχε χάσει και την αντίστοιχη του οφσάιντ τέρματος του Πίντο), και β) να βγάλεις ακόμη έναν δεκάρικο κατά του Χανς Ρέιγκβαρτ και της Κ.Ο.Π.

Το δύσκολο είναι να απαντήσεις στο ερώτημα: γιατί να υπάρχουν απαιτήσεις και παράπονα από την εγχώρια ομοσπονδία, όταν η αντίστοιχη ευρωπαϊκή της έχει δώσει το παράδειγμα και της έχει ανοίξει διάπλατα το δρόμο;

Στις 17 Σεπτεμβρίου 2008, στον αγώνα Σέλτικ-Άαλμποργκ για τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ ο Ματέο Τρεφολόνι είχε αποβάλει με απευθείας κόκκινη τον Μάικλ Μπότσαμπ, μολονότι το μαρκάρισμα ως τελευταίος παίκτης είχε κάνει ο Μίκαελ Γιάκομπσεν.

Η UEFA δικαίωσε μεν την ένσταση της Άαλμποργκ (σ.σ. ήρε την ποινή του Μπότσαμπ και τιμώρησε με αποκλεισμό ενός αγώνα τον Γιάκομπσεν), αλλά ο Ιταλός διαιτητής την επόμενη περίοδο σφύριξε ξανά στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση (σ.σ. διηύθυνε μάλιστα και το παιχνίδι Τσέλσι-ΑΠΟΕΛ 2-2)!

Να το… χοντρύνουμε; Η πρόσφατη απόφαση της Κ.Ο.Π. για τις κίτρινες κάρτες του Σούπερ Καπ πόσο πιο ανεκδιήγητη είναι από την αντίστοιχη της UEFAνα τιμωρήσει με αποκλεισμό μιας αγωνιστικής τον Λουίζ Αντριάνο της Σαχτάρ για καταστρατήγηση του fair playστον εκτός έδρας αγώνα των «πορτοκαλί» με τη Νόρντζελαντ;

Βάσει κανονισμών το τέρμα του Βραζιλιάνου ήταν πεντακάθαρο και ο μόνος που θα μπορούσε να είχε απονείμει δικαιοσύνη ήταν ο διαιτητής (ακυρώνοντας το τέρμα και δείχνοντας κίτρινη για αντιαθλητική συμπεριφορά). Η εκ των υστέρων τιμωρία δεν στηρίζεται πουθενά, το άρθρο 5 των πειθαρχικών κανονισμών που επικαλέστηκε η UEFA (δεν προβλέπει ποινή, απλώς) καθορίζει ότι η ομοσπονδία έχει παντελή ελευθερία κινήσεων.

Φυσικά, αν η Σαχτάρ είχε αφήσει την Νόρντζελαντ να σκοράρει ανεμπόδιστα ένα τέρμα ή αν οι Δανοί είχαν κερδίσει το παιχνίδι, η UEFAδεν θα είχε κάνει το παραμικρό, μολονότι η «αλητεία» του Αντριάνο δεν θα είχε παραγραφεί. Όμως μετά από την «πιο βρώμικη νίκη της χρονιάς» η ευρωπαϊκή ομοσπονδία αισθάνθηκε την πίεση για μία αντίδραση.

Προέκυψε μια αντίδραση-ανέκδοτο για τα μάτια του κόσμου. Όταν (υποτίθεται πως) προωθείς μαζικά και ισχυρά το Fair-Play (πινακίδες εντός κι εκτός γηπέδων, το περίφημο Respectστις φανέλες των παικτών και σε διαφημιστικά), τότε η ποινή για τους παραβάτες οφείλει να είναι παραδειγματικά σκληρή.

Πώς θα συναισθανθεί ο Αντριάνο και οι επίδοξοι ζηλωτές του την αποφασιστικότητα της UEFA για επιβολή του Fair-Play, όταν η τιμωρία του περιορίζεται σ’ ένα παιχνίδι λίγο-πολύ αδιάφορο (σ.σ. η Σαχτάρ έχει εξασφαλίσει την πρόκριση); Αντιθέτως, αν ο αποκλεισμός του ίσχυε και για τα παιχνίδια της φάσης των 16, τότε άπαντες θα εισέπρατταν άριστα το μήνυμα.

Η UEFA, ωστόσο, επιχείρησε να φτιάξει ομελέτα, δίχως να σπάσει αυγά. Να έχει και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Στην προσπάθεια να συμβιβάσει τα ασυμβίβαστα εξετέθη κι άφησε άπαντες με την απορία: με τόσο σθένος και πυγμή θα επιβάλει αύριο-μεθαύριο και το Financial Fair Play;

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ