Μπαλίτσα πότε θα δούμε;

«Πέρασαν τα χρόνια και κατέληξα να αποδεχτώ την ταυτότητά μου: δεν είμαι τίποτα παραπάνω από ένας ζητιάνος του καλού ποδοσφαίρου. Περιφέρομαι στον κόσμο με το καπέλο στο χέρι και παρακαλώ στα γήπεδα: «Ο θεός να σας έχει καλά, ένα καλό παιχνίδι». Κι όταν παίζεται καλό ποδόσφαιρο, είμαι πανευτυχής για το θαύμα, χωρίς να νοιάζομαι ποια είναι η ομάδα ή η χώρα που το παίζει».

Δεκατρία χρόνια μετά την έκδοση του βιβλίου «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου» οι Κύπριοι ποδοσφαιρόφιλοι μάλλον έχουν αρχίσει να αισθάνονται όπως ο Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο. Αύριο ολοκληρώνεται το πρώτο τέταρτο της αγωνιστικής περιόδου 2011/12, η οποία μέχρι στιγμής μόνο καλό ποδόσφαιρο δεν μας έχει προσφέρει.

Με το χέρι στην καρδιά: ποιος -πραγματοποιώντας αναδρομή στα μέχρι στιγμής πεπραγμένα- μπορεί να ισχυριστεί βάσιμα ότι έχει παρακολουθήσει ελκυστικό ποδόσφαιρο από οποιαδήποτε συμμετέχουσα στο τρέχον πρωτάθλημα ομάδα; Κάποια καλά ημίωρα, κάποια όμορφα γκολ, κάποιες καλές κούρσες και ντρίμπλες και… τέλος.

Σταθερότητα και συνέπεια σε υψηλό επίπεδο ακόμη δεν έχουμε δει. Ούτε από τους συνήθεις υπόπτους ούτε από τους… απρόσμενους. Ποιος μεγάλος έχει πείσει με τις μέχρι στιγμής εμφανίσεις του ότι αξίζει να θεωρείται αδιαφιλονίκητο φαβορί για τον τίτλο; Ποιος μικρομεσαίος έχει αποδείξει ότι είναι έτοιμος για το άλμα; Κοινή η απάντηση: ουδείς.

Ο ΑΠΟΕΛ επικεντρώνεται (και πώς να τον επικρίνεις;) στην τεράστια προοπτική διάκρισης στο Τσάμπιονς Λιγκ, το οποίο του αφαιρεί δυνάμεις και συγκέντρωση στις εντός συνόρων υποχρεώσεις. Η Ομόνοια πασχίζει ακόμη να αφομοιώσει την αγωνιστική ταυτότητα που θέλει να της φορέσει ο Νεόφυτος Λάρκου κι έχει και τον πρόσθετο βραχνά του οικονομικού.

Η Ανόρθωση άλλαξε ήδη προπονητή, δεν έχει βρει τα πατήματά της από το ξεκίνημα της περιόδου και η ποιότητα του ρόστερ της αμφισβητείται από πολλούς (όχι άδικα ως ένα βαθμό). Η ΑΕΚ πληρώνει τον… περονόσπορο που θέρισε τους στόπερ της, την απουσία εναλλακτικών στις θέσεις των ακραίων μπακ και το ως ενός βαθμού ακατανόητο ροτέισον του προπονητή της.

Ο Απόλλων μόλις που αρχίζει να καλύπτει το χαμένο έδαφος από την αργοπορημένη υλοποίηση του προγραμματισμού το καλοκαίρι, το Παραλίμνι και ο Ολυμπιακός στερούνται βάθους στον πάγκο για να κάνουν το κάτι παραπάνω, η Δερύνεια και η Σαλαμίνα απέτυχαν, οσάκις χρειάστηκε να επιβεβαιώσουν τα θετικά τους αποτελέσματα, η Αλκή και ο Άρης μόλις πρόσφατα άρχισαν να πανηγυρίζουν, ο Εθνικός και ο Άρης είναι μέχρι στιγμής για λύπηση.

Μένει η ΑΕΛ, η οποία ευρίσκεται στο +10 σε σύγκριση με τον απολογισμό της στο αντίστοιχο σημείο της περασμένης περιόδου, αλλά ως τώρα επιδεικνύει σχεδόν αποκλειστικά τις αμυντικές αρετές της. Κόντρα σε όσα μας είχε συνηθίσει από τις θητείες του σε Δόξα και Ολυμπιακό, ο Πάμπος Χριστοδούλου αποδεικνύει ότι μπορεί να παρουσιάσει και μια ομάδα με… κλειδαριές στην εστία. Και ο ίδιος όμως ξέρει ότι οι «λέοντες» ακόμη δεν έχουν παίξει το επιθετικό ποδόσφαιρο των δύο προηγούμενων ομάδων του.

Και κάπως έτσι ο Κύπριος ποδοσφαιρόφιλος καταλήγει να καταντήσει αλληλέγγυος του Εντουάρντο Γκαλεάνο: ένας ζητιάνος του καλού ποδοσφαίρου, το οποίο αφ’ ενός έχει φτάσει να ισοδυναμεί με θαύμα αφ’ ετέρου (και για να μην ξεχνιόμαστε) απαιτεί από αυτόν να πληρώνει τρεις συνδρομητικές πλατφόρμες, αν θέλει να έχει περισσότερες πιθανότητες να δει λίγη μπαλίτσα. Κοντολογίς; Κύριοι, μετά την τσέπη μας έχουν αρχίσει να πονούν επικίνδυνα και τα ματάκια μας. Αλήθεια, γι’ αυτό το επίπεδο ποδοσφαίρου ξεκινάτε προετοιμασία από τον Ιούλιο κάθε καλοκαίρι;

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Η λύση για την εθνική Κύπρου

Ας καταστεί συνείδηση: για ένα πιο ευοίωνο μέλλον της εθνικής Κύπρου η μοναδική βιώσιμη λύση είναι η εξασφάλιση των απαραίτητων συνθηκών για τον έγκαιρο εντοπισμό, την κατάλληλη εκπαίδευση και τη σωστή διαχείριση-προώθηση των εγχώριων ταλέντων.

Το ζητούμενο επί του παρόντος είναι πώς γεφυρώνουμε το διάστημα ως την απαρχή της νέας εποχής. Αφήνοντας τα πράγματα ως έχουν, άρα συμβιβαζόμενοι με νέες «-άρες» (από τριάρες μέχρι όπου φιλοτιμηθούν να σταματήσουν οι αντίπαλοι); Κλείνοντας προσωρινά το μαγαζί;

Ή βάζοντάς το να λειτουργήσει με όρους συλλόγου, ήτοι χορηγώντας κυπριακή υπηκοότητα σε κάθε αξιόλογο αλλοδαπό του εγχώριου πρωταθλήματος που δεν έχει ούτε μία πιθανότητα να παίξει κάποτε με τα χρώματα της πατρίδας του;

Τέταρτος δρόμος δεν υπάρχει. Ουδεμία επιλογή συνιστά ντροπή, εφ’ όσον άπαντες γνωρίζουν ότι στο τέλος της διαδρομής περιμένει η βάσιμη προσδοκία για μια νέα, αυθεντική και ανταγωνιστική εθνική ομάδα. Πώς όμως διασφαλίζεται η βελτίωση της εγχώριας ποδοσφαιρικής παραγωγής;

Το πρωτάθλημα αναπληρωματικών θα ήταν η λύση, αν το πρόβλημα αφορούσε τις ευκαιρίες και το χρόνο συμμετοχής και όχι την ποσότητα και (κυρίως) την ποιότητα των ιθαγενών ποδοσφαιριστών. Δυστυχώς λανθάνει της προσοχής ότι στην εποχή μας ολοένα και λιγότεροι πιτσιρικάδες ελκύονται από την προοπτική επαγγελματικής ενασχόλησης με το ποδόσφαιρο.

Το (άλυτο μέχρι σήμερα) πρόβλημα στράτευσης σε μια ποδοσφαιρικά εξαιρετικά κρίσιμη ηλικία, η αδιαφορία της ΚΟΠ και η διαρκώς αυξανόμενη προτίμηση των συλλόγων σε αλλοδαπούς λειτουργούν αποτρεπτικά για κάθε φιλόδοξο φυντάνι της ημεδαπής. Εξ ου και το μέγιστο στοίχημα είναι η εκ νέου δημιουργία μιας δελεαστικής προοπτικής για τους πωρωμένους με την μπάλα Κύπριους πιτσιρικάδες.

Την αρχή μπορεί και οφείλει να κάνει μόνον η εγχώρια ομοσπονδία αποδεικνύοντας εμπράκτως ότι ενδιαφέρεται πρώτιστα για τη δική της ομάδα (εθνική) και ακολούθως για τις διοργανώσεις που διεξάγονται υπό την αιγίδα της (πρωτάθλημα και κύπελλο).

Με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα σε αυτήν την κατάσταση, αγγίζει τα όρια της προσβολής να πριμοδοτούνται ακόμη και οι σύλλογοι που συμμετέχουν στο παντελώς αδιάφορο γκρουπ των πλέι οφ για τις θέσεις 5-8 και να μην έχουν θεσπιστεί χρηματικά έπαθλα για τις ομάδες που χρησιμοποιούν τους περισσότερους Κύπριους ανά αγωνιστική, γύρο και σεζόν.

Το αγκάθι της Εθνικής Φρουράς επίσης αντιμετωπίζεται. Προφανώς δεν γίνεται όποιος κλοτσά μια μπάλα και δηλώνει ποδοσφαιριστής να εξασφαλίζει άδειες και προνομιακή αντιμετώπιση στη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας. Η εξαίρεση όμως μπορεί και επιβάλλεται να γίνει για ένα πολύ συγκεκριμένο αριθμό νεαρών που μέχρι τα 18 θα έχουν αποδείξει ότι δικαίως αντιμετωπίζονται ως εθνικό ποδοσφαιρικό κεφάλαιο.

Πώς θα συμβεί αυτό; Αν η ΚΟΠ δημιουργήσει δικές της ακαδημίες, στις οποίες από την ηλικία των 11-12 χρόνων θα συγκεντρώνονται, θα παρακολουθούνται και θα εκπαιδεύονται από ειδικά καταρτισμένους επαγγελματίες οι πλέον υποσχόμενοι πιτσιρικάδες στην Κύπρο.

Όσοι εξ αυτών πείθουν με την πρόοδό τους και με τις επιδόσεις τους στις μικρότερες εθνικές (ως τα 18), θα εξασφαλίζουν έως και αναβολή στράτευσης, ιδίως αν στο μεσοδιάστημα έχει ενδιαφερθεί γι’ αυτούς σύλλογος της πρώτης κατηγορίας που θα τους προσφέρει εγγυημένο χρόνο συμμετοχής. Για την Εθνική Φρουρά δεν είναι πρόβλημα να δώσει πέντε αναβολές ετησίως, για τον οποιοδήποτε ομοσπονδιακό τεχνικό όμως είναι μεγάλη υπόθεση να έχει ανά χρόνο πέντε υποψηφίους παραπάνω.

Το προαναφερθέν πρότζεκτ κοστίζει πολύ σε χρόνο και σε χρήμα. Το ανταποδοτικό όφελος όμως δικαιολογεί τις θυσίες και τις υπερβάσεις. Σε τελική ανάλυση, αν μας αρέσει να επικαλούμαστε τη Γερμανία ως παράδειγμα πολυπολιτισμικής εθνικής, επιβάλλεται να σημειώνουμε ταυτόχρονα ότι α) την τελευταία δεκαετία οι επενδύσεις της συγκεκριμένης χώρας στις ακαδημίες αγγίζουν το ένα δισεκατομμύριο ευρώ, β) οι κάθε λογής Κλόζε, Ποντόλσκι, Εζίλ, Κεντίρα γεννήθηκαν ή/και έμαθαν από νηπιακή ηλικία μπάλα στη Γερμανία και γ) παράλληλα με αυτούς οι Γερμανοί μπορούν να καυχώνται ξανά και για τη νέα, λαμπρή γενιά ιθαγενών ποδοσφαιριστών (βλέπε Νόιερ, Λαμ, Σβάινσταϊγκερ, Κρόος, Μίλερ).

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

Το ακατανόητο ροτέισον τερματοφυλάκων της ΑΕΚ

Ότι η ΑΕΚ στην παρθενική συμμετοχή της στην κύρια φάση ευρωπαϊκής διοργάνωσης θα κατέβαλε δίδακτρα, ήταν δεδομένο. Ουδείς σύλλογος (μικρός ή μεγάλος, πλούσιος ή φτωχός) έχει αποφύγει τη συγκεκριμένη διαδικασία.

Ο σύλλογος της Λάρνακας τα κατέβαλε (και με το παραπάνω) στα μέχρι στιγμής παιχνίδια της: τόσο το 0-1 στη Χάιφα όσο και το 1-1 με τη Στεάουα στο ΓΣΠ ήταν συνέπεια ατομικών λαθών στην άμυνα, τα οποία σε τέτοιο επίπεδο σχεδόν αναπόφευκτα τιμωρούνται.

Σίγουρα οι όποιες πιθανότητες πρόκρισης υπήρχαν μετά την κλήρωση δεν έχουν αυξηθεί μετά τις δύο πρώτες αγωνιστικές. Εξ ίσου σίγουρα η ομάδα του Τον Κάανεν επηρεάζεται από τη μετακόμισή της στη Λευκωσία. Το πλέον αδιαμφισβήτητο όμως είναι πως η ΑΕΚ καταβάλλει το τίμημα της κακοδαιμονίας και μιας ακατανόητης επιλογής στην καρδιά της άμυνάς της.

Αναδρομή στην περασμένη περίοδο: ως νεοφώτιστοι οι «κιτρινοπράσινοι» κλέβουν τις εντυπώσεις και κατακτούν την τέταρτη θέση (και το ευρωπαϊκό εισιτήριο) στηριζόμενοι σ’ έναν ισχυρό άξονα: στα μετόπισθεν αυτός αποτελείται από τους Νέγκρι, Χόφλαντ και Σένκελ, οι οποίοι παίζουν μαζί σε άνω του 85% των αναμετρήσεων της ομάδας.

Το καλοκαίρι ο Σένκελ αποχωρεί και για τη θέση του στόπερ αποκτώνται οι Σεράν, Μουρίγιο, στους οποίους λίγο πριν το κλείσιμο της μετεγγραφικής περιόδου προστίθεται και ο Βίλα. Μαζί με τους ήδη υπάρχοντες στο ρόστερ Χόφλαντ και Ντίμεχ ο Τον Κάανεν αριθμεί πέντε κεντρικούς αμυντικούς, εκ των οποίων στο κρίσιμο παιχνίδι απέναντι στη Στεάουα είχε στη διάθεσή του δύο, τον εξής… έναν: Ντίμεχ!

Ο Λίνσεν υποχρεώθηκε να καλύψει τη θέση δίπλα του υπηρεσιακά, διότι οι Χόφλαντ, Σεράν ήταν τραυματίες, ο Μουρίγιο τιμωρημένος και ο Βίλα άνευ δικαιώματος συμμετοχής! Ουδόλως συμπτωματικά το σφάλμα που απέφερε το τέρμα της ισοφάρισης προήλθε από τον Ολλανδό κόφτη που «μασκαρεύτηκε» σε στόπερ…

Πρόκειται ασφαλώς περί κακοδαιμονίας ότι σε 12 επίσημα παιχνίδια στην τρέχουσα περίοδο (οκτώ ευρωπαϊκά και τέσσερα πρωταθλήματος) η ΑΕΚ έχει υποχρεωθεί να παραταχθεί με πέντε διαφορετικά κεντρικά αμυντικά δίδυμα, χωρίς μάλιστα να έχει πραγματοποιήσει ακόμη το ντεμπούτο του ο Βίλα!

Θα ανέμενε κάποιος ότι ένεκα αυτού ο Κάανεν θα επιχειρούσε να κρατήσει όσο το δυνατόν πιο απαράλλακτη την υπόλοιπη σύνθεση στα μετόπισθέν του, προκειμένου να ελαχιστοποιήσει τους κινδύνους. Αντ’ αυτού, ωστόσο, ο Ολλανδός τεχνικός ακολουθεί το μοντέλο της κυκλικής χρησιμοποίησης σ’ ένα από τα πιο νευραλγικά πόστα: αυτό του τερματοφύλακα!

Ο μέχρι πρότινος βασικός Αλεσάντρε Νέγκρι έχει παίξει σε πέντε αναμετρήσεις και ο μέχρι πρότινος αναπληρωματικός του Μάρκο Φορτίν σε επτά! Ο μεν Βραζιλιάνος έχει αγωνιστεί με τρία διαφορετικά δίδυμα στόπερ (Χόφλαντ-Ντίμεχ, Χόφλαντ-Σεράν και Ντίμεχ-Μουρίγιο), ο δε Ιταλός με τέσσερα (Χόφλαντ-Ντίμεχ, Χόφλαντ-Σεράν, Χόφλαντ-Μουρίγιο και Ντίμεχ-Μουρίγιο)!

Μέχρι στιγμής ουδείς εκ των δύο έχει υποπέσει στο τεράστιο σφάλμα, ωστόσο η ΑΕΚ καταβάλλει μέχρι στιγμής το τίμημα αυτών των από παιχνίδι σε παιχνίδι αλλαγών στην καρδιά της άμυνάς της. Σε πέντε από τις τελευταίες επτά αναμετρήσεις η εστία της ομάδας έχει παραβιαστεί και αυτό σε ευρωπαϊκό επίπεδο κόστισε. Πόσο αποφασισμένοι να επιμείνουν σε αυτήν την επιλογή είναι οι «κιτρινοπράσινοι» θα φανεί, όταν (αργά ή γρήγορα) τους κοστίσει και στο πρωτάθλημα…

Δημοσιεύτηκε στην ΑΘΛΗΤΙΚΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ