Τελικός Euro2012: Η Μεσόγειος φλέγεται!

Μολονότι η αμιγώς αγωνιστική χροιά του είναι υπέρ το δέον πολυεπίπεδη και ελκυστική, ο τελικός του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος του 2012 απέκτησε και πολιτικο-οικονομική τέτοια, αφού μερίδα του ευρωπαϊκού Τύπου εστίασε στην επικράτηση του φτωχού Νότου (Ισπανία και Ιταλία αντιμετώπισαν οξύ τραπεζιτικό πρόβλημα προκαλώντας σοβαρούς κλυδωνισμούς στην ευρωζώνη) επί του πλούσιου Βορρά (Γερμανία), με αφορμή και την πρόσφατη σύνοδο κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις Βρυξέλλες.

Σε αμιγώς αγωνιστικό επίπεδο ο τελικός στο Ολυμπιακό Στάδιο του Κιέβου (σ.σ. θα τον διευθύνει ο Πορτογάλος Πέδρο Προένσα, ο οποίος είχε σφυρίξει και τον πρόσφατο τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ) συνεχίζει και επεκτείνει την παράδοση που θέλει τις δύο μεσογειακές χώρες να νέμονται όλους τους μεγάλους τίτλους μετά τον ελληνικό θρίαμβο στην Πορτογαλία το 2004. Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006 (Γερμανία) κατέληξε στη «σκουάντρα ατζούρα», το Euro2008 (Αυστρία, Ελβετία) και το Μουντιάλ του 2010 (Νότιος Αφρική) στους «φούριας ρόχας».

Η ομάδα του Βιθέντε ντελ Μπόσκε έχει ισοφαρίσει ήδη την επίδοση της Δυτικής Γερμανίας της δεκαετίας του 1970 δίνοντας το «παρών» σε τρεις συναπτούς τελικούς και ευρίσκεται ενώπιον της ιστορικής πρόκλησης να γίνει η πρώτιστη με τρεις διαδοχικές κατακτήσεις τροπαίων περνώντας στην αθανασία.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται

Και οι δύο αντίπαλοι έχουν αρκετά καλούς οιωνούς εν όψει του αυριανού τελικού. Η ομάδα του Τσέζαρε Πραντέλι αναβιώνει την προ εξαετίας πορεία της, όταν ταξίδεψε στη Γερμανία σοκαρισμένη από το σκάνδαλο calciopoliκαι σε πείσμα των απαισιόδοξων προβλέψεων έφτασε ως την κατάκτηση του Μουντιάλ έχοντας μάλιστα επικρατήσει στον ημιτελικό της «νατσιονάλμανσαφτ», ακριβώς όπως και τώρα δηλαδή!

Από την άλλη, οι Ίβηρες θυμούνται πως το 2008 είχαν καταφέρει να σπάσουν την κατάρα των προημιτελικών προκρινόμενοι επί της Ιταλίας με τρόπο ταυτόσημο με αυτόν της νυν πρόκρισης επί της Πορτογαλίας: προ τετραετίας με τον αντίπαλο να έχει σπαταλήσει δύο εκτελέσεις και την ομάδα του μία ο Σεσκ Φάμπρεγας αξιοποίησε το πέμπτο χτύπημα στη διαδικασία των πέναλτι υπογράφοντας το πέρασμα στον επόμενο γύρο, ακριβώς όπως και το βράδυ της περασμένης Τετάρτης.

Επιπροσθέτως, η Ισπανία σε ακόμη έναν τελικό τίθεται αντιμέτωπη μιας χώρας που δύο χρόνια πριν είχε αλλάξει προπονητή και στιλ: στο Euro2008 ήταν η Γερμανία του Γιόαχιμ Λεβ (σ.σ. είχε διαδεχτεί τον Γίργκεν Κλίνσμαν το 2006), στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010 ήταν η Ολλανδία του Μπερτ φαν Μάρβαϊκ (σ.σ. είχε διαδεχτεί τον Μάρκο φαν Μπάστεν το 2008) και τώρα η Ιταλία του Τσέζαρε Πραντέλι (είχε διαδεχτεί τον Μαρτσέλο Λίπι το 2010)!

Η παράδοση

Το 31ο παιχνίδι του Euro2012 τυγχάνει και το 31ο στην ιστορία των αναμετρήσεων μεταξύ των δύο χωρών! Οι δύο φιναλίστ έχουν τεθεί αντιμέτωπες τέσσερις φορές σε τελική φάση Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

Το 1980 στη φάση των ομίλων είχαν αναδειχθεί ισόπαλες χωρίς τέρματα, οκτώ χρόνια αργότερα (εκ νέου στους ομίλους) η Ιταλία είχε επικρατήσει 1-0, στον προημιτελικό του 2008 η Ισπανία είχε πάρει την πρόκριση επιβαλλόμενη 4-2 στα πέναλτι (κανονική διάρκεια και παράταση 0-0), ενώ στην πρεμιέρα του τρίτου ομίλου στο Euro2012 οι δύο ομάδες συμβιβάστηκαν στο 1-1.

Ο συνολικός απολογισμός γέρνει ελαφρά υπέρ της «σκουάντρα ατζούρα», η οποία σε 30 επίσημες αναμετρήσεις μετρά 10 νίκες, 12 ισοπαλίες και 8 ήττες (39-30 γκολ). Η πιο πρόσφατη επικράτηση των Ιταλών ήταν το 2-1 σε φιλική αναμέτρηση τον περασμένο Αύγουστο.

Η ιδιαιτερότητα

Σ’ εκείνη την αναμέτρηση ο Βιθέντε δελ Μπόσκε είχε παρατάξει επιθετικό κορυφής (αρχικά τον Φερνάντο Τόρες κι ακολούθως τον Φερνάντο Γιορέντε), ωστόσο στο παιχνίδι της 10ης Ιουνίου αιφνιδίασε τους πάντες παρατάσσοντας μια ομάδα με τέσσερις αμυντικούς, έξι μέσους και ούτε έναν επιθετικό πυροδοτώντας την αντίδραση του Ζοζέ Μουρίνιο (σ.σ. είχε κάνει λόγο για αποστειρωμένο ποδόσφαιρο) και μια ολόκληρη συζήτηση για το Tiki-Takanaccio, ήτοι την αμυντική εκδοχή του Tiki-Taka.

Και συγκαταλέγεται στις πλέον προκλητικές ιδιαιτερότητας αυτού του τελικού ότι η μεν Ισπανία, η οποία για πρώτη φορά στην ιστορία της ταξίδεψε ως φαβορί σε Euro, έχει φτάσει σ’ αυτόν δίχως να έχει θέλξει στο ελάχιστο με το παιχνίδι της, η δε Ιταλία έχει διαψεύσει τις Κασσάνδρες και πετύχει απανωτές υπερβάσεις υιοθετώντας μια αγωνιστική φιλοσοφία εντελώς ξένη προς το (μέχρι πρότινος προσφιλές της) κατενάτσιο!

 

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ

Θέση στην παγκόσμια κατάταξη: 1η

Τίτλοι: Παγκόσμια πρωταθλήτρια 2010, πρωταθλήτρια Ευρώπης 1984, 2008, Ολυμπιονίκης 1992

Περισσότερες συμμετοχές: Ίκερ Κασίγιας (133), Άντονι Θουμπιθαρέτα (126), Τσάβι (113)

Περισσότερα τέρματα: Νταβίδ Βίγια (51), Ραούλ (44), Φερνάντο Ιέρο (29)

Περισσότερες συμμετοχές σε Euro: Ίκερ Κασίγιας (13, 2004-2012)

Περισσότερα γκολ σε Euro: Νταβίδ Βίγια (4, 2008)

Η μεγαλύτερη νίκη: 13-0 τη Βουλγαρία (21.05.1993)

Η μεγαλύτερη ήττα: 1-7 από Ιταλία (04.06.1928) και Αγγλία (09.12.1931)

Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ

Θέση στην παγκόσμια κατάταξη: 12η

Τίτλοι: Παγκόσμια πρωταθλήτρια 1934, 1938, 1982, 2006, πρωταθλήτρια Ευρώπης 1968, Ολυμπιονίκης 1936

Περισσότερες συμμετοχές: Φάμπιο Καναβάρο (135), Πάολο Μαλντίνι (125), Τζανλουίτζι Μπουφόν (117)

Περισσότερα τέρματα: Λουίτζι Ρίβα (35), Τζουζέπε Μεάτσα (33), Σίλβιο Πιόλα (30)

Περισσότερες συμμετοχές σε Euro: Αλεσάντρο ντελ Πιέρο (13, 1996-2008), Πάολο Μαλντίνι (13, 1988-2000)

Περισσότερα γκολ σε Euro: Μάριο Μπαλοτέλι (3, 2012)

Η μεγαλύτερη νίκη: 9-0 τις Η.Π.Α. (02.08.1948)

Η μεγαλύτερη ήττα: 1-7 από Ουγγαρία (06.04.1924)

Το προφίλ των φιναλίστ

ΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ

Ίκερ Κασίγιας (31): καλά αντανακλαστικά, καντάρια εμπειρίας, γερά νεύρα, ασταθής ενίοτε σε σέντρες και φάουλ.

Άλβαρο Αρμπελόα (29): αμφίπλευρος ακραίος μπακ με καλές σέντρες, αλλά προβλήματα απέναντι σε γρήγορους και ευκίνητους αντιπάλους

Χάβι Μαρτίνεθ (23): πολυσύνθετος αμυντικός, δυναμικός σε κεφαλιές και μονομαχίες, καλός στα κλεψίματα και με υπολογίσιμο σουτ από απόσταση

Γιόρδι Άλμπα (23): ταχύς κι ευκίνητος αριστερός μπακ με ροπή προς τα μπρος, ακούραστος μαχητής, καλός χειριστής της μπάλας και στους συνδυασμούς

Χεράρδ Πικέ (25): στόπερ που βλέπει όλο το γήπεδο, καλός στον αέρα, επικίνδυνος στα στημένα, παρουσίασε εφέτος ασυνήθιστα προβλήματα σε φυσική κατάσταση και τακτική

Σέρχιο Ράμος (26): γρήγορος, δυνατός, μπορεί ν’ ανοίξει γρήγορα παιχνίδι, επικίνδυνος στα στημένα, οξύθυμος και ενίοτε με υπερβολικά σκληρά μαρκαρίσματα

Σέρχιο Μπουσκέτς (23): ιδιοφυής τακτικά, με σίγουρες πάσες και άριστο διάβασμα του αγώνα, υστερεί στο ψηλό παιχνίδι

Σεσκ Φάμπρεγας (25): άριστη τεχνική, ντρίμπλα και τελική πάσα, εξαιρετικά επικίνδυνος ως φορ από τη δεύτερη ζώνη

Ανδρές Ινιέστα (28): παγκόσμιας κλάσης επιθετικός με αψεγάδιαστη τεχνική, πάμπολλα τρεξίματα, απρόσμενες ντρίμπλες, ονειρικές ασίστ και εξαίρετα τελειώματα

Σάντι Καθόρλα (27): ταχύς εξτρέμ, βολεύεται περισσότερο αριστερά, σκέπτεται γρήγορα με την μπάλα στα πόδια, σπεσιαλίστας στα φάουλ, «ζορίζεται» με δυναμικούς αντιπάλους

Νταβίδ Σίλβα (26): κοντός το δέμας, αλλά πανταχού παρών στο γήπεδο, δημιουργικός, απρόβλεπτος, καλός ντριμπλέρ και πασέρ

Τσάμπι Αλόνσο (30): ακούραστη μηχανή στο κέντρο, εξαίρετος στα κλεψίματα, εκκινεί επιθέσεις με μακρινές πάσες ακριβείας, δυνατό σουτ στα φάουλ, επιρρεπής στις κάρτες

Τσάβι (32): απαράμιλλος στο είδος του οργανωτής, γνωρίζει πριν ακουμπήσει την μπάλα, τι θα συμβεί ακολούθως, δεν τη χάνει ποτέ, δεν τη δίνει λάθος σχεδόν ποτέ

Φερνάντο Τόρες (28): ταχύς και τεχνίτης επιθετικός που χρειάζεται χώρο για να απειλήσει κι εσχάτως δεν είναι τόσο αδίστακτος στο τελείωμα των φάσεων

Χεσούς Νάβας (26): φτεροπόδαρος εξτρέμ, απίστευτος ντριμπλέρ, ικανός να αποσυνθέσει μια άμυνα μόνος, «παροπλίζεται» υπερβολικά γρήγορα από σκληρούς αμυντικούς

Άλβαρο Νεγρέδο (27): αριστεροπόδαρος επιθετικός περιοχής με έφεση στο γκολ και ικανότητα να δώσει λύσεις από αέρος

Πέδρο (24): ακραίος επιθετικός που χρησιμοποιεί με την ίδια άνεση και τα δύο πόδια, ταχύς, ντριμπλέρ, όχι πάντα με τις καλύτερες επιλογές στο τελείωμα των φάσεων

Τζανλουίτζι Μπουφόν (34): εξαιρετικά ρεφλέξ, κυρίαρχος της περιοχής του και καθοδηγητής των αμυντικών του, ηγετική προσωπικότητα, νοοτροπία νικητή

Ιγκνάσιο Άμπατε (25): ταχύς και παθιασμένος μαχητής, προωθείται συχνά, όμως οι σέντρες του φανερώνουν το έλλειμμα τεχνικής

Φεντερίκο Μπαλτζαρέτι (30): δυναμικός αριστερός μπακ, κρατά τη θέση του, με φαρμακερές σέντρες και δυνατό σουτ, αλλά και μεταπτώσεις στην απόδοσή του

Αντρέα Μπαρτζάλι (31): έμπειρος, ψύχραιμος, σταθερός στόπερ, με την εξυπνάδα του αντισταθμίζει την απουσία ταχύτητας και ικανότητας στο ψηλό παιχνίδι

Λεονάρντο Μπονούτσι (25): ικανός για το καλύτερο και το χειρότερο, εξαιρετικός στον αέρα, «ζορίζεται» απέναντι σε καλούς ντριμπλέρ

Τζόρτζιο Κελίνι (27): αξιόπιστος αριστεροπόδαρος στόπερ, επικίνδυνος από αέρος στα στημένα, με αρκετά αχρείαστα φάουλ ένεκα υπερχειλίζοντος πάθους

Κρίστιαν Μάτζο (30): οι αρετές του (πολλά τρεξίματα πάνω στη δεξιά γραμμή, δημιουργία και τελείωμα φάσεων) αναδεικνύονται, όταν παίζει μπροστά από άμυνα τριών, σημαντική υστέρηση στα αμυντικά καθήκοντα

Ντανιέλε ντε Ρόσι (28): δυναμικός, ακούραστος μαχητής στο κέντρο, όχι ιδιαίτερα τεχνίτης, ενίοτε χάνει τον έλεγχο του αγώνα και του εαυτού του

Αλεσάντρο Ντιαμάντι (29): εξαιρετικός αριστεροπόδαρος που «βλέπει γήπεδο», σπεσιαλίστας στα στημένα, με ροπή προς το εξεζητημένο και αχρείαστο

Κλαούντιο Μαρκίζιο (26): ως μέσα αριστερά κλέβει πολλές μπάλες, διαθέτει καλή ντρίμπλα και επικίνδυνο μακρινό σουτ, κινείται συχνά ως κρυφός φορ

Ρικάρντο Μοντολίβο (27): άριστος τεχνίτης με απίθανες πάσες, εμπνεύσεις και καλό μακρινό σουτ, δεν μπαίνει συχνά σε μονομαχίες και κουράζεται γρήγορα

Τιάγκο Μότα (29): είτε ως κόφτης είτε πίσω από τους επιθετικούς προσφέρει δύναμη στις μονομαχίες και στον αέρα, αν και συχνά χάνει το μέτρο

Αντόνιο Νοτσερίνο (27): κλασικός εργάτης πολυτελείας στο κέντρο, χωρίς τρανταχτά προτερήματα ή ελαττώματα, αλλά με έφεση στο σκοράρισμα

Αντρέα Πίρλο (33): ιθύνων νους και μαέστρος της ομάδας, διαβάζει και ανοίγει άριστα από πίσω το παιχνίδι, άριστη τεχνική, πάσες ακριβείας, φαρμακερά φάουλ, μπόλικη εμπειρία, όχι τόσο ταχύς κι ανθεκτικός όσο στα νιάτα του

Μάριο Μπαλοτέλι (21): εξαιρετικά ταλαντούχος, δυναμικός, με καλή ντρίμπλα και δυνατό σουτ, αλλά και προβλήματα χαρακτήρα που συχνά «ακυρώνουν» τις αρετές του

Αντόνιο Κασάνο (29): τεχνίτης επιθετικός, ικανός για το απρόβλεπτο, με φανταστικές ντρίμπλες και ακριβείς μεταβιβάσεις, ελέω του γνωστου προβλήματος στην καρδιά δεν μπορεί να βγάλει ενενηντάλεπτα

Αντόνιο ντι Νατάλε (34): ο ιδανικός περιφερειακός επιθετικός, ντριμπλέρ, τεχνίτης, σπεσιαλίστας στα φάουλ, εξπέρ στην κόντρα επίθεση, απόλυτα ομαδικός

Σεμπάστιαν Τζιοβίνκο (25): βραχύσωμος, αεικίνητος μεσοεπιθετικός, με εκρηκτική ντρίμπλα κι επιτάχυνση, επικίνδυνος στις εκτελέσεις στημένων

ΟΙ ΠΡΟΠΟΝΗΤΕΣ

ΒΙΘΕΝΤΕ ΔΕΛ ΜΠΟΣΚΕ: Ο πιθανότατα πλέον ευγενής Ισπανός είναι ικανός να απαντήσει μειλίχια ακόμη και στην πλέον άβολη ερώτηση, εκτός αν αυτή αφορά τη Ρεάλ Μαδρίτης, από την οποία το 2003 απομακρύνθηκε με μοναδικό κριτήριο την έλλειψη… λάμψης! Στο ερώτημα, αν θα μπορούσε να δουλέψει ξανά στο σύλλογο, τον οποίο από το 1970 υπηρέτησε ως παίκτης, συντονιστής ακαδημιών, υπηρεσιακός τεχνικός και πρώτος προπονητής, η ξερή, κατηγορηματική του απάντηση είναι «Όχι!» Πλέον άλλωστε δεν του είναι απαραίτητο, αφού έχει αποδείξει την αξία του και στον πάγκο των «φούριας ρόχας» (σ.σ. το 2008 διαδέχτηκε τον Λουίς Αραγονιές), με τους οποίους έχει συμφωνήσει ήδη για συνεργασία ως το 2014, όταν θα είναι 63 ετών και θα μπορεί κάλλιστα να συνταξιοδοτηθεί.

ΤΣΕΖΑΡΕ ΠΡΑΝΤΕΛΙ: Ευχάριστος, μειλίχιος τύπος, θιασώτης του επιθετικού παιχνιδιού, απεχθάνεται την κλάψα και τις υστερίες, υπέρμαχος του ευ αγωνίζεσθαι. «Η μεγαλύτερη απογοήτευσή μου είναι ότι πήραν από τους οπαδούς τα όνειρα. Χωρίς όνειρα το ποδόσφαιρο μπορεί εύκολα να καταστραφεί», είχε πει μετά το calciopoli το 2006 που είχε για πρωταγωνίστρια τη Γιουβέντους, με την οποία είχε διαπρέψει ως παίκτης (τρία πρωταθλήματα, ένα Πρωταθλητριών). Σε Βερόνα και Πάρμα έκανε όνομα ως προπονητής που εξελίσσει ταλέντα και χειρίζεται άψογα δύσκολους χαρακτήρες. Αφού έφερε τη Φιορεντίνα από τη μετριότητα στους 16 του Τσάμπιονς Λιγκ προσελήφθη στην εθνική Ιταλίας, όπου έχει καθιερώσει κώδικα συμπεριφοράς (σ.σ. όποιος αποβάλλεται για βιαιοπραγία σε παιχνίδι του συλλόγου του δεν καλείται τουλάχιστον για έναν αγώνα στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα).

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Σώματα σαν… στυμμένες λεμονόκουπες!

Ενενήντα λεπτά σε φουλ ρυθμό (και μπόλικες κλοτσιές σε αστραγάλους και γάμπες) ανά τέσσερις ημέρες συνεπάγονται για τους επαγγελματίες ποδοσφαιριστές υψηλού επίπεδου άνω των 60 επίσημων αναμετρήσεων στους δέκα μήνες μιας αγωνιστικής περιόδου. Προκειμένου ν’ αντεπεξέλθουν, πολλοί εξ αυτών λαμβάνουν παυσίπονα, των οποίων η χρήση εκτοξεύεται σε μεγάλες διοργανώσεις μετά το πέρας των εγχώριων πρωταθλημάτων, όπως δηλαδή το τρέχον Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα.

Τι ερασιτέχνης, τι επαγγελματίας

Σε μία μελέτη της FIFA που θα δημοσιευτεί σε λίγους μήνες οι επιστήμονες αναζήτησαν τα αίτια για την τόσο συχνή χρήση παυσίπονων από τους αθλητές. Για λογαριασμό της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας ο καθηγητής Γενς Κλάινερτ (κοινωνιοψυχολόγος στην Αθλητική Σχολή της Κολωνίας που ερευνά εδώ και χρόνια την ψυχολογία, την υγεία και τα κίνητρα στον αθλητισμό) ρώτησε -από κοινού με τον ερευνητή Τόνι Γκραφ-Μπάουμαν και τον αναλυτή ντόπινγκ Μάριο Τέβις- 400 αθλητές (ερασιτέχνες κι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές, καλαθοσφαιριστές, παίκτες του χάντμπολ και του χόκεϊ) σε Γερμανία, Αυστρία κι Ελβετία.

«Είτε θέλουν να αντέξουν σ’ ένα καθορισμένο πρόγραμμα προπονήσεων ή να παίξουν σ’ έναν αγώνα, για τον οποίο υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα ήταν απολύτως έτοιμοι. Σε τέτοιες περιπτώσεις διαπιστώνει κάποιος τα διλήμματα των παυσίπονων», συμπύκνωσε τις απαντήσεις ο Κλάινερτ. Το 36% των ερωτηθέντων δήλωσε πως λάμβανε παυσίπονα τη στιγμή της μελέτης, ενώ σχεδόν οι μισοί παραδέχτηκαν ότι λαμβάνουν ταυτόχρονα και άλλα δραστικές ουσίες.

Οι ερευνητές δεν διαπίστωσαν μεγάλες διαφορές ανάμεσα στα αθλήματα, μόνον οι παίκτες του χάντμπολ φαίνεται να λαμβάνουν φάρμακα πιο συχνά. Για τις διαφορές ανάμεσα σε ερασιτέχνες και επαγγελματίες ποδοσφαιριστές ο Κλάινερτ τόνισε ότι «δεν είναι όσες αναμέναμε. Για έναν ερασιτέχνη, για τον οποίο αυτό το άθλημα είναι όλος ο κόσμος, το κίνητρο λήψης παυσίπονων είναι τόσο μεγάλο όσο κι ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή». Αντιθέτως η μελέτη κατέδειξε ότι οι οικονομικές εξαρτήσεις δεν επηρεάζουν την απόφαση λήψης παυσίπονων.

Το παράδειγμα του Κλάσνιτς

Ο Κλάινερτ διαπίστωσε ακόμη ότι πολλοί παίκτες αγνοούν την επίδραση των παυσίπονων. Ορισμένοι παίρνουν τις ταμπλέτες ακόμη και για λόγους προφύλαξης, κάτι εντελώς παράλογο. Επίσης οι αθλητές δεν έχουν σαφή εικόνα για τις πιθανές συνέπειες. Κακή χρήση μπορεί να οδηγήσει σε μη αναστρέψιμες βλάβες σε ιστούς, κλειδώσεις και συνδέσμους, υψηλή δοσολογία βάζει σε κίνδυνο στομάχι και νεφρά.

Ο Ιβάν Κλάσνιτς γνωρίζει κάτι παραπάνω επ’ αυτού. Ο Κροάτης επιθετικός αξιώνει αποζημίωση άνω του ενός εκατομμυρίου ευρώ από το γιατρό της Βέρντερ, Γκετς Ντιμάνσκι, τον οποίο μέμφεται ότι δεν διέγνωσε μια ασθένεια στα νεφρά του και την επιδείνωσε χορηγώντας του μεγάλες δόσεις παυσίπονων. Μέχρι στιγμής ο Κλάσνιτς έχει υποβληθεί σε δύο μεταμοσχεύσεις νεφρών. Οι αντίδικοι αναμένουν ένα πόρισμα εδώ και μια τετραετία, ωστόσο ούτε ο Ντιμάνσκι ούτε ο Κλάσνιτς θέλησαν να τοποθετηθούν για την επί του παρόντος ανοικτή διαδικασία.

Κατάχρηση εν τη απουσία κυρώσεων

Σύμφωνα με τη FIFA, στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής το 2010 σχεδόν το 60% των ποδοσφαιριστών έλαβαν παυσίπονα. Σχεδόν το 40% τα κατάπιναν πριν από κάθε παιχνίδι. Η σύγκριση με προηγούμενες διοργανώσεις καταδεικνύει ότι η τάση είναι αυξητική. «Για μας η χρήση παυσίπονων είναι ξεκάθαρη κατάχρηση φαρμάκων», διατρανώνει ο αρχίατρος της FIFA, Γίρι Ντβόρακ. Στη μελέτη της παγκόσμιας ομοσπονδίας δεν διαπιστώνονται διαφορές ανάμεσα στις ηπείρους. Σύμφωνα με τα προγνωστικά στη διάρκεια του Euro2012 σχεδόν οι μισοί ποδοσφαιριστές νάρκωναν τους πόνους τους.

Ο Κλάινερτ πιστεύει ότι στην ανεύθυνη χρήση συνεισφέρει προ πάντων το μικρό όριο αναστολών κι ενδοιασμών. Οι αθλητές δεν έχουν να φοβούνται κυρώσεις. Τα φάρμακά αυτά δεν αναγράφονται στη λίστα των απαγορευμένων ουσιών και δεν μειώνουν κάποιον εντός των αποδυτηρίων. «Στον αντίποδα, θεωρείται… coolνα έχεις πάρει κάτι πριν το παιχνίδι. Δείχνει ότι πονάς. Και όποιος πονά, είναι καλός. Αυτό ελαττώνει τους φραγμούς», σημειώνει ο Γερμανός επιστήμονας.

«Όχι πρόσωπα, προϊόντα!»

Ο συνάδελφός του, Ίνγκο Φρόμπεζε, διευθυντής του Κέντρου Υγείας της Κολωνίας, ερευνά εδώ και χρόνια την αναζωογόνηση και ανάρρωση στον αθλητισμό και ασχολείται συνεπώς και με την κατάχρηση παυσίπονων στο ποδόσφαιρο. Ο Φρόμπεζε έχει μείνει άναυδος: «Αυτοί πλέον δεν είναι πρόσωπα, είναι προϊόντα. Οι αθλητές ξεπουλιούνται εντελώς».

Ο Γερμανός επιστήμονας γνωρίζει ορισμένους αθλητές που «δεν μπορούν καν να τρέξουν με τα παιδιά τους, διότι οι αστράγαλοί τους είναι διαλυμένοι. Το σώμα τους μοιάζει με στυμμένες λεμονόκουπες. Επιχειρείται να βγάλουν από αυτό το μέγιστο, μεταξύ άλλων και για οικονομικούς λόγους».

Το χειρότερο κατά τον Φρόμπεζε είναι η απουσία διαλειμμάτων αναζωογόνησης στο αθλητικό πρόγραμμα: «Χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα προβλήματα στη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Κάποιος μπορεί μετά βίας να τη σκαπουλάρει για αυτές τις τρεις εβδομάδες, ωστόσο οι σύλλογοι και οι ποδοσφαιριστές θα πληρώσουν το τίμημα στους πρώτους μήνες του νέου πρωταθλήματος».

Απαγορευμένες ουσίες

Τότε θα ξεκινήσει, όπως πάντα μετά από μεγάλα τουρνουά, η επόμενη μεγάλη συζήτηση για το θέμα. Μέχρι στιγμής αυτή η συζήτηση δεν έχει επιφέρει αλλαγές. Εξ ου και ο Χανς Γκέιερ, εμπορικός διευθυντής για την προληπτική έρευνα ντόπινγκ, εισηγείται ένα νέο δρόμο για την ελαχιστοποίηση της χρήσης παυσίπονων: «Αυτές οι ταμπλέτες σβήνουν τους μηχανισμούς προστασίας του σώματος. Τοιουτοτρόπως μπορεί να προκύψει μια απόδοση που δεν θα ήταν εφικτή με άλλον τρόπο. Παυσίπονα λαμβάνονται ακόμη και στις προπονήσεις, επειδή διευκολύνουν το μεγαλύτερο περιεχόμενο και την υψηλότερη έντασή της».

Ανάλογα με το περιερχόμενο τα παυσίπονα πληρούν κατά τους Γκέιερ και Φρόμπεζε όλες τις προϋποθέσεις, οι οποίες πρέπει να συντρέχουν για την αξιολόγηση ενός μέσου ως απαγορευμένης ουσίας. Ο Κλάινερτ, ένας από τους συγγραφείς της μελέτης της FIFA, καταλήγει: «Αν παίρνω παυσίπονο, χωρίς να έχω έντονους πόνους, δεν χρειάζεται καν να συζητούμε για το τι θεωρείται αυτό».

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Τα κριτήρια είναι απλά ένα εργαλείο

Η χρονική σύμπτωση των γεγονότων κατέστησε πρακτικά αδύνατη τη μη δημιουργία συνειρμών. Την περασμένη Τετάρτη η Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου παρουσίασε τα κριτήρια της UEFA καθιστώντας σαφές ότι οι φάκελοι, που εφ’ εξής θα υποβάλλονται ηλεκτρονικά, θα πρέπει να είναι προσεκτικά γραμμένοι και πλήρεις, αφού μετά την αποστολή τους ουδεμία μεταβολή δύναται να επέλθει στο περιεχόμενό τους.

Εξ ίσου σαφές κατέστη εκ μέρους της Κ.Ο.Π. ότι μέχρι την υποβολή των αιτήσεων οι ομάδες της πρώτης κατηγορίας πρέπει να έχουν τακτοποιήσει όλες τις οφειλές τους προς πρώην και νυν υπαλλήλους τους (ποδοσφαιριστές, προπονητές, υπαλλήλους κ.λπ.), προς άλλα σωματεία (μετεγγραφικές αποζημιώσεις) και προς το κράτος (κοινωνικές ασφαλίσεις, φόρος εισοδήματος).

Την ίδια μέρα, η Super League, η οποία είχε ψηφίσει ήδη την αντικατάσταση του υποβιβασμού με απλή απαγόρευση μετεγγραφών και ανανεώσεων (μ’ εξαίρεση τους κάτω των 22 ετών γηγενείς ποδοσφαιριστές), αποφάσισε σε έκτακτη συνεδρίασή της ότι οι ποινές για τις μη αδειοδοτηθείσες ομάδες μπορούσαν να… χαλαρώσουν περαιτέρω.

Η διοργανώτρια αρχή του ελληνικού πρωταθλήματος έκρινε ότι οι ανοικοκύρευτες και ασυνεπείς ΠΑΕ (θα πρέπει να) έχουν το ελεύθερο υλοποίησης τριών μετεγγραφών ή ανανεώσεων Ελλήνων ή αλλοδαπών ποδοσφαιριστών κι επιπροσθέτως μπορούν να αποκτήσουν απεριόριστο αριθμό γηγενών κάτω των 24, ενώ στη μετεγγραφική περίοδο του Ιανουαρίου μπορούν να προσθέσουν στο δυναμικό τους έναν Έλληνα ποδοσφαιριστή ανεξαρτήτου ηλικίας.

Τι μαρτυρούν εύγλωττα τα δύο γεγονότα; Ότι τα κριτήρια της UEFA, μεταξύ των οποίων και το πολυδιαφημισμένο Financial Fair Play, είναι απλά και μόνο εργαλεία. Η χρησιμότητα και η αποτελεσματικότητά τους καθορίζεται αυστηρά και αποκλειστικά από τον τρόπο χρήσης τους. Στην Ελλάδα η χρήση αυτή γίνεται, αποδεδειγμένα πλέον, επιλεκτικά και κατά το συμφέρον της δεδομένης χρονικής στιγμής τορπιλίζοντας περαιτέρω την ήδη καταβαραθρωμένη αξιοπιστία του εγχώριου ποδοσφαίρου και των παραγόντων του.

Στην Κύπρο είναι επίσης ορατός ο κίνδυνος να βρεθούμε στις ίδιες επικίνδυνες ατραπούς. Η μέχρι στιγμής στάση της Κ.Ο.Π. ουδόλως πείθει ότι τα περασμένα χρόνια δεν υπήρξαν αβλεψίες στην αξιολόγηση των φακέλων και εκτιμώ με σχετική βεβαιότητα πως σε ενδεχόμενη δημοσκόπηση η συντριπτική πλειονότητα των ποδοσφαιρόφιλων θα εμφανιζόταν πεπεισμένη ότι η διοργανώτρια αρχή του πρωταθλήματος θα ήταν πρόθυμη να κάνει τα στραβά μάτια, αν κάποιος από τους μεγάλους-παραδοσιακούς συλλόγους αποδεικνυόταν ότι δεν πληρούσε τα κριτήρια.

Η πανταχόθεν δυσπιστία απέναντι στην ηγεσία του κυπριακού ποδοσφαίρου είναι ήδη μεγάλη και καταγεγραμμένη. Άπαντες οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν πως αυτή τη στιγμή ούτε οι μισοί σύλλογοι της πρώτης κατηγορίας δεν πληρούν τα οικονομικά κριτήρια, ωστόσο τους βλέπει να προχωρούν αθρόα σε μετεγγραφική ενίσχυση, δίχως να αισθάνονται την απειλή επιβολής κυρώσεων.

Και αν οι φόβοι του κόσμου για ατιμωρησία, ή εν πάση περιπτώσει επιλεκτική στόχευση των ποινών, επιβεβαιωθούν, τότε η αποκατάσταση της κλονισμένης εμπιστοσύνης του θα είναι ανέφικτη. Πρόκειται για τον ίδιο κίνδυνο που αντιμετωπίζει και η UEFA εν όψει της εφαρμογής του Financial Fair Play, αφού οι μέχρι στιγμής ενέργειες και ενδείξεις συνηγορούν υπέρ της άποψης πως οι κυρώσεις είτε θα τεντώσουν σα λάστιχο είτε θα αγνοηθούν πλήρως, αν στο εδώλιο βρεθεί ο οποιοσδήποτε σύλλογος κορυφής.

Για την ευρωπαϊκή ομοσπονδία και τα μέλη της ο χρόνος στην κλεψύδρα περί αποδείξεως του εναντίου έχει αρχίσει ήδη να λιγοστεύει επικίνδυνα.

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Εθνική Αγγλίας: Φτου κι απ’ την αρχή!

Η χαώδης απόσταση ανάμεσα στην Πρέμιερ Λιγκ και στην εθνική Αγγλίας συγκρίνεται μόνον με την αναντιστοιχία του χαρακτηρισμού «πατρίδα του ποδοσφαίρου» και του μόλις ενός τίτλου στην τροπαιοθήκη της αγγλικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας.

Στο εγχώριο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1966 τα «τρία λιοντάρια» πανηγύρισαν για πρώτη και τελευταία φορά σε μια μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση, μολονότι εδώ και δεκαετίες η εγχώρια λίγκα τους θεωρείται ό,τι πιο λαμπερό έχει να προσφέρει η παγκόσμια ποδοσφαιρική showbiz.

Και στο Euro2012 η Αγγλία θα ανήκει στους θεατές, όταν στο Κίεβο θα απονέμονται ο τίτλος και τα μετάλλια της διοργάνωσης. Σε αντίθεση με προηγούμενα τουρνουά, μάλιστα, αυτή τη φορά οι Βρετανοί δεν μπορούν να τα ρίξουν καν στην κακοδαιμονία. Το κακώς ακυρωθέν τέρμα της Ουκρανίας την τελευταία αγωνιστική της φάσης των ομίλων παραείναι νωπό στη μνήμη όλων…

Η κατάρα των πέναλτι

Ο αποκλεισμός στην προημιτελική φάση από την Ιταλία συντελέστηκε εκ νέου από την άσπρη βούλα, ωστόσο τα καταραμένα πέναλτι εκτός από φθηνό έχουν καταντήσει και ένα ιδιαίτερα κουραστικό άλλοθι για τα «τρία λιοντάρια».

Από το 1970, όταν η ρώσικη ρουλέτα καθιερώθηκε στα νοκ άουτ παιχνίδι, η Αγγλία μετρά έξι αποτυχίες σε επτά απόπειρες. Μόνον στα προημιτελικά του εγχώριου Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 1996 κατάφερε να προκριθεί (επί της Ισπανίας) και τέσσερις ημέρες αργότερα ηττήθηκε από τη Γερμανία με τον ίδιο τρόπο, σε μία από τις πλέον τραυματικές στιγμές στην ιστορία της.

«Πρόκειται για εμμονή. Κάθε αποτυχία κάνει ακόμη πιο δύσκολη την κατάσταση για το μέλλον. Λες και πρόκειται για κάποιο εντελώς διαφορετικό άθλημα», παραδέχτηκε την περασμένη Κυριακή ο Ρόι Χόντγκσον, χωρίς όμως να εξηγήσει πειστικά γιατί απέναντι στην Ιταλία η ομάδα του έψαξε την πρόκριση σε αυτή τη διαδικασία (σ.σ. στην παράταση οι παίκτες του δεν έκαναν ούτε μια προσπάθεια προς την εστία του Μπουφόν, τουναντίον ακόμη και ο νεοεισελθών Κάρολ βοηθούσε στην άμυνα…)

Αναχρονιστικό ποδόσφαιρο

Η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα είναι συνάμα και η αιτία της νέας αποτυχίας: στο Euro2012 την Αγγλία ενδιέφερε μόνον ν’ αμυνθεί. Όπως ακριβώς η Τσέλσι στο πρόσφατο Τσάμπιονς Λιγκ. Η ιστορία των Λονδρέζων, όμως, απέδειξε ξανά ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα μόνον στην επιτυχία και πως δεν αποτελεί λύση με προοπτική.

Οι ιστορικές διαστάσεις της αποτυχίας των «τριών λιονταριών» υποχρεώνουν τους Βρετανούς στην παραδοχή μιας ακόμη πιο οδυνηρής αλήθειας: σε αντίθεση με άλλες χώρες (βλέπε Ισπανία, Γερμανία, ακόμη και Ιταλία εσχάτως) οι ίδιοι έχασαν το τρένο του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Το πιστοποιεί η απουσία μιας ξεκάθαρης αγωνιστικής φιλοσοφίας και η απουσία ευανάγνωστης υπογραφής του προπονητή στο αντιπροσωπευτικό τους συγκρότημα. Και αυτές οι μομφές δεν έχουν μοναδικό αποδέκτη τον Χόντγκσον.

Ο 64χρονος, άλλωστε, τόλμησε να εμπιστευτεί παίκτες όπως ο 21χρονος Ντάνι Ουέλμπεκ, ο 23χρονος Θίο Ουόλκοτ και ο 18χρονος Άλεξ Όξλεϊντ-Τσάμπερλεϊν. Στη δεδομένη χρονική στιγμή δεν είναι ευθύνη ούτε του ιδίου ούτε των συγκεκριμένων ποδοσφαιριστών η απουσία επαρκούς ποιότητας, ώστε να αντεπεξέλθουν σε ύψιστο επίπεδο ανταγωνισμού, αφού δεν έχουν «ψηθεί» επαρκώς γι’ αυτό.

Τα αίτια

Το γιατί δεν έχει συμβεί αυτό είναι ένα ενδιαφέρον και κομβικό ερώτημα, στο οποίο η απάντηση προφανώς δεν είναι ούτε το εύκολο ανάθεμα στον Ρούνεϊ (σ.σ. που πριν από κάθε διοργάνωση διαφημίζεται ως Μεσσίας) ούτε η λαϊκίστικη απαίτηση για ξεσκαρτάρισμα του ρόστερ από κάθε παίκτη άνω των 30, ωσάν και η νυν εθνική Αγγλίας έχει την πολυτέλεια να στερείται οικειοθελώς την ποιότητα και την εμπειρία μονάδων, όπως οι Τέρι και Τζέραρντ.

Κατά τον τελευταίο η εθνική ομάδα στο Euro2012 «έπαιξε καλά, η ποιότητα ήταν υψηλότερη και το κλίμα καλύτερο απ’ ό,τι στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής». Μια ύστατη αποχαιρετιστήρια αιχμή προς τον (πρώην Ιταλό εκλέκτορα) Φάμπιο Καπέλο, του οποίου η παραίτηση τον περασμένο Φεβρουάριο ανακούφισε πολλούς διεθνείς που υπέφεραν από το αυταρχικό στιλ του.

Δεν ήταν η μόνη αλλαγή που επέφερε με αξιοθαύμαστη ηρεμία στις έξι εβδομάδες δουλειάς του ο Χόντγκσον. Για πρώτη φορά έπειτα από πολύ καιρό η Αγγλία έμεινε μακριά από εξωαγωνιστικά σκάνδαλα και πρωτοσέλιδα σε μια μεγάλη διοργάνωση. Επί τρεις εβδομάδες τα «τρία λιοντάρια» εξασκήθηκαν στη σεμνότητα και στην ταπεινότητα. Ατυχώς γι’ αυτόν τα ζητούμενα για τη διοργάνωση ήταν η επιθετική στρατηγική και η ατομική ποιότητα.

Σεντ Τζόρτζις Παρκ

Ο νέος ομοσπονδιακός τεχνικός είναι βέβαιος ότι υπάρχουν επαρκείς ικανοί Άγγλοι για τη στελέχωση μιας άκρως ανταγωνιστικής εθνικής. Ο 64χρονος πιστεύει ότι η ομάδα του μπορεί να έχει εξέλιξη ανάλογη της Γερμανίας από το 2006 και μετά. Την ίδια αντίληψη ασπάζεται και η εγχώρια ομοσπονδία, εξ ου και επέλεξε να μιμηθεί την αντίστοιχη γερμανική προχωρώντας σε ριζική αναδιαμόρφωση του τρόπου λειτουργίας των τμημάτων υποδομής.

Από το 2011 τα ταλαντούχα μειράκια έχουν αρχίσει να διδάσκονται τα μυστικά της μπάλας σε μικρά γήπεδα (με στόχο την αφύπνιση του χαμένου ενθουσιασμού και τη βελτίωση των ικανοτήτων και της συγκέντρωσης), ενώ στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου όλα τα βλέμματα θα είναι στραμμένα στην U21 ομάδα που φιλοδοξεί να κατακτήσει το χρυσό μετάλλιο και να τροφοδοτήσει μελλοντικά την εθνική Ανδρών, προκειμένου να υλοποιηθεί η επιδιωκόμενη μείωση του μέσου όρου ηλικίας.

Μια ομάδα χτισμένη γύρω από τους Τζέραρντ, Τέρι και Ρούνεϊ θα διεκδικήσει την πρόκριση στην τελική φάση του Μουντιάλ της Βραζιλίας. Ως το 2014 θα έχει ανοίξει τις πύλες του και το «Σεντ Τζόρτζις Παρκ», το υπερσύγχρονο και πολυδύναμο προπονητικό κέντρο (διαθέτει ένδεκα ανοικτά ποδοσφαιρικά γήπεδα και ένα κλειστό) που απλώνεται σε μια έκταση 130 εκταρίων στο Στάφορντσαϊρ, στην καρδιά της Αγγλίας.

«Το όνειρο για την εξασφάλιση τέτοιων τέλειων εργασιακών συνθηκών για την ποδοσφαιρική ελίτ της Αγγλίας υπάρχει εδώ και 30 χρόνια», αποκαλύπτει ο πρώην διεθνής Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ, ο οποίος μεριμνεί εκ μέρους της ομοσπονδίας για το αξίας 125 εκατομμυρίων ευρώ πρότζεκτ. «Η μεσοπρόθεσμη επιτυχία δεν είναι εγγυημένη με αυτό το πρότζεκτ, αλλά θα ήταν αμελές να προσπεράσουμε μια τέτοια ευκαιρία».

Ακανθώδη θέματα

Ωστόσο για την Αγγλία, η οποία την περασμένη Κυριακή έχασε την ευκαιρία να προκριθεί σε ημιτελική φάση μεγάλης διοργάνωσης για πρώτη φορά μετά από 16 χρόνια, υπάρχουν ακόμη δύο ακανθώδη θέματα που ζητούν άμεσης επίλυσης.

Πρώτον, θα εξακολουθήσει η Πρέμιερ Λιγκ να είναι το ποδοσφαιρικό οικόσημο της χώρας (άρα η περαιτέρω αύξηση των αλλοδαπών αστέρων σε αυτήν θα συνεχίσει να δυσχεραίνει την εξέλιξη των γηγενών ταλέντων) ή ο τροχός θα γυρίσει λιγάκι και προς την αντίθετη κατεύθυνση (προς όφελος της εθνικής ομάδας);

Και δεύτερον, είναι ο 64χρονος Χόντγκσον ο ιδανικός αναμορφωτής και μεταρρυθμιστής ή με την αναγόρευσή του σε εκλέκτορα ως το 2016 η αγγλική ομοσπονδία έκλεισε ήδη από τον περασμένο Μάιο την πόρτα στο μέλλον;

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ